Περιμένοντας την Άννα

Και δεν είναι μόνο ο αριθμός είναι και η ποιότητα των υποψηφιοτήτων. Έχει κανείς την αίσθηση ότι κάποιοι είδαν φως και ανέβηκαν, ότι δηλαδή έχουμε να κάνουμε με ένα κόμμα χύμα όπου οι διαδικασίες και η πολιτική είναι το πρόσχημα για την ικανοποίηση προσωπικών φιλοδοξιών.

Σε αυτό συνέβαλε και η απόφαση του κ. Δούκα να διεκδικήσει την ηγεσία πριν καν συμπληρώσει χρόνο ως Δήμαρχος της Αθήνας. Όποιες δικαιολογίες και αν επικαλεστεί, όσο και αν κάποιοι ψηφοφόροι μπορεί να είναι έτοιμοι να το παραβλέψουν, δύσκολα θα μπορέσει να αποφύγει την εντύπωση ότι αντιμετωπίζει τη δημαρχία απλώς ως σκαλοπάτι για την πολιτική του καριέρα.

Όμως το σοβαρότερο πρόβλημα όλων των υποψηφίων είναι ότι κανείς ως σήμερα δεν έχει δείξει ότι εκπροσωπεί κάτι ριζικά διαφορετικό από το σημερινό καθεστώς στο κόμμα. Κανείς δεν μπορεί να ισχυριστεί ότι είναι φορέας μιας διαφορετικής αντίληψης, κανείς δεν έχει δείξει ότι μπορεί να προτείνει και να υπερασπιστεί μια συνολική πολιτική πρόταση για το ΠΑΣΟΚ. Στην πραγματικότητα πρόκειται για άοσμες και άχρωμες υποψηφιότητες με μοναδικό σκεπτικό το φύγε εσύ να έρθω εγώ. Μπορεί να αναρωτιόμαστε αν η τάδε ή ο δεινά μπορεί να τα καταφέρει καλύτερα από τον Ανδρουλάκη, μέχρι εκεί όμως.

Υπάρχει τρόπος να αλλάξει αυτή η κατάσταση; Είναι δύσκολο. Στην πράξη η πιο ρεαλιστική δυνατότητα να ανακατευτεί η τράπουλα θα ήταν μια νέα ισχυρή υποψηφιότητα, όπως της Άννας Διαμαντοπούλου. Το βασικό της χαρακτηριστικό δεν είναι τόσο ότι έχει την απαιτούμενη εμπειρία για αρχηγός κόμματος ή ότι έχει δείξει τις ικανότητες της από τις θέσεις από τις οποίες έχει περάσει. Είναι περισσότερο ότι η υποψηφιότητα της θα είχε σαφή πολιτικά χαρακτηριστικά. Η ίδια είναι ταυτισμένη με την ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατική παράδοση του ισχυρού κοινωνικού κράτους και των μεταρρυθμίσεων αλλά και με τη μάχη απέναντι στον λαϊκισμό του Σύριζα.

Με την Διαμαντοπούλου μπορεί να συμφωνείς ή να διαφωνείς, σίγουρα όμως ξέρεις τι θα πάρεις. Αυτό θα υποχρεώσει και τα υπόλοιπα στελέχη να προσπαθήσουν να δώσουν πολιτικά χαρακτηριστικά στις υποψηφιότητες τους. Άλλοι θα το πετύχουν άλλοι όχι, μπορεί μάλιστα κάποιοι να μας εκπλήξουν. Είναι βέβαιο ωστόσο ότι ο διάλογος στο ΠΑΣΟΚ θα αναβαθμιστεί και ποιος ξέρει μπορεί να αποκτήσει ενδιαφέρον πέραν του στενού κύκλου των ψηφοφόρων του. Άλλωστε, αν θεωρήσουμε ότι είναι ανάγκη να υπάρχει και μια εναλλακτική λύση στον Μητσοτάκη η οποία δεν θα προέλθει από την ακροδεξιά, τότε σε αυτή το ΠΑΣΟΚ δεν μπορεί παρά να έχει καθοριστικό ρόλο. Με αυτή την έννοια τα εσωτερικά του μας αφορούν όλους.