«Ε.Μ.Π.Ρ.Ο.Σ.» το νέο σχέδιο Τσίπρα

Δεν ξέρω αν στο ΚΚΕ ή στην Ελληνική Λύση κάποιος βουλευτής προέρχεται από το ΠΑΣΟΚ, δεν το αποκλείω, αλλά στα υπόλοιπα κόμματα το ΠΑΣΟΚ κυριαρχεί. Στη δεξιά κυβέρνηση του Μητσοτάκη υπάρχουν οκτώ υπουργοί και υφυπουργοί, ενώ ο πράσινος εισοδισμός έχει επεκταθεί και στον χώρο των γενικών γραμματέων! Στην Κοινοβουλευτική Ομάδα του Αλέξη Τσίπρα σχεδόν το 40% (από τους 86 βουλευτές που εξελέγησαν) ήτοι οι 38 είναι πρώην υπουργοί, βουλευτές και στελέχη του ΠΑΣΟΚ! Στους 9 βουλευτές του ΜέΡΑ25 υπάρχουν η Σοφία Σακοράφα και ο Κρίτων Αρσένης και αν προσθέσουμε και τον εκ του ΠΑΣΟΚ ορμώμενο Γιάνη Βαρουφάκη βλέπουμε ότι το 30% προέρχεται από το κόμμα που ίδρυσε ο Ανδρέας Παπανδρέου, χωρίς να αποκλείουμε να είναι και περισσότεροι, αφού η πολιτική καταγωγή των άλλων βουλευτών δεν μας είναι γνωστή. Αίφνης, οι «απατεώνες», οι «διεφθαρμένοι», τα «λαμόγια», οι «διαπλεκόμενοι» έγιναν περιζήτητοι. Εκεί όπου οι αντίπαλοί τους, δεξιοί και αριστεροί, τους βρίζαν και τους λοιδορούσαν, τώρα συνωστίζονται για το ποιος θα πάρει το καλύτερο κεντρώο... τεφαρίκι. 

Είναι ο ίδιος ο χώρος της Κεντροαριστεράς που έχει γίνει το σκοτεινό αντικείμενο του πόθου τόσο του Τσίπρα όσο και του Μητσοτάκη. Το 8% που πήρε το ΚΙΝ.ΑΛ. στις εκλογές μπορεί η Φώφη Γεννηματά και οι σύντροφοί της να το θεωρούν επιτυχία, όμως διαγενομένου του χρόνου και των εξελίξεων ενδέχεται να αποδειχτεί ότι δεν είναι τίποτε άλλο από ένα κοντό φουστάνι, ένα αποκαλυπτικό μίνι που δεν μπορεί να κρύψει την πολιτική, ιδεολογική και προγραμματική γύμνια των Ελλήνων σοσιαλδημοκρατών, όπως αρέσκονται τα νεαρά στελέχη της Χαριλάου Τρικούπη να χαρακτηρίζουν εαυτούς στα τηλεοπτικά εκράν. Ομως όταν δεν μπορείς να κρύψεις τη γύμνια σου έρχεται κάποιος άλλος και το κάνει. Και εν προκειμένω ο Μητσοτάκης και κυρίως ο Τσίπρας. Σου βγάζουν το πολυκαιρισμένο μάλλινο τσίτι και σου ζητάνε να φορέσεις μια ζωηρόχρωμη και άνετη σαλοπέτα. Τη μόνη απαίτηση που έχουν είναι να σταματήσεις να ζεις με τις αναμνήσεις των καλλίπυγων μηρών σου και να βαδίσεις δίπλα τους. Να τους δανείσεις λίγη από την παλιά σου λάμψη και να τους επιτρέψεις να σπείρουν και να οργώσουν στα -υποθηκευμένα- χωράφια σου. Αν το κάνεις μπορεί να αρχίσουν να σε ξανακοιτάνε στον δρόμο, διαφορετικά το πιθανότερο είναι να καταλήξεις να ζητιανεύεις σε κάποιο πεζοδρόμιο. 

Καλύτερη περιγραφή όπως τη διαβάσατε πιο πάνω -για τη σχέση του ΠΑΣΟΚ/ΚΙΝ.ΑΛ. με τη Ν.Δ. και τον ΣΥΡΙΖΑ- δεν θα μπορούσε να κάνει άλλος παρά ο συνομιλητής μας, ο οποίος τυγχάνει κυβερνητικός αξιωματούχος, μα και λάτρης παραστατικών και λογοτεχνίζουσων περιγραφών. Οι άλλοι, οι πιο πεζοί και ωμοί στις πολιτικές τους εκτιμήσεις, μας λένε επίσης το ίδιο πράγμα: το ΠΑΣΟΚ/ΚΙΝ.ΑΛ. βρίσκεται σε τρίστρατο. Ή θα γίνει κυβερνητική ουρά του Μητσοτάκη, ή θα συνευρεθεί πολιτικά με τον Τσίπρα, ή αν διαλέξει να συνεχίσει την ίδια πορεία θα πρέπει να ξέρει πως οι ψηφοφόροι του την επόμενη φορά μπορεί να μην είναι τόσο γενναιόδωροι μαζί του. Τι θέλουν όμως από το ΠΑΣΟΚ/ ΚΙΝ.ΑΛ. οι Μητσοτάκης και Τσίπρας; Μα το Κέντρο. Θέλουν να λεηλατήσουν αυτό τον χώρο και γι’ αυτό ο ένας παίρνει τον Χρυσοχοΐδη και ο άλλος τη Μαριλίζα.

Δεν είναι ο Τάκης Θεοδωρικάκος ή ο Γιάννης Ραγκούσης αυτό που πρωτίστως τους ενδιαφέρει, αλλά η αναρρίχηση μέσω αυτών στον πράσινο λόφο. Σίγουρα οι επιστημονικές γνώσεις και η τεχνοκρατική επάρκεια του Κυριάκου Πιερρακάκη, της Λίνας Μενδώνη, του Γιώργου Γεραπετρίτη έπαιξαν σημαντικό ρόλο προκειμένου να τους επιλέξει για την κυβέρνησή του ο Μητσοτάκης, ξέρει όμως πως για την ευδοκίμηση του κυβερνητικού έργου εκτός από τα προσόντα είναι απαραίτητη και η πολιτική και κοινωνική ηρεμία. Και σε αυτά συμβάλλει καθοριστικά η συναίνεση και η επιδίωξη πολιτικών συμπτώσεων στο όνομα της προαγωγής του δημοσίου συμφέροντος. Γι’ αυτό και τους διάλεξε. Αν πετύχει η κυβέρνησή του, η μετακόμιση της Δεξιάς προς το Κέντρο θα γίνει πιο εύκολη και η όσμωση της Κεντροδεξιάς με την Κεντροαριστερά θα δώσουν ακόμη περισσότερα πλεονεκτήματα στον Μητσοτάκη στην αντιπαράθεσή του με τον Τσίπρα και τον ΣΥΡΙΖΑ. 

Το ίδιο ακριβώς επιδιώκει και ο Τσίπρας. Το άνοιγμα προς το Κέντρο και την Κεντροαριστερά πρωτίστως, γίνεται για να κατοχυρωθεί ο πρωταγωνιστικός ρόλος του ιδίου και του κόμματός του στον πολιτικό και δημόσιο βίο. Και για να κατοχυρωθεί, εκτός από το να θέσει εκ ποδών τη Φώφη Γεννηματά από το ΠΑΣΟΚ, χρειάζεται να νικήσει στη μάχη του Κέντρου και τον Μητσοτάκη. Με το υψηλό ποσοστό (31,5%) που πήρε στις εκλογές και την αναλογία τέσσερα προς ένα του ΣΥΡΙΖΑ έναντι του ΚΙΝ.ΑΛ., ο Τσίπρας δεν αισθάνεται απειλούμενος από τη Χαριλάου Τρικούπη. Κάθε άλλο. Νιώθει μάλλον ως ο μεγάλος πολιορκητής της... βασιλεύουσας -το πάλαι ποτέ- του εγχώριου σοσιαλισμού. Κάτι σαν μικρός Μωάμεθ, όταν βρέθηκε μπροστά στα τείχη της Πόλης. Βασικός του αντίπαλος δεν είναι η Φώφη, αλλά ο Κυριάκος που επίσης προσπαθεί να καταλάβει την... Αγια-Σοφιά του Κέντρου. 

Οποιος εγκατασταθεί μόνιμα ή συνεργατικά στον μεσαίο χώρο αποκτά στρατηγικό πλεονέκτημα έναντι του άλλου στις μελλοντικές αντιπαραθέσεις για το γκουβέρνο. Αυτός είναι και ο βασικός λόγος για τον οποίο ο Τσίπρας δεν πρόκειται να υποχωρήσει στις εκκλήσεις έως και απειλές σε κάποιες περιπτώσεις των συντρόφων του της αριστερής πτέρυγας, να μην παραβιάσει το καταστατικό του ΣΥΡΙΖΑ για τις κομματικές οργανώσεις, το συνέδριο, τους αντιπροσώπους και τον τρόπο εκλογής της ηγεσίας.

Τα πάντα θα ξεκινήσουν μετά τη ΔΕΘ. Εκεί ο Τσίπρας θα χρειαστεί να δώσει περισσότερες διευκρινίσεις όχι μόνο για τα αντιπολιτευτικά του καθήκοντα, αλλά και για το μέλλον του ΣΥΡΙΖΑ. Πιθανώς, πριν από την ομιλία του και τη συνέντευξη Τύπου στη ΔΕΘ, να έχει συγκαλέσει την Κεντρική Επιτροπή προκειμένου να ανακοινώσει τον χρόνο διεξαγωγής του συνεδρίου και να εντατικοποιήσει τις διαδικασίες συγκρότησης των νέων νομαρχιακών επιτροπών, στις οποίες ελπίζει ότι η προεδρική πλειοψηφία θα αιμοδοτηθεί αρκετά με την προσχώρηση νέων μελών, τα οποία καλούνται να εγγράψουν οι προερχόμενοι από το ΠΑΣΟΚ νεοεκλεγέντες βουλευτές καθώς και οι συνδικαλιστές και οι αυτοδιοικητικοί παράγοντες που αναμένει να συμπαραταχθούν μαζί του στη Νέα Πορεία του Ε.Μ.Π.Ρ.Ο.Σ., του Ενιαίου Μετώπου των Προοδευτικών, Ριζοσπαστών, Οικολόγων και Σοσιαλιστών που θέλει, όπως λένε οι στενοί του συνεργάτες, να συγκροτήσει, με στόχο μια νέα εθνική και προοδευτική παλιγγενεσία, 200 χρόνια μετά την Επανάσταση του 1821.

Δεν ξέρω αν ο Τσίπρας ονειρεύεται να γίνει Ανδρέας Παπανδρέου, όπως επιθυμούν οι πασοκογενείς ή Μπερλινγκουέρ, όπως τον συμβουλεύει ο Φλαμπουράρης, όμως αν προσπαθήσει να το παίξει νέος Κολοκοτρώνης οι «Φιλικοί» του ΣΥΡΙΖΑ, δηλαδή οι θεματοφύλακες της αριστερής συνείδησης του κόμματος, όπως ο Φίλης, ο Βούτσης, ο Τσακαλώτος, ο Σκουρλέτης και άλλα στελέχη της Κουμουνδούρου θα αντιδράσουν. Οι εν λόγω μπορεί να συμφωνούν με τα πολιτικά ανοίγματα στην Κεντροαριστερά, όμως έχουν διαμηνύσει πως δεν πρόκειται να δεχτούν τη μετατροπή του ΣΥΡΙΖΑ σε αρχηγικό κόμμα. Η αντίδρασή τους δεν θα πρέπει, λένε, να εκληφθεί ως εκβιασμός στον Τσίπρα να μην προχωρήσει στην εκλογή αρχηγού απευθείας από τους οπαδούς, αλλά ως προειδοποίηση για την άρνησή τους να συμφωνήσουν σε απόπειρα παραβίασης του καταστατικού όσον αφορά την εκλογή της ηγεσίας.

Συνεργάτες του Τσίπρα δεν φαίνεται πάντως να ανησυχούν για τις αντιδράσεις των «53+» και ευρύτερα της αριστερής πτέρυγας του κόμματος. Ο Ευκλείδης Τσακαλώτος είδε τη δύναμή του στην Κοινοβουλευτική Ομάδα να συρρικνώνεται εντυπωσιακά, καθώς αρκετοί από τους βουλευτές της ομάδας των «53+» δεν επανεξελέγησαν. Από τους 86 βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ οι 65 είναι πιστοί στον Τσίπρα και δηλώνουν ότι «θα εγκρίνουν το σχέδιο που θα προτείνει ο αρχηγός για την ανασυγκρότηση ευρύτερα του προοδευτικού χώρου». Και οπωσδήποτε θα κινητοποιηθούν προκειμένου να προσέλθουν όσο το δυνατόν περισσότεροι στην εκλογή του Τσίπρα από τη λαϊκή βάση και όχι από τα κομματικά όργανα του ΣΥΡΙΖΑ. Και το λέμε αυτό επειδή η απόφαση του Αλέξη να εκλεγεί αρχηγός από τους οπαδούς και όχι από τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ «είναι ειλημμένη και δεν πρόκειται να αλλάξει όσο κι αν ορισμένοι δηλώνουν αποφασισμένοι να κάνουν φασαρία». Μάλιστα, οι συνεργάτες του Τσίπρα θεωρούν πως σε περίπτωση φασαρίας για το πώς θα εκλεγεί ο αρχηγός δεν θα ζημιωθεί ο Τσίπρας, αντίθετα ωφελημένος, λένε, θα βγει ο τέως πρωθυπουργός και χαμένοι αυτοί που θα διαφωνήσουν. 

Αυτό πάντως που φοβάται ο Τσίπρας δεν είναι ο Φίλης, ο Τσακαλώτος, ο Σκουρλέτης και τ’ άλλα -«κακά»- παιδιά του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά ο Μητσοτάκης και τα αποτελέσματα της διακυβέρνησής του. Αν ο πρωθυπουργός καταφέρει να μειώσει τα πρωτογενή πλεονάσματα στο 2% ή έστω στο 2,5% είναι πολύ πιθανό και εφόσον δεν συμβεί κάποιο ατύχημα να κυριαρχήσει πολιτικά και εκλογικά αφού όλες οι οικονομικές και πολιτικές προϋποθέσεις είναι ευνοϊκές για τη νέα κυβέρνηση. Και σε αυτό έχει συμβάλει και ο Τσίπρας αφού η κυβέρνησή του εξυγίανε τα δημόσια οικονομικά, έβγαλε τη χώρα από την αυστηρή μνημονιακή επιτροπεία, δημιούργησε απόθεμα 30 και πλέον δισ. και οι αγορές έχουν επιβραβεύσει τις εξελίξεις στη χώρα με την εντυπωσιακή μείωση του spread των ομολόγων της που καθιστά τον δανεισμό του κράτους, των τραπεζών και των επιχειρήσεων εύκολο και φθηνό με ό,τι αυτό συνεπάγεται για τις επενδύσεις και την ανάπτυξη που είναι και τα μεγάλα ζητούμενα για την επιστροφή στον μέσο όρο της ευρωπαϊκής κανονικότητας...