Και οι μετανάστες έχουν ψυχή και δικαίωμα στη ζωή...

Είναι δύο εντελώς ξεχωριστές καταστάσεις.

Κατά την κρίση μας, όντως η Ελλάδα έχει υπερφορτωθεί με μετανάστες, σε σημείο, που δεν μπορεί να αντέξει άλλο, καθώς αυτοί επαναπροωθούνται προς το παρόν με πολύ αργούς ρυθμούς και ούτε πρόσβαση στην Ευρώπη, όπου ονειρεύονται να καταλήξουν, έχουν.


Όταν σε μια βαρκούλα, που μάλιστα είναι και ελλιπών προδιαγραφών, όπως η Ελλάδα αυτή τη στιγμή, συσσωρευτούν πλήθη προσφύγων και μεταναστών, φυσικό είναι να δημιουργηθεί αξεπέραστο πρόβλημα, που φυσικά δεν περνά απαρατήρητο και δεν είναι μικρής σημασίας και χωρίς επιπτώσεις.

Επιπλέον προκαλείται, για διάφορους λόγους, δεν θα τους κρίνουμε, αναστάτωση και ανασφάλεια στο λαό, όχι λόγω, στην πλειοψηφία των Ελλήνων τουλάχιστον, ρατσιστικών επιλογών, όπως κάποιοι προπαγανδίζουν, αλλά από τα δεδομένα της ίδιας της πραγματικότητας.

Η αποτελεσματική, όμως, διαχείριση αυτού του ζητήματος αφορά στη μεταναστευτική πολιτική της χώρας.

Είναι καθήκον των αρχών να εμποδιστεί η αθρόα και παράνομη προσέλευση, να διαφυλαχθούν τα σύνορα και να διασφαλιστεί η κοινωνική ειρήνη.

Να μην έρχονται και να μην εγκλωβίζονται οι πρόσφυγες και οι μετανάστες στην Ελλάδα, η οποία δεν μπορεί να τους δώσει προοπτική.

Δεν το θέλουν άλλωστε και οι ίδιοι, που στην ουσία μετατρέπονται σε θύματα ή "πιόνια" επιδιώξεων και συμφερόντων.

Η ευθύνη, όμως, για την υπερπληθώρα, όντως, των μεταναστών στην Ελλάδα δεν ανήκει στο λαό, ο οποίος οφείλει να είναι αλληλέγγυος προς τους κατατρεγμένους και ταλαιπωρημένους, έστω και αν κάποιοι από αυτούς δεν σέβονται τη φιλοξενία και την ανθρωπιά, που τους χαρίζουν οι Έλληνες, ή επιχειρούν να εκμεταλλευτούν καταστάσεις ή είναι κατευθυνόμενα όργανα.

Χωρίς κανένα μίσος, χωρίς κανένα φανατισμό, με πνεύμα και φρόνημα και ήθος συμπαράστασης να στέκεται στο πλευρό κατατρεγμένων ψυχών.

Η ανθρώπινη διάσταση του θέματος δεν πρέπει να μας αφήνει αδιάφορους.

Όταν δίπλα μας άνθρωποι έχουν ανάγκη, παιδάκια αδύναμα και σκελετωμένα μας κοιτάνε μ' ένα παγωμένο βλέμμα, που δείχνει, σαν ανοιχτό παράθυρο, τις πληγωμένες ψυχούλες τους και τα σβησμένα όνειρά τους δεν εξετάζουμε από πού ήρθαν, πως ήρθαν, γιατί ήρθαν, αν καλώς ήρθαν, τι πιστεύουν, αλλά ηθικό χρέος μας είναι να μεριμνήσουμε για το πώς θα επιβιώσουν και το τι θα απογίνουν ως υπάρξεις...

Ας μη ξεχνάμε ότι, όπως και εμείς, οι άνθρωποι αυτοί, νέοι και γέροι, παιδιά και μεγάλοι, γυναίκες και άνδρες, υγιείς και ασθενείς, διψάνε για ζωή, δεν θέλουν μια θανατερή καθημερινότητα, γι' αυτό άλλωστε ξεσπιτώθηκαν από τον τόπο τους.

Θέλουν να ζήσουν όσο γίνεται περισσότερο και με τον καλύτερο τρόπο. Να μη γίνεται συντρίμμια και θρύψαλα η καρδιά τους, να μη ποδοπατείται η αξιοπρέπειά τους, να μη συνθλίβονται τα όνειρά τους. Αυτό εκφράζει τη δίψα τους για χαρά και για ευτυχία και για αγάπη και για δικαιοσύνη και για ειρήνη και για ελευθερία. Διψούν, δηλαδή, για τη ζωή.


Ο μετανάστης και ο πρόσφυγας δεν είναι ο εχθρός μας, αλλά ο συνάνθρωπός μας, ανεξάρτητα από τις κοινωνικές, φυλετικές, εθνικές, θρησκευτικές, γλωσσικές και άλλες διαφορές. Αξία έχει ο άνθρωπος και όχι ό,τι τον προσδιορίζει.

Και αν μερικοί συνεχίζουν να εμμένουν σε απάνθρωπες και οπισθοδρομικές αντιλήψεις και αγνοούν το μήνυμα της αδελφοσύνης προς τους δυστυχισμένους και πεσμένους και πεινασμένους, ας καταλάβουν, επιτέλους, ότι όλοι έχουμε τα ίδια δικαιώματα στη ζωή.

Σε μια εποχή ατομισμού, επικράτησης του απανθρωπισμού του ανθρώπου, η αγάπη εξακολουθεί να αποτελεί βασικό κριτήριο για τη γνησιότητά μας ως ζωντανών υπάρξεων.

Είμαστε υπόλογοι στη συνείδησή μας αν στρέψουμε το βλέμμα μας αδιάφορα μπροστά στο δράμα ανθρώπων. Δεν έχουμε τη δυνατότητα να δώσουμε διέξοδο στο αδιέξοδο έχουμε, όμως, την υπευθυνότητα να μην κλείσουμε τα αυτιά στις κραυγές απελπισμένων…