Βλάπτουν τη Συρία το ίδιο

Διαβάζοντας ωστόσο τις τοποθετήσεις ορισμένων εξ αυτών, έχει κανείς την εντύπωση ότι συχνά εγκαταλείπουν την επιστημονική τους ιδιότητα για να γίνουν αρεστοί. Ιδίως όταν ασχολούνται με ζητήματα εξωτερικής πολιτικής.

Πρόσφατα για παράδειγμα, διάβαζα περισπούδαστο άρθρο για τα ελληνοτουρκικά, το οποίο επαναλάμβανε τις γνωστές αιτιάσεις για ελληνική υποχωρητικότητα απέναντι στις τουρκικές διεκδικήσεις. Όλος αγωνία περίμενα να δω τις προτάσεις στις οποίες θα κατέληγε. Πώς θα μπορούσαμε να ανατρέψουμε αυτή την κατάσταση; Αυτό βλέπετε είναι πάντα ένα πρόβλημα με ανάλογες απόψεις. Κανείς δεν υποστηρίζει ότι θα πρέπει να βουλιάξουμε το επόμενο ερευνητικό πλοίο που θα βγει στο Αιγαίο αλλά και κανείς δεν εξηγεί πώς θα το σταματήσουμε. Τελικώς απογοητεύτηκα.

Ο καθηγητής μας κατέληξε στο ότι πρέπει να υιοθετήσουμε μια πολιτική που θα λέει “ως εδώ”. Δεν έχει την εννοιολογική ακρίβεια και τη σαφήνεια που περιμένεις από έναν καθηγητή. Για να μη πούμε ότι δεν μεταφράζεται σε συγκεκριμένα μέτρα πολιτικής, πέρα από όσα ήδη γίνονται, όπως η αμυντική θωράκιση της χώρας. Όσο για το διάλογο που διεξάγεται στο πλαίσιο της ύφεσης των σχέσεων των δύο χωρών, κανείς δεν τολμά να τοποθετηθεί αρνητικά, αρκεί “να μην έχουμε ψευδαισθήσεις”. Λόγια σοφών ανδρών…Ακόμα και για το ζήτημα της παραπομπής των διαφορών στη Χάγη, με την οποία κάποιοι διαφωνούν, πρόκειται για μια θεωρητική διαφωνία, καθώς απέχουμε πάρα πολύ από μια τέτοια λύση. Άλλωστε οι πρώτοι που δεν την θέλουν, τουλάχιστον με τους όρους που θέτει η Ελλάδα, είναι η Τουρκία.

Η κρίση στη Μέση Ανατολή είναι ένα άλλο πεδίο όπου διακρίνονται οι καθηγητές μας, ορισμένοι τουλάχιστον, για να μην αδικούμε και τους πολλούς σώφρωνες. Έτσι μεγάλη εφημερίδα φιλοξένησε ένα εξαιρετικά επιθετικό άρθρο κατά της πολιτικής της κυβέρνησης, υποστηρίζοντας ότι αν υπάρξει γενικότερη ανάφλεξη η Ελλάδα θα είναι συνυπεύθυνη για το “μακελειό στο οποίο θα οδηγηθεί ο ελληνικός κι οι άλλοι λαοί”. Βαριά κατηγορία για μια χώρα η οποία δεν έχει καμία άμεση εμπλοκή στη σύρραξη. Ας είναι. Κατ αυτόν η Ελλάδα θα πρέπει να διακόψει κάθε σχέση με το Ισραήλ και να ταχθεί “με την πλευρά του διεθνούς δικαίου, της ειρήνης και της ηθικής”. Τι όμως συνεπάγονται αυτές οι ευγενείς προτροπές; Πρώτον, λέει, να αποκαταστήσει τις “παραδοσιακές σχέσεις φιλίας με τον παλαιστινιακό λαό και τους άλλους αραβικούς λαούς”.

Ομολογώ πώς δημιουργούνται σχέσεις φιλίας με το λαό δεν το γνωρίζω, με τις Αραβικές κυβερνήσεις ωστόσο ουδέποτε διαταράχθηκαν. Ακόμα και Πάτριοτ στείλαμε στη Σαουδική Αραβία. Οι μεταξύ τους σχέσεις είναι διαταραγμένες, όπως μάλιστα θυμόμαστε, ως την τρομοκρατική επίθεση της Χαμάς, οι Αραβικές κυβερνήσεις ήταν έτοιμες να αποκαταστήσουν πλήρως τι σχέσεις τους με το Ισραήλ. Το θεωρούν πολύ μικρότερο κίνδυνο από το Ιράν και τις παραφυάδες του. Εκεί που ο καθηγητής μας ξεφεύγει τελείως όμως, είναι όταν καλεί την κυβέρνηση, πάντα στο όνομα της ηθικής, να αποκαταστήσει τις σχέσεις “πρώτα απ όλα με τη Συρία”! Θέλει βαριά ιδεολογική τύφλωση να καλείς στο όνομα της ηθικής, την αποκατάσταση των σχέσεων με τον μεγαλύτερο σφαγέα του ίδιου του λαού του. Τον επικεφαλής ενός καθεστώτος διάσημο για τα βασανιστήρια εναντίον των διαφωνούντων, ο οποίος έχει χρησιμοποιήσει χημικά όπλα για να συντρίψει τη συριακή αντίσταση και για τον οποίο έχει εκδοθεί ένταλμα σύλληψης για τα εγκλήματα του. Ένα καθεστώς το οποίο επιζεί μόνο χάρη στη στήριξη από τον Πούτιν και τους Αγιατολάδες του Ιράν.

Είναι προφανές ότι δεν χρειάζεται να είσαι καθηγητής για να υποστηρίξει τέτοιες ασυναρτησίες. Φαίνεται όμως ότι και η ιδιότητα δεν σε προστατεύει. Άλλωστε πολύ πιο διάσημοι διανοούμενοι, ο Σαρτρ μου έρχεται στο μυαλό, έχουν κατά καιρούς υποστηρίξει δολοφονικά καθεστώτα, όπως την Κίνα του Μάο. Ίσως να πρόκειται και για ένα είδος επαγγελματικής ασθένειας. Ερωτεύονται τα λόγια τους και παίρνουν διαζύγιο από την πραγματικότητα.