Νίκος Μελέτης

Δεν έχει να απολογηθεί σε κανέναν για το παρελθόν του ούτε έχει καμια δέσμευση για το τι θα πει ,ποια ιδεολογία (εάν υπάρχει) θα εκφράσει ,ποιο οικονομικό πρόγραμμα θα προτείνει.

Ετσι κι αλλιώς αυτοί οι λίγοι που τον ψήφισαν για πρόεδρο του κόμματος δεν τον ψήφισαν για τίποτα από όλα αυτά. Τον ψήφισαν όπως ο πνιγμένος πιάνεται από τα μαλλιά με την ελπίδα ότι ο χώρος θα διασωθεί μετά την συντριβή του κόμματος και της αποχώρηση Τσιπρα και ότι θα ξαναμπεί σε τροχιά νομής της εξουσίας.

Ετσι ο Στέφανος στήνει μεθοδικά τον δικό του πολιτικό και ιδεολογικό αχταρμά. Και με την εργατιά και με τους επιχειρηματίες και με την φτωχολογιά και με το διαμέρισμα του 1,5 εκατομμυρίου και με τους παλαιστινίους και με το Ισραηλ και με την θρησκεία και εναντίον της «οπισθοδρομικής» εκκλησίας και με την ιδιωτική εκπαίδευση και εναντίον των μη κρατικών πανεπιστημίων. Και με τον Αρη αλλα και με το ΝΑΤΟ και εχει ο θεός..

Σιγα σιγά ο Σ.Κασσελάκης στήνει ένα δικό του σύστημα ,ένα δικό του κόμμα το οποίο θα έχει ένα μόνο στόχο ,να είναι τόσο ασαφή τα όρια του ώστε να είναι ανοιχτό σε όλους . Οι θέσεις του θα είναι θολές και αντιφατικές που ο καθένας να μπορεί να βρει κάτι θετικό εκεί . Και αυτή είναι η επιτομή ενός επικίνδυνου λαϊκισμου…

Αυτή είναι η συνταγή που ακολουθεί ο Στεφανος Κασσελάκης πιστεύοντας ότι αρκεί η δικη του θεατρική παρουσία είτε στο πάλκο με το μικρόφωνο στο χέρι ως πολιτικός κονφερανσιέ ή στον δρόμο με τις χειραψίες και τις αγκαλιές και το εφαρμοστό T-shirt για να αποτελεί το έμβλημα του νέου κόμματος που φτιαχνει. Ούτε η Αριστερά ούτε η Δεξιά ,ούτε η αριστεριλα του παλιού ΣΥΡΙΖΑ… Μόνον Αυτός.

Το μοντέλο αυτό , είναι απλοϊκό καθώς στηρίζεται μονο στην αλαζονεία και στο Υπερεγώ που χαρακτηρίζει τον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ. Δεν διανοείται καν ότι μπορεί κάποιος να αντισταθεί στην γοητεία του και στον χειμαρρώδη λογο του . Δεν περνάει από το μυαλό του ότι έχουν περάσει κι αλλοι πολύ καλύτεροι ρήτορες από τον ιδιο ,που είχαν πολύ πιο βιδωμένα τα πόδια τους στο έδαφος και όμως αποδείχθηκε ότι δεν αρκούσε αυτό.

Ο αχταρμάς του Στέφανου μπορει ταυτοχρόνως να ικανοποιεί και να δυσαρεστεί τον ίδιο άνθρωπο ,αυτό δεν σημαίνει ότι θα σπεύδει να βρει καταφύγιο κατω από τις πολιτικές φτερούγες του.

Και κυρίως δεν αντιλαμβάνεται ότι τελικά θα πρέπει ο καθένας να καταλάβει τι ακριβώς θελει και που το παει ο Στέφανος όταν ζητάει την ψήφο του. Γιατι με τον αχταρμά του δεν μπορεί να πείσει ούτε για το πρωτο στοιχειώδες για κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης :να αποτελεί αξιόπιστη επιλογή για την «ανατροπή».

Και τελικά ο Στεφανος επενδύει στην «σίγουρη» επιτυχία του (το ειχε δείξει και το λάδι της κολυμβήθρας)και διαβεβαιώνει όλους να τον ακολουθήσουν σε αυτην την επιτυχία που δεν θα την αμφισβητήσει κανείς .Και έχει ένα δίκιο. Όταν δεν ξέρεις που πηγαίνεις , ολοι οι δρόμοι σε οδηγούν εκεί…