Κυβερνοχώρος και παρεμβατικότητα

Ενός κακού μύρια έπονται. Μετά τις επιθέσεις στο διαδίκτυο, φαίνεται πως οι κυβερνήσεις θέλουν μερίδιο της διαδικτυακής πίτας, η οποία όλα τα καλά παιδιά χορταίνει. Το «αστείο» ξεκίνησε πριν από πολλά χρόνια, όταν οι κυβερνήσεις άρχισαν να προσπαθούν να παρεμβαίνουν στην ελευθερία του διαδικτύου.

Η Κίνα, για παράδειγμα, είναι γνωστό πως μπλοκάρει αμέτρητους ιστότοπους οι οποίοι θα μπορούσαν να εμπεριέχουν υλικό εχθρικό προς το καθεστώς της. Από την άλλη πλευρά, οι πιο «απελευθερωμένοι» Ευρωπαίοι και Αμερικάνοι έχουν βγάλει την ντουντούκα και καταδικάζουν τέτοιου είδους κινήσεις.

Και μετά… ήρθε το WikiLeaks.

Η ιστορία του WikiLeaks και το τι συνέβη μετά τη φυλάκιση του Τζούλιαν Ασάνζ -ο οποίος κάπως έχει ξεχαστεί τώρα τελευταία- και τις αντεπιθέσεις των Αnonymous είναι λίγο πολύ γνωστή σε όλους όσοι δεν έχουν χωμένο το κεφάλι τους στην άμμο.

Μήνες αργότερα, με τα πράγματα να έχουν ηρεμήσει αρκετά και τα νέα της τεχνολογίας να έχουν επιστρέψει στο λίγο-πολύ γνωστό «Apple εναντίον Μicrosoft εναντίον Google εναντίον Facebook» και ούτω καθεξής, μία-δύο ειδήσεις κίνησαν πραγματικά την περιέργεια, η οποία ως γνωστόν είναι κάτι επικίνδυνο, μετά από αυτό που έπαθε η γάτα…

Με μαθηματική και «συνωμοτική» ακρίβεια στις δύο «φιλελεύθερες όχθες του Ατλαντικού – βλ. ΗΠΑ και Γαλλία /Ευρωπαϊκή Ένωση - τα μαντάτα για δύο κρούσματα επερχόμενης(;) κυβερνητικής παρεμβατικότητας χτύπησαν την πόρτα της πολύ νεαρής αρθρογραφικής μου καριέρας.

Από τη μία πλευρά, στον «Τόπο των Ελεύθερων και Χώρα των Γενναίων» των ΗΠΑ, όπως διαμηνύει και ο ειλικρινώς καλογραμμένος εθνικός τους ύμνος, έχουν πρόβλημα με το νομοσχέδιο ενάντια στη διαδικτυακή παραβατικότητα και την πλαστοποίηση, COICA

(CombatingOnlineInfringementandCounterfeitsAct). Το συγκεκριμένο νομοσχέδιο, το οποίο πρωτοεμφανίστηκε το 2010, μετά την καταψήφισή του τον ίδιο χρόνο, έχει απασχολήσει αρκετά τους υπευθύνους των εταιρειών με μερίδιο της διαδικτυακής αγοράς, συμπεριλαμβανομένου προσφάτως και του Eric Schmidt της Google.

Bέβαια, η περίπτωση του να ψηφιστεί κάτι το οποίο θα έδινε δικαίωμα στην ομοσπονδιακή κυβέρνηση να «κλείνει» και να απαγορεύει ό,τι στοχεύσει όχι μόνο δεν πρόκειται να ψηφιστεί -ακόμα- αλλά έχει αναζωπυρώσει και τις συγκρίσεις μεταξύ κυβερνήσεων της Κίνας και των Ηνωμένων Πολιτειών, κάτι που προφανώς δεν αρέσει και πολύ στην αρκετά φιλελεύθερη και μοντέρνα διακυβέρνηση του Μπαράκ Ομπάμα, η οποία έχει ακόμα τη δύναμη και την επιρροή να το «μπλοκάρει» στη Γερουσία.

Από την άλλη, στη δική μας όχθη και συγκεκριμένα στη Γαλλία, ο συνονόματος Νικολά (Σαρκοζί) έκανε την εμφάνισή του στο συνέδριο των e-G8 και «σέρβιρε» την ιδέα της φορολόγησης των online εταιρειών, οι οποίες έχουν μεγάλο κόστος για το Δημόσιο των χωρών που τις διακομίζουν και υποστηρίζουν.

Αν και η ιδέα δεν είναι παράλογη από ένα κοινωνικοοικονομικό πλαίσιο το οποίο υπογραμμίζει την αναγκαιότητα περισσοτέρων αποδοχών και λιγότερων εξόδων, το τελικό πρόβλημα έγκειται στο γεγονός πως εάν εφαρμοστεί ένα τέτοιο πλαίσιο στην Ε.Ε., είναι απλά μία επιπλέον χρέωση στον τελικό καταναλωτή ο οποίος θα κληθεί να βάλει βαθύτερα το χέρι στην τσέπη και να ξεχάσει μερικώς τη νοοτροπία του: «Στο Ίντερνετ θα το βρούμε φθηνότερα».

Κάποιος παρατηρητής αυτών των γεγονότων με μία βασική γνώση της λειτουργίας και διγλωσσίας των κυβερνήσεων οι οποίες χαμογελαστά μιλούν για τη Διαδικτυακή Ελευθερία Έκφρασης όταν στο πίσω μέρος της εικόνας φιμώνουν τους ιστότοπους εδώ κι εκεί, μπορεί ξεκάθαρα να πάρει μία πρόγευση από τα πιθανά πλάνα που ετοιμάζουν όλοι αυτοί που θέλουν να φορολογήσουν τη σκέψη, την έκφραση και το ελεύθερο εμπόριο.

Μπορεί, βέβαια, όλα αυτά να μην αληθεύσουν, κάτι το οποίο ευελπιστώ, προσωπικά.

Δεν τάσσομαι προσωπικώς με το μέρος των, μερικές φορές, κερδοσκοπικών εταιρειών οι οποίες έχουν να επιδείξουν υπερκέρδη και κολυμπούν σε νερά ολιγοπωλίων και μονοπωλίων, αλλά τάσσομαι υπέρ της ελευθερίας του διαδικτύου, η οποία απειλείται και φανερά τώρα πια. Δεν είμαι ούτε υπερβολικά φιλελεύθερος ούτε πιστεύω πως η επιχειρηματικότητα, όμως, θα έπρεπε να περιορίζεται.

Πολλοί μπορούν να μου πουν να γυρίσω στη σπηλιά μου και να σταματήσω να μιλώ, πως παραφέρομαι και βλέπω παντού σκιές και φαντάσματα. Πολλοί άλλοι υποστηρίζουν πως το WiFi Συντάγματος «έπεσε» είτε κατά τύχη είτε από υπερφόρτωση την πρώτη μέρα της συγκέντρωσης των Αγανακτισμένων ή από «λάθος» των υπευθύνων (ο νοών νοείτω)…

Στο κάτω-κάτω της γραφής, και χωρίς επιτηδευμένη διάθεση αρχαϊσμού, «ἓν οἶδα ὅτι οὐδὲν οἶδα».