Το παιχνίδι του χρέους στη φωλιά του κούκου

H  γοητεία του παραλόγου ή η φωλιά του κούκου; Φταίμε μόνο εμείς ή το ψάρι βρομάει από το κεφάλι; Και εξηγούμαστε. Οι Γερμανοί έχουν φαγωθεί για haircut 50%, ενώ η ΕΚΤ και οι Ευρωπαίοι τραπεζίτες προειδοποιούν για τους κινδύνους να ξεπεραστεί το 21% της 21ης Ιουλίου. Αντίστοιχα, στη μικρή Ελλάδα το μπαράζ μέτρων φέρνει αύξηση ελλείμματος, αύξηση δαπανών, μείωση εσόδων, βάθεμα της ύφεσης και απογείωση του πληθωρισμού. Και το κυριότερο, μήνα με τον μήνα εκμηδενίζεται η ρευστότητα με τον κίνδυνο οι ελληνικές τράπεζες να τεθούν νοκ άουτ. Μια πραγματική οικονομία Φρανκενστάιν, όπου θέλει μεγάλη προσπάθεια για να συμβούν όλα αυτά τα κακά μαζί.

Πόση εγγύηση λοιπόν μπορούν να παρέχουν τα νέα μέτρα που αφορούν στο τέλος των ακινήτων όταν οι ίδιοι οι συνδικαλιστές της ΔΕΗ μπλοκάρουν την έκδοση των λογαριασμών; Σε πόσο κόσμο θα κόψουν το ρεύμα και πόσες περιοχές και γειτονιές της χώρας θα βυθιστούν στο σκοτάδι αν οι απολυμένοι, οι χαμένοι εισοδηματικά, οι σφραγισμένοι επιχειρηματικά δεν πάνε ή δεν μπορέσουν να πληρώσουν τελικά το τέλος; Μήπως κατά τον τρόπο αυτό κινδυνεύσει και η ίδια η ΔΕΗ που συσσωρεύει απαιτήσεις εκατοντάδων εκατομμυρίων ευρώ, την ώρα που σε έναν χρόνο έρχεται το ένα δισ. επιβάρυνση από τις εκπομπές διοξειδίου του άνθρακα;

Πού θα είναι τα έσοδα στο τέλος του έτους και τι θα μας πει τότε η τρόικα για τους αστερίσκους της; Θυμάστε τι προέβλεπε ο Γιώργος Παπακωνσταντίνου στις αρχές του έτους; Δεν έχει σημασία τώρα πια, την ώρα που η χώρα βρίσκεται στην κόψη του ξυραφιού. Εξάλλου το να πυροβολείς πτώματα δεν μετράει.

Σημασία έχει ότι έπειτα από όλα αυτά, αντί να υπάρχουν αποτελέσματα και τα πράγματα να μπαίνουν σε ένα κανάλι, τα αδιέξοδα και τα ρίσκα μεγαλώνουν. Φτάσαμε να μας παίζουν σαν μπαλάκι, καθώς διαπίστωσαν πολύ γρήγορα την ανικανότητά μας να αξιοποιήσουμε ακόμα και το δώρο της 21ης Ιουλίου.

Και για να μη νομίζουμε ότι το πρώτο, το αρχικό haircut ήταν αμελητέο, φτάνει να πούμε ότι από μόνο του εξασφαλίζει μείωση των δανειακών μας υποχρεώσεων από 45 σε 18 δισ. ευρώ για την περίοδο 2011-2015 και περαιτέρω μείωση από 50 σε περίπου 16 δισ. ευρώ για την πενταετία 2016-2020. Αν λοιπόν ούτε αυτά τα νούμερα είναι ικανά να μας κινητοποιήσουν για να αξιοποιήσουμε τις ευκαιρίες ώστε η οικονομία να μπορέσει να ανακάμψει, να σταθεί στα πόδια της για να μπορέσει να αρχίσει να αποπληρώνει και να ξαναρχίσει να δανείζεται, τότε μιλάμε για ένα έθνος ευνούχων το οποίο βαδίζει προς την αυτοκαταστροφή.

Ο κόσμος όμως φταίει λιγότερο από όλους. Ακούει πολλά ψέματα και αντιλαμβάνεται ότι αυτοί που παίρνουν τις αποφάσεις δεν καταλαβαίνουν τα αυτονόητα.

Δηλαδή ήθελε πολύ μυαλό να καταλάβουμε ότι το μίγμα της πολιτικής που ακολουθήθηκε θα οδηγούσε σε βάθεμα της ύφεσης, με ένα από τα προφανή αποτελέσματα την ανάγκη αύξησης των επιδοτήσεων των Ταμείων από τον κρατικό προϋπολογισμό; Ας κάνουμε έναν απολογισμό. Τι έγινε τόσους μήνες προς τη σωστή κατεύθυνση που αξιοποίησε έστω και στο ελάχιστο τα όποια πλεονεκτήματα θα μπορούσε να παράσχει αυτό το καταραμένο μνημόνιο;

Το μόνο που πετύχαμε ήταν να γίνουμε το μπαλάκι των διεθνών funds που στο δικό μας πρόσωπο ξεφτίλισαν την Ευρώπη. Και βέβαια οι Γερμανοί φαγώθηκαν με το PSI, γιατί όταν το επιτόκιο του 30ετούς ομολόγου τους άρχισε να πέφτει και οι παρούσες αξίες της 21ης Ιουλίου στην αποπληρωμή του χρέους να μη βγαίνουν, εκμεταλλευόμενοι και την ολιγωρία μας, ανέβασαν τους τόνους για μεγαλύτερο haircut.

Tην ίδια ώρα έρχεται η Credit Suisse που έχει πελάτες δεκάδες επενδυτικά σχήματα και σου λέει: «Το PSI χρειάζεται προσαρμογές στη διάρκεια των ομολόγων, μια επιμήκυνση δηλαδή πιθανώς μέχρι και το 2024-2025 και κάποια αλλαγή στα επιτόκια. Επίσης το συμπληρωματικό κονδύλι της τάξης των 8-9 δισ. ευρώ μπορεί να βρεθεί ακόμα και από εγγυήσεις του ΔΝΤ».

Και ας μην είμαστε αφελείς. Με «κούρεμα» στο «κούρεμα» θα μας ζητήσουν περισσότερα. Ας θυμηθούν ειδικά κάποιοι ιθύνοντες της οικονομίας πώς πανηγύριζαν όταν μπήκαμε στο ΔΝΤ και πού έχουμε φτάσει σήμερα. Και κάτι ακόμα: ο Ομπάμα ταπώθηκε στο Κογκρέσο γιατί απορρίφθηκε το σχέδιο των 447 δισ. δολαρίων για νέες θέσεις εργασίας. Πίσω από το Κογκρέσο είναι δίχως άλλο το τραπεζικό κατεστημένο, που έχει κηρύξει ανένδοτο.

Στην Ευρώπη τα συμφέροντα πιστωτών και πολιτικών μπορεί να είναι συνδεδεμένα, αλλά όχι απολύτως ταυτόσημα. Είναι αμφίβολο αν το δίδυμο Μέρκελ - Σόιμπλε μπορεί να εγγυηθεί περισσότερα απ' όσα έκανε ο Τρισέ. Και ας μην ξεχνάμε ότι την ίδια ώρα που η Credit Suisse λέει ό,τι λέει, η χρεοκοπημένη κατά το 2008 Barclays ονειρεύεται «κούρεμα» 60%, κατάρρευση οικονομική και πολιτική και επαναδιαπραγμάτευση από την αρχή τον Δεκέμβριο, αυτό για να μην ξεχνάμε ότι συνεχίζουμε να βαδίζουμε ξυπόλητοι στ' αγκάθια.