Για το «παράνομο» κάμπινγκ

Έχει καταγάλανα νερά και είναι εσχεδόν ακατοίκητο. Όσοι θέλουν να κάνουν μπάνιο στις παραλίες του είτε θα πάνε με δικό τους σκάφος, είτε με λάντζα από το Κουφονήσι, είτε πάλι θα κάνουν ελεύθερο κάμπινγκ.

Εδώ και κάποιες δεκαετίες, τα καλοκαίρια φιλοξενεί δεκάδες κατασκηνωτές, όλοι σχεδόν νέοι και οπαδοί ενός εναλλακτικού τρόπου διακοπών. Για κάποιους μπορεί να είναι στάση ζωής, για όλους είναι και ζήτημα χρημάτων. Τα τελευταία χρόνια οι Μικρές Κυκλάδες έχουν γίνει μόδα και είναι πια ακριβές για πολλούς Έλληνες. Το ακριβώς αντίθετο από ότι ίσχυε στη δική μου τη γενιά δηλαδή, όταν στα νησάκια αυτά μόνο με ελεύθερο κάμπινγκ μπορούσες να πας. Στη γειτονική Σχοινούσα, για να πάρουμε μια ιδέα, το ηλεκτρικό πήγε στη δεκαετία του 80!

Στο νησί υπάρχει μια ταβέρνα. Το βράδυ που οι επισκέπτες από το Κουφονήσι έχουν αποχωρήσει, το κοινό της ταβέρνας αποκτά ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Ουσιαστικά αποτελείται από δύο ομάδες οι οποίες υπό κανονικές συνθήκες δεν θα ερχόντουσαν ποτέ σε επαφή. Ένα είδος κοινωνικού πειράματος. Είναι οι κατασκηνωτές, νέοι οι περισσότεροι, με αλογοουρές, τατουάζ, τσαλακωμένα ρούχα, ένας φίλος τους περιέγραψε, όχι απολύτως σωστά, ως ξεχασμένους χίπις της δεκαετίας του 70. Και είναι και όσοι έχουν έρθει με σκάφη, ξεχωρίζουν σαν η μύγα μες το γάλα. Συνυπάρχουν πάντως χωρίς κανένα πρόβλημα. Ακόμα και η ταβέρνα μοιάζει να έχει προσαρμοστεί, έχει έναν υβριδικό χαρακτήρα. Αισθητικά δείχνει να τιμά το παρελθόν, με καλό σέρβις όμως πλούσιο μενού και λογικές τιμές.

Αυτή η συνύπαρξη φαίνεται ότι σύντομα θα ανήκει στο παρελθόν. Η αστυνομία, μαθαίνουμε, κάνει συστηματικές επιχειρήσεις για να διώξει τους ελεύθερους κατασκηνωτές. Υπάρχουν λέει διαμαρτυρίες ότι βρωμίζουν τον τόπο. Δεν ξέρω ποιοι διαμαρτύρονται κι αν έχουν δίκιο. Είναι αλήθεια ότι το ελεύθερο κάμπινγκ μπορεί να επιβαρύνει έναν χώρο, ιδίως όταν οι κατασκηνωτές ξεπεράσουν έναν αριθμό. Από την άλλη πλευρά ωστόσο η έξωση των κατασκηνωτών μπορεί να ιδωθεί και σαν σύμπτωμα του “εξευγενισμού” των Κυκλάδων. Η τελευταία πράξη αποκλεισμού των παιδιών που το ελεύθερο κάμπινγκ ήταν ο μόνος τρόπος να κάνουν ένα μήνα διακοπών σε νησί.

Υπήρχε άλλη λύση; Θα μπορούσε για παράδειγμα να είχε φτιαχτεί μια στοιχειώδης υποδομή ώστε να ικανοποιηθούν όλες οι πλευρές; Ίσως, έτσι κι αλλιώς όμως το πρόβλημα είναι γενικότερο. Για τη δική μας γενιά αυτού του είδους οι διακοπές, στις τότε πολύ λιγότερο τουριστικές Κυκλάδες, ήταν ένα είδος τελετών ενηλικίωσης. Μια πολύτιμη εμπειρία τόπων, ανθρώπων αλλά και μια αίσθηση ελευθερίας από τις συμβατικότητες της καθημερινότητας. Σήμερα έχουν αλλάξει βέβαια και οι τόποι και οι άνθρωποι.

Παραμένει σημαντική ωστόσο αυτή η δυνατότητα φυγής. Σε άλλες χώρες είναι περίπου θεσμοθετημένη, κρατά ένα ολόκληρο χρόνο, ένα ταξίδι στον κόσμο με σακίδιο. Θεωρείται απαραίτητο εφόδιο για την ενήλικη ζωή. Σε εμάς το ελάχιστο είναι να διατηρήσουμε φιλικά για τους νέους, όλους τους νέους, τα νησιά. Τρόποι υπάρχουν. Για παράδειγμα σε όλες τις Μικρές Κυκλάδες, στα Κουφονήσια, τη Σχοινούσα, την Ηράκλεια και τη Δονούσα, δεν υπάρχει πια ούτε ένας χώρος για κάμπινγκ, ελεύθερο ή οργανωμένο. Αυτό θέλουμε;