Forza Viola

Απλώς διάλεξα αυτόν τον τίτλο επειδή για μένα, υποθέτω και για πολλούς άλλους, η υποστήριξη της ομάδας μας και ο (οπαδικός) αθλητισμός, είναι μόνο για να χαιρόμαστε. Που πάει να πει ότι αν δεν μπορείς να κερδίζεις, το δεύτερο καλύτερο είναι να μπορείς να πειράζεις τον φίλο σου, όταν χάνει η δική του ομάδα.

Ακόμα θυμάμαι ένα από τα πρώτα φάιναλ φορ που είχα παρακολουθήσει στην τηλεόραση, ο Παναθηναϊκός είχε χάσει στον πρώτο γύρο και ο Ολυμπιακός στον δεύτερο. Μετά τον τελικό ο ρεπόρτερ με σοβαρό και θλιμμένο ύφος έκανε την δουλειά του και από πίσω περνούσαν οπαδοί του Παναθηναϊκού με ένα χαμόγελο μέχρι τα αυτιά. Σύντομα μαζεύτηκε μια ομάδα από αυτούς δίπλα στον δημοσιογράφο και εκδήλωναν τη χαρά τους με συνθήματα και πανηγυρισμούς. Αν δεν ήξερες θα νόμιζες ότι είχε κερδίσει ο Παναθηναϊκός, όχι ότι είχε χάσει ο Ολυμπιακός.

Αυτή την αρχή του αμοιβαίου πειράγματος την τηρούσαμε απαρέγκλιτα στο γραφείο. Ένας από τους καλύτερους φίλους μου ήταν Ολυμπιακός και περιμέναμε τη Δευτέρα ποιος θα πειράξει τον άλλο ανάλογα με τα αποτελέσματα της Κυριακής. Ο νικητής διασκέδαζε ενίοτε μέχρι δακρύων, ο ηττημένος έσκυβε το κεφάλι και υπέμενε στωικά τα πειράγματα. Πού και πού κάναμε και καμιά καφενειακού τύπου ανάλυση, αποβάλλοντας την ιδιότητα του οπαδού, χωρίς βέβαια να παίρνουμε τον εαυτό μας στα σοβαρά.

Υπήρχαν φυσικά και ορισμένοι που δεν σήκωναν αστεία, θύμωναν πραγματικά. Το φάρμακο ήταν να τους αγνοούμε. Εντάξει δεν είναι όλα τόσο απλά, στην ήττα μπορεί να δυσκολευόμαστε. Προσωπικά ωστόσο έχω πει εδώ και καιρό ότι υπάρχουν άλλα πολύ σοβαρότερα για να στεναχωριέμαι. Απλώς γυρνάω τον διακόπτη, αποφεύγω για λίγες ημέρες να ασχολούμαι. Πώς το έχουν πει, αν δεν αντέχεις τη ζέστη, δεν μπαίνεις στην κουζίνα.

Όσο για τη χαρά, ομολογώ μου είναι δύσκολο να την εξηγήσω. Αν επιχειρήσεις να το δεις λογικά, δείχνει απολύτως παράλογο να χοροπηδάνε ευτυχισμένοι τόσες χιλιάδες οπαδών στην Ομόνοια, επειδή μια ομάδα επαγγελματιών, συνήθως χωρίς καμία σχέση με τη χώρα ή με την ομάδα πέραν του χρυσού συμβολαίου τους, νίκησαν μια άλλη ομάδα, αποτελούμενη από παίκτες με ανάλογα χαρακτηριστικά. Άλλοι αρμοδιότεροι εμού θα εξηγήσουν αυτή την ανάγκη μας να χωριζόμαστε σε φυλές ή να παρακολουθούμε ένα θέαμα με τόσο σαφείς κανόνες ορισμού και επιβράβευσης της επιτυχίας. Αυτό που συνήθως λείπει δηλαδή από την καθημερινότητά μας.

Και η αλληλεγγύη; Δεν οφείλουμε να υποστηρίζουμε κάθε τι ελληνικό; Αυτή έχω την εντύπωση λειτουργεί διαφορετικά. Όταν πρόκειται για έλληνα αθλητή για παράδειγμα, η υποστήριξη μας είναι δεδομένη. Ο Τσιμίκας μπορεί να ήταν παίκτης του Ολυμπιακού, θέλουμε όμως να τον βλέπουμε να έχει πετυχημένη καριέρα στη Λίβερπουλ και χαιρόμαστε ή ακόμα είμαστε υπερήφανοι με τις επιτυχίες του. Το ίδιο ισχύει για τον Τσιτσιπά, τη Σάκκαρη, τον Πέλκα ή οποιοδήποτε ελληνόπουλο ή ελληνοπούλα στον πλανήτη και σε οποιαδήποτε δραστηριότητα, αθλητική ή όχι. Με τις ομάδες όμως τα πράγματα είναι διαφορετικά.

Η σχέση μας ορίζεται από την αντιπαλότητα. Αν το σκεφτείτε μάλιστα δεν θα είχε και πολύ νόημα να είμαστε Παναθηναϊκοί αν δεν υπήρχαν οι Ολυμπιακοί κι αυτό ισχύει για όλες τις ομάδες. Έτσι αν αύριο κερδίσει ο Ολυμπιακός θα χαρούμε για τους φίλους μας, θα τους συγχαρούμε ίσως, μέσα μας όμως, ας μην κρυβόμαστε, θα υπάρχει μια δόση ζήλιας. Αν πάλι χάσει σίγουρα δεν θα στεναχωρηθούμε, θα διασκεδάσουμε κιόλας πειράζοντας τους.

Μέχρι εκεί όμως και για λίγες ώρες. Γιατί αυτά είναι ρηχά και ελεγχόμενα συναισθήματα. Κάποιοι είναι αλήθεια, τα παίρνουν πολύ στα σοβαρά, φτάνουν μέχρι το φόνο. Το πρόβλημα όμως δεν είναι ο αθλητισμός αλλά η ζωή τους. Και γι αυτά, είπαμε, είναι άλλοι αρμοδιότεροι να μιλήσουν.