Νίκος Φελέκης

Οχι για τις επιδόσεις της κυβέρνησής του, που είναι χάλια, αλλά για την ενδεχόμενη (επαν)εκλογή στον ΣΥΡΙΖΑ και το ΠΑΣΟΚ του Στέφανου Κασσελάκη και του Νίκου Ανδρουλάκη. Αν αυτό συμβεί, το πιθανότερο είναι ο μεν ΣΥΡΙΖΑ να διασπαστεί, το δε ΠΑΣΟΚ να συνεχίσει το «τσίκι τσίκι μπομ» και από το 13% να πάει άντε στο 15%. Αν οι δημοσκόποι επαληθευτούν, τότε ακυρώνεται η προσφυγή στη βάση για αλλαγή ηγεσίας, τις οποίες μέλη και στελέχη θεωρούν «βαρίδια».

«Αν ο Κασσελάκης κερδίσει στον ΣΥΡΙΖΑ και ο Ανδρουλάκης στο ΠΑΣΟΚ τότε δεν έχει νόημα αυτό που κάνουμε», μας λέει πρώην πολιτειακός παράγων με θέση ευθύνης σε ένα από τα δύο κόμματα. Και είναι αλήθεια. Κουμουνδούρου και Χαριλάου Τρικούπη είδαν στις ευρωεκλογές τα όνειρά τους να συντρίβονται. Ο ΣΥΡΙΖΑ έπεσε κάτω και από το 15%, τη στιγμή που η Ν.Δ. από το 41% προσγειώθηκε στο 28%. Το ΠΑΣΟΚ δεν κατάφερε να αναδειχθεί δεύτερο κόμμα, αλλά πήγε από το 11,84% των βουλευτικών εκλογών στο 12,79%. Ούτε μία μονάδα δεν κατάφερε να κερδίσει. Το χειρότερο όμως είναι ο αριθμός των ψηφοφόρων: Αντί να κερδίσει έστω λίγες ψήφους, έχασε και 110.000. Από τους 1.320.000 ψηφοφόρους που έχασαν Ν.Δ. (-980.000) και ΣΥΡΙΖΑ (-340.000) το ΠΑΣΟΚ δεν κατάφερε να επωφεληθεί.

Φθορά

Οταν η αξιωματική αντιπολίτευση και το τρίτο κόμμα δεν μπορούν να επωφεληθούν από τη φθορά της κυβέρνησης, αντίθετα βυθίζονται και τα ίδια, το πολιτικό πρόβλημα είναι πασιφανές, όπως ολοφάνερες είναι και οι ευθύνες της ηγεσίας τους. Η αλλαγή ηγεσίας είναι επιβεβλημένη και για έναν ακόμη λόγο: επειδή τα κέρδη τα εισπράττουν τα δεξιότερα της Δεξιάς κόμματα. Η Κεντροαριστερά χάνει και κερδίζει η ακραία Δεξιά. Δηλαδή ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ με τις υφιστάμενες ηγεσίες τους αιμοδοτούν τον Βελόπουλο και τη Λατινοπούλου, που μαζί με τον επικεφαλής της Νίκης έχουν φτάσει να αθροίζουν δημοσκοπικά πάνω από το 20%. Μπορεί Ανδρουλάκης και Κασσελάκης να λένε ότι δεν φταίνε αυτοί, αλλά οι άλλοι που τους υπονομεύουν, η αλήθεια όμως είναι ότι επί ημερών τους η Αριστερά και η Κεντροαριστερά ηττώνται κατά κράτος από τη Δεξιά και την Ακροδεξιά.

Ο τρίτος λόγος που Κασσελάκης και Ανδρουλάκης βλάπτουν σοβαρά τα κόμματά τους είναι επειδή δεν μπορούν να τους δώσουν προοπτική διακυβέρνησης. Με εξαίρεση ορισμένους φανατικούς, η συντριπτική πλειονότητα των πολιτών θεωρεί πως ούτε ο ένας ούτε ο άλλος κάνουν για πρωθυπουργοί. Τον ένα τον θεωρούν «απολίτικο» και «φαντασμένο» και τον άλλο «γραφειοκράτη» και «λίγο». Κατά συνέπεια, τα δύο κόμματα υπό την ηγεσία τους δεν θα μπορούσαν να (ξανα)γίνουν μεγάλα και κυβερνητικά.

Οι πολίτες, στους ταραγμένους καιρούς που ζούμε, προτιμούν τα κόμματα που νομίζουν ότι θα τους λύσουν τα προβλήματα, θα παράσχουν ασφάλεια και θα καλυτερεύσουν τη ζωή τους. Οταν κυριαρχεί η πολιτική απαξία, έχουμε κρίση. Και η απαξία των πολιτικών γενικεύεται. Και μερίδιο ευθύνης, εκτός από την κυβέρνηση, έχουν και τα κόμματα της αντιπολίτευσης με ευθύνη των ηγεσιών τους. Τόσο απλά. Και αν δεν το καταλαβαίνουν και συνεχίσουν να διευθύνουν τα κόμματά τους, το μόνο που καταδεικνύουν είναι ότι υπεράνω του «εμείς» θέτουν το «εγώ». Είναι υστερόβουλοι και όχι ανιδιοτελείς.

Ερχόμαστε έτσι στον τέταρτο λόγο που Κασσελάκης και Ανδρουλάκης βλάπτουν τα κόμματά τους. Αντί να προσπαθήσουν να ενώσουν τον κατακερματισμένο χώρο της πληθυντικής Κεντροαριστεράς, καταφεύγουν σε εγωισμούς και γινάτια για το παρελθόν. Αντί να συμβάλουν στη δημιουργία μιας μεγάλης Προοδευτικής Παράταξης που θα αμφισβητήσει, με όρους νίκης, τη Συντηρητική Παράταξη, ακκίζονται για το ποιος θα βάλει στο βρακί του τον άλλον, με αποτέλεσμα να ξεβρακώνονται -πολιτικά- και οι δύο. Το πρόβλημα είναι ότι δεν μπορούν να μπολιάσουν τα κόμματά τους με νέες ιδέες, δεν μπορούν να εμπνεύσουν τους πολίτες, δεν μπορούν να τους δώσουν ελπίδα και να τους στρατεύσουν σε ένα εναλλακτικό κυβερνητικό σχέδιο.

Stefanos και Νίκος δεν έχουν τη θεωρητική και μορφωτική επάρκεια προκειμένου να διαβάσουν τις συντελούμενες εξελίξεις και να κάνουν τις αναγκαίες προσαρμογές στη στρατηγική και στις πολιτικές που απαιτούνται για να ανασυγκροτηθεί η λεγόμενη Δημοκρατική Προοδευτική Παράταξη. Και οι δύο έχασαν την ευκαιρία που είχαν και δεν πείθουν ότι μπορούν να αλλάξουν αν τους δοθεί δεύτερη. Η εντύπωση που δίνουν είναι ότι ο ένας έχει το γκρίζο χρώμα των μηχανισμών και ο άλλος την πολυχρωμία των ντιριντάχτα. Θα πει κάποιος, είχε όλα αυτά ο Μητσοτάκης προτού γίνει πρωθυπουργός; Οχι. Οταν όμως εμφανίστηκε έδωσε την εντύπωση ότι ήταν διαχειριστικά επαρκής. Επιπροσθέτως, τότε ήταν ισχυρό το αντισύριζα μέτωπο, το οποίο εκμεταλλεύτηκε με δεξιοτεχνία, ενώ όταν εξελέγη αρχηγός η Ν.Δ. ήταν μεγάλο κυβερνητικό κόμμα. Δεν χρειάστηκε να το φτιάξει, όπως έπρεπε να κάνουν Ανδρουλάκης και Κασσελάκης.

Το κακό είναι ότι δεν μπορούν να συντάξουν μόνοι τους μια διακήρυξη ή να γράψουν ένα άρθρο «έτσι θα κυβερνήσει η Κεντροαριστερά» που να κάνει εντύπωση και να κινητοποιήσει ανθρώπους. Περιμένουν να έρθει η ώρα τους. Δίνουν την εντύπωση ότι τους αρκεί να ηγούνται ενός επιχορηγούμενου κόμματος. Να απολαμβάνουν τα προνόμια της εξουσίας και ας μην είναι κυβερνητική. Τα κόμματά τους φυτοζωούν. Εχουν τη μικρότερη διείσδυση στα κοινωνικά στρώματα που πλήττονται από την οικονομική κρίση. Σύμφωνα με έρευνα της Prorata, στο 21% των φτωχών ανθρώπων προηγείται ο Βελόπουλος, ακολουθεί το ΚΚΕ, τρίτη δύναμη είναι τα «λοιπά κόμματα», ενώ ΠΑΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑ είναι κάτω και από τη Ν.Δ.! Με αυτή την κοινωνικοπολιτική ακτινογραφία είναι φανερό ότι ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ δεν μπορούν να αναδιοργανωθούν με Κασσελάκη και Ανδρουλάκη.

Κανείς

Μπορούν μήπως με τους άλλους διεκδικητές της αρχηγίας; Δεν το ξέρουμε αφού αρχή άνδρα ή γυναίκα δείκνυσι. Ενδεχομένως, όχι. Το σίγουρο, όμως, είναι ότι δεν μπορούν Νίκος και Stefanos. Και δεν μπορούν γιατί βλέπουν όσο τους επιτρέπει η μυωπία τους. Κανείς δεν θέλει διαδικασίες σύγκλισης που μπορεί να φτάσει ακόμη και σε κοινή εκλογική κάθοδο. Εφόσον Κασσελάκης και Ανδρουλάκης επανεκλεγούν, όπως δείχνουν οι δημοσκοπήσεις, τα χέρια τους θα τρίβουν ο Μητσοτάκης, η Λατινοπούλου, ο Βελόπουλος και ο Κουτσούμπας. Αν ξαναβγούν οι δύο, ο ιδεολογοπολιτικός και κοινωνικός άξονας θα κινηθεί περισσότερο προς τα δεξιά και σε συντηρητική κατεύθυνση.

Αν βγει ο Κασσελάκης, Κεντροαριστερά τέλος. Κανείς στο ΠΑΣΟΚ, ούτε στη Νέα Αριστερά ή τον Κόσμο του Πέτρου Κόκκαλη δεν τον αποδέχεται. Αν βγει ο Ανδρουλάκης, το ΠΑΣΟΚ θα συνεχίσει το εκλογικό «τσίκι τσίκι» και μην έχοντας κυβερνητική προοπτική θα συνεχίσει να μην είναι ελκυστικό. Στον ΣΥΡΙΖΑ θα έχουμε σίγουρα διάσπαση, αλλά και στο ΠΑΣΟΚ θα αναπτυχθούν κεντρόφυγες τάσεις. Τα όσα ειπώθηκαν εναντίον Κασσελάκη και Ανδρουλάκη θα είναι δύσκολο να δικαιολογηθούν στο όνομα δήθεν της ενότητας. Αν είναι αληθή -που καταπώς δείχνουν τα εκλογικά αποτελέσματα είναι-, ας ετοιμαστούν ο Πολάκης, ο Φάμελλος, ο Δούκας, η Διαμαντοπούλου, ο Γερουλάνος, ο Κατρίνης και όσοι άλλοι θέλουν αλλαγή να πάνε μια βόλτα στον ψυχίατρο...