Tο σύνδρομο του «Τιτανικού» και το μετέωρο βήμα της Αριστεράς

Στην περίπτωση αυτή εντάσσεται, αναμφίβολα, και ο Κασσελάκης. Και η τιμωρία του ανδρός είναι το άδοξο τέλος του στην ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ. Ενδεχομένως και από την πολιτική εάν δεν καταφέρει να επικρατήσει στο συνέδριο, κάτι εξαιρετικά δύσκολο, ή να ιδρύσει δικό του κόμμα, τους Kasselistas, κάτι εξαιρετικά πιθανό μετά την (βασίμως πιθανολογούμενη) διάσπαση της Κουμουνδούρου. Βέβαια, η αλήθεια είναι πως δεν είναι μόνον ο Κασσελάκης αλλά και οι άλλοι υποψήφιοι αρχηγοί του ΣΥΡΙΖΑ που πάσχουν από το σύνδρομο του Τιτανικού. Η επιμονή να θέλει κάποιος να είναι πρώτος σε ένα πλοίο που βυθίζεται είναι δυσεξήγητη και η κατεξοχήν αρμόδια να εξηγήσει αυτό το σύνδρομο είναι η ψυχιατρική επιστήμη.

Και δεν είναι μόνον ο Κασσελάκης, ο Πολλάκης, ο Φάμελος ο Φαραντούρης και ο Γκλέτσος είναι κι άλλοι που το θέλουν πολύ αλλά επειδή δεν έχουν ελπίδα εκλογής θα ήθελαν να παιχτεί αργότερα η παρτίδα. Και σε αυτούς θα πρέπει να περιλάβουμε τον Νίκο Παππά, τον Χρήστο Σπίρτζη, τον Διονύση Τεμπονέρα, αλλά και την Ρένα Δούρου, την οποία η πλειοψηφία της Κουμουνδούρου και οι πιστοί στον Αλέξη Τσίπρα την παρομοιάζουν με την «μάνα του Κίτσου» που, κατά το δημώδες άσμα «λιθοβολεί το ποτάμι», δηλαδή την αριστερά αφού εμφανίζεται να συντάσσεται με τον «αριστεροαδέξιο», όπως αποκαλούν υποτιμητικά τον Stefanos.

Πάντως, και ανεξαρτήτως του τι θα συμβεί στο συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ το ερώτημα που (πρέπει να) απασχολεί τους βουλευτές και τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ είναι γιατί …κάποιοι ξεθάβουν τους νεκρούς τους για να γίνουν πλούσιοι και κάποιοι άλλοι έχουν τις τσέπες τους άδειες; Και την απάντηση σε αυτό το (ποιητικό, της Σοφίας Πολίτου-Βερβέρη) ερώτημα δεν πρέπει να την δώσουν μόνον οι υποστηρικτές του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και της Νέας Αριστεράς, η οποία έχει επίσης συνέδριο αυτή την εβδομάδα. Στον ΣΥΡΙΖΑ τη θέση του Κασσελάκη θα πάρει ο Φάμελος ή ο Πολλάκης, ενώ στην Νέα Αριστερά η ηγεσία του Αλέξη Χαρίτση θα επιβεβαιωθεί με πανηγυρικό τρόπο. Ε, και; Θα έχουμε μήπως …ανάσταση νεκρών; Όχι, βέβαια. Ο θάνατος των κομμάτων της αριστεράς έχει συντελεστεί από τη στιγμή που ο ΣΥΡΙΖΑ το 2023 συνετρίβη εκλογικά, παραιτήθη ο Τσίπρας και διασπάστηκε. Απλώς δεν έχει γίνει ακόμη ο ενταφιασμός τους. Οι δημοσκοπήσεις πιστοποιούν τον θάνατο όμως θα χρειαστεί και μια ακόμη διάσπαση για να το κατανοήσουν οι ηγετικές τους ομάδες. Προσοχή: Δεν πέθανε η Αριστερά ως εναλλακτική στη Δεξιά. Αυτή θα συνεχίσει να υπάρχει όσο οι ανισότητες στην κοινωνία παραμένουν και οι ιδεολογοπολιτικές απαντήσεις και κυβερνητικές προτεραιότητες διαφέρουν. Πέθαναν ή πεθαίνουν τα υφιστάμενα κόμματα.

Και εκτός από τον ΣΥΡΙΖΑ και τη Νέα Αριστερά στην κατηγορία των θνησκόντων θα πρέπει να περιλάβουμε και το ΜΕΡΑ 25 του Γιάννη Βαρουφάκη, που ξεπήδησε από τον ΣΥΡΙΖΑ και το οποίο εκλογικά και δημοσκοπικά βρίσκεται κάτω από το όριο εισόδου (3%) στη Βουλή. Φυσικά, θα πρέπει να εξαιρέσουμε το ΚΚΕ, το οποίο άλλωστε δεν αποδέχεται τον χαρακτηρισμό «αριστερό» καθώς θεωρεί πως οι κομμουνιστές διαφέρουν σημαντικά από τους αριστερούς. Όπως πρέπει να εξαιρέσουμε και την Πλεύση Ελευθερίας, η οποία, σύμφωνα με την Πρόεδρό της Ζωή Κωνσταντοπούλου, δεν είναι ούτε αριστερό ούτε δεξιό κόμμα, αλλά «κοιτάζει μόνο μπροστά».

Σε κάθε περίπτωση αυτή η εβδομάδα πολιτικά ανήκει στον ΣΥΡΙΖΑ και τη Νέα Αριστερά αφού και τα δύο κόμματα έχουν συνέδρια. Το πρώτο για να εκλέξει νέο πρόεδρο, στη θέση του καθαιρεθέντος από την Κεντρική Επιτροπή Κασσελάκη, και το δεύτερο για να ολοκληρώσει την οργανωτική της συγκρότηση η κοινοβουλευτική ομάδα των «11» που αποχώρησαν πριν από ένα χρόνο από τον ΣΥΡΙΖΑ. Η διαφορά των δύο είναι ότι ο μεν ΣΥΡΙΖΑ απειλείται άμεσα και με νέα διάσπαση, ενώ οι νεοαριστεροί έχουν τουλάχιστον 32 μήνες, μέχρι τις επόμενες βουλευτικές εκλογές, για να αποφασίσουν αν θα ενταφιάσουν το κόμμα τους ή θα συμπράξουν σε κάτι ευρύτερο, εφόσον βέβαια αυτό εμφανιστεί ως αποτέλεσμα των διεργασιών στον προοδευτικό χώρο. Σε πρώτη φάση -και είναι λογικό- θα περιμένουν να δουν την εξέλιξη στον ΣΥΡΙΖΑ και ανάλογα θα πράξουν.

Προσώρας, οι δημοσκοπήσεις δεν δείχνουν ότι ενισχύεται από την εξαέρωση του ΣΥΡΙΖΑ. Περισσότερο επωφελείται το ΠΑΣΟΚ και λιγότερο η Νέα Αριστερά, σύμφωνα με την τελευταία δημοσκόπηση της Marc. Από το 59% της αποσυσπείρωσης του ΣΥΡΙΖΑ μόνον το 6,3% επιλέγει τη Νέα Αριστερά έναντι 15,3% του ΠΑΣΟΚ, 4,2% του ΚΚΕ, 1,4% της ΝΔ, 11,1% που κατευθύνονται προς άλλο κόμμα, 4,2% που επιλέγουν το λευκό/άκυρο και 15,7% που δηλώνουν αναποφάσιστοι. Το γεγονός ότι δεν μπορεί το κόμμα του Αλέξη Χαρίτση να επωφεληθεί ούτε από την εξαέρωση του ΣΥΡΙΖΑ είναι λογικό να προκαλεί εκνευρισμό έως και δυσαρέσκεια στην Πατησίων, ενώ υπάρχουν και αντιθέσεις μεταξύ των ηγετικών στελεχών για τη στρατηγική των συμμαχιών και τη στάση που πρέπει να κρατήσουν έναντι του ανερχόμενου ΠΑΣΟΚ και της αναμονής ως προς τις τελικές αποφάσεις του Τσίπρα για τη δημιουργία νέου κόμματος, στην αναγκαιότητα του οποίου αναφέρθηκε ο πρώην πρωθυπουργός σε εκδήλωση του Ινστιτούτου του στον Πειραιά.

Και επειδή αναφερθήκαμε στον Τσίπρα να σημειώσουμε πως ακόμη και μεταξύ της ομάδας των «87» που δηλώνουν πίστη στον Αλέξη είναι αρκετοί αυτοί που στις κατ’ ιδίαν τους συζητήσεις δηλώνουν ενοχλημένοι με την αναφορά του σε «νέο κόμμα». Όπως λένε χαρακτηριστικά «είναι δυνατόν, τη στιγμή που δίνουμε μάχη να απαλλαγούμε από τον Κασσελάκη, ο Τσίπρας ουσιαστικά να μας λέει πως η μάχη για την ηγεσία της Κουμουνδούρου δεν έχει ενδιαφέρον αφού αυτό που χρειάζεται η αριστερά είναι ένα νέο κόμμα». Μάλιστα, θεωρούν πως η αναφορά σε νέο κόμμα ουσιαστικά πλήττει την υποψηφιότητα Φάμελου, την οποίαν στηρίζει -προφανώς ή έστω πιθανώς και με τη σύμφωνη γνώμη του Τσίπρα- η πλειοψηφία της Κεντρικής Επιτροπής, της Πολιτικής Γραμματείας και της Κοινοβουλευτικής Ομάδας.

Βέβαια, για να είμαστε δίκαιοι ο Τσίπρας αναφέρθηκε, και ορθώς, στην αναντιστοιχία που υπάρχει σήμερα ανάμεσα στην κοινωνία και στο πολιτικό υποκείμενο που θα (πρέπει να) ηγηθεί της κυβερνώσας αριστεράς. Και με αυτή τη διαπίστωση συμφωνούν σχεδόν όλοι. Όχι μόνον στον ΣΥΡΙΖΑ και στη Νέα Αριστερά, αλλά και ευρύτερα στο χώρο της λεγόμενης Προοδευτικής Παράταξης. Το γεγονός ότι πλήττεται, ενδεχομένως, η υποψηφιότητα Φάμελου ίσως να μην ενδιαφέρει τόσο τον Τσίπρα παρότι, όπως υποστηρίζουν στελέχη της ομάδας των «87» η βούληση του πρώην πρωθυπουργού θα μπορούσε να συνοψιστεί στη φράση, πρώην υπουργού και συνομιλητού του Αλέξη: «Τελειώνουμε πρώτα με τον Κασελλάκη, που έχει βαλθεί να μας διαλύσει, και μετά θα έχουμε χρόνο και ευκαιρίες για να ανακάμψει ο ΣΥΡΙΖΑ».

Πάντως, για να ανακάμψει με επιστροφή του Αλέξη στην ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, αποκλείεται. Το rebranding Τσίπρα δεν περιλαμβάνει πισωγύρισμα, αλλά φυγή προς τα μπρος. Ο πρώην πρωθυπουργός είναι, λένε, πεπεισμένος πως αυτό που χρειάζεται η χώρα είναι ένας νέος προοδευτικός πόλος εξουσίας και όχι ένα κόμμα της, έστω αναδιοργανωμένης, αριστεράς. Και οπωσδήποτε, σύμφωνα πάντα με συνομιλητές του Αλέξη Τσίπρα, εκτός από το νέο πολιτικό σχέδιο, το (ρεαλιστικά ριζοσπαστικό) εναλλακτικό κυβερνητικό πρόγραμμα και την χαρισματική ηγεσία χρειάζεται και πολιτικά έμπειρη και τεχνοκρατικά αποτελεσματική ομάδα διεύθυνσης. Θα μου πείτε: και που θα βρεθούν αυτά, όταν στα κόμματα της υφιστάμενης αριστεράς τα στελέχη που ασχολούνται με τις εσωτερικές υποθέσεις κι διευθετήσεις είναι παρωχημένων πολιτικών αντιλήψεων και δέσμια, σε σημαντικό βαθμό, από ιδεολογικές εμμονές; Σωστό κι αυτό. Αλλά η ζωή έχει αποδείξει πως οτιδήποτε δεν συμβαδίζει με την κοινωνικο-οικονομική πραγματικότητα μένει μισοπέλαγα ή πετάγεται στον σκουπιδοτενεκέ της Ιστορίας. Τόσο απλά και τόσο καθαρό για πολιτικούς, όπως ο Αλέξης Τσίπρας, που εκτός από την τύχη των κομμάτων τους είχαν και την ευθύνη διακυβέρνησης της χώρας. Και μάλλον δεν έχουν παραιτηθεί από το όνειρο της επιστροφής, παρότι η Ιστορία διδάσκει πως σε πρώην πρωθυπουργούς αυτή η ευκαιρία σπάνια δίνεται. Στη Μεταπολίτευση, το προνόμιο αυτό το είχε μόνον ο Ανδρέας Παπανδρέου και ο οποίος ενδεχομένως να το είχε στερηθεί εάν ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, το «βρώμικο ‘89», δεν τον είχε στείλει στο Ειδικό Δικαστήριο.

Οπωσδήποτε η εβδομάδα των παθών για τα κόμματα της αριστεράς, λόγω των συνεδρίων τους, παροξύνεται και από την δημοσκοπική εκτίναξη του ΠΑΣΟΚ. Εάν η Χαριλάου Τρικούπη καταφέρει να σταθεροποιηθεί δημοσκοπικά στην περιοχή του 20% και η ΝΔ παραμένει κάτω από το 30% τότε οι διαρροές από τον ΣΥΡΙΖΑ θα μεγαλώσουν, ενώ η ισχυρή πιθανότητα, μετά από διάσπαση του ΣΥΡΙΖΑ, να γίνει το ΠΑΣΟΚ αξιωματική αντιπολίτευση θα δώσουν στον Νίκο Ανδρουλάκη την carte blanche προκειμένου να οδηγήσει την Κεντροαριστερά στη μάχη κατά της Δεξιάς για την κυβερνητική αλλαγή. Το σίγουρο είναι πως τα κόμματα της αριστεράς, τα οποία ξεπήδησαν από τον κυβερνητικό ΣΥΡΙΖΑ, πεθαίνουν επειδή δεν μπορούν, τουλάχιστον στο προβλεπτό μέλλον και εν τη απουσία κυβερνητικής προοπτικής, να ξαναγεννηθούν. Μάλιστα, κάποιοι φτάνουν να αποδίδουν ακόμη και την ήττα του Δούκα, για την αρχηγία του ΠΑΣΟΚ, στην φιλική προς τον ΣΥΡΙΖΑ στάση του. «Ο Χάρης έπαιξε αριστερά και έχασε», λένε οι πολιτικοί του αντίπαλοι και κυρίως από το στρατόπεδο της Διαμαντοπούλου.

Σε κάθε περίπτωση και ανεξάρτητα από την κακοφωνία στον ΣΥΡΙΖΑ και την υμνωδία για το «Γαλλικό Μέτωπο» στη Νέα Αριστερά ο επιθανάτιος ρόγχος της εγχώριας ριζοσπαστικής αριστεράς ακούγεται από όλους είτε αυτοί είναι αριστεροί είτε δεξιοί είτε κεντρώοι. Αν θα απελευθερωθούν δυνάμεις από τα θνήσκοντα αριστερά κόμματα προκειμένου, σε συνεργασία με το ΠΑΣΟΚ και άλλες συλλογικότητες, να συγκροτήσουν τον εναλλακτικό κυβερνητικό πόλο διακυβέρνησης, δεν μπορεί να το υποστηρίξει κάποιος με βεβαιότητα αφού εκτός των άλλων οι εξελίξεις στα καθ’ ημάς συναρτώνται και με τις ευρωπαϊκές διεργασίες, αλλά και τα δεδομένα που θα προκύψουν από το αποτέλεσμα της προεδρικής εκλογής στις ΗΠΑ. Η Δεξιά και η Ακροδεξιά, όπως δείχνουν τα εκλογικά αποτελέσματα και πιστοποιούν τα δημοσκοπικά ευρήματα, έχουν μεγαλύτερες πιθανότητες επικράτησης και αυτό είναι ένα ακόμη καρφί στο φέρετρο των υφιστάμενων αριστερών κομμάτων.

Ο Τσίπρας, στην ομιλία του στον Πειραιά, το επεσήμανε. Και ο Κασσελάκης, εφόσον διασπαστεί εκ νέου, όπερ και το πιθανότερο, ο ΣΥΡΙΖΑ με την ήκιστα πολιτική συμπεριφορά του, αλλά και με ευθύνη και των αντιφρονούντων, είναι θέμα ολίγων ημερών να το καταστήσει πραγματικότητα. Ακόμη κι αν φύγει και φτιάξει κόμμα, προκειμένου να γίνει, όπως του εισηγούνται κάποιοι, η «Λατινοπούλου της Αριστεράς» ώστε να συμπράξει μετεκλογικά με τον Μητσοτάκη εφόσον δεν θα υπάρχει, όπως προεξοφλείται, αυτοδυναμία, οι Kasselistas δεν έχουν μέλλον εάν δεν καταφέρουν να έχουν και κοινοβουλευτική ομάδα. Δεν αρκεί να φύγουν η Θοδώρα Τζάκρη, η Ραλλία Χρηστίδου και ο Πέτρος Παππάς. Χρειάζονται άλλοι επτά για να συμπληρωθεί ο αριθμός 10, που απαιτείται για να δημιουργηθεί μια νέα Κοινοβουλευτική Ομάδα. Και δέκα βουλευτές ο Κασσελάκης δεν έχει.

Βεβαίως, αυτό διατείνονται οι αντίπαλοί του, οι οποίοι προεξοφλούν και την εκλογή περισσοτέρων δικών τους συνέδρων, αλλά και την επικράτηση έναντι των Kasselistas στο συνέδριο. Κυριακή κοντή γιορτή. Σήμερα, με την εκλογή των συνέδρων, θα μάθουμε αν ο Stefanos έχει πλειοψηφία, όπως υποστηρίζει, στη βάση ή το κόμμα βρίσκεται υπό τον έλεγχο του συνόλου των αντιφρονούντων, στους οποίους εκτός από τους «Τσιπρικούς», περιλαμβάνονται και οι «Πολλακιστές», αλλά και τα «Παπαδοπαίδια», όπως αποκαλούνται τα στελέχη που πρόσκεινται στον επικεφαλής της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ Νίκο Παππά…