Παν. Μπουσμπουρέλης

Oι επιφυλάξεις που διατυπώνει το έγγραφο του ΔΝΤ όσον αφορά στην επιτυχία του προγράµµατος για την ελληνική οικονοµία, αλλά και οι νέες δηλώσεις Λαγκάρντ καταδεικνύουν την κρισιµότητα της φάσης που διανύουµε. 

Πρώτον, είναι σαφές ότι δεν υπάρχει χρόνος για χάσιµο, αφού η ίδια η ανάλυση του ΔΝΤ µιλά για το συγκεκριµένο timing στο οποίο θα πρέπει να υλοποιηθούν οι διαρθρωτικές αλλαγές και ότι σε κάθε περίπτωση ό,τι είναι να γίνει θα πρέπει να τρέξει, αλλιώς το πρόγραµµα θα πέσει έξω και το χρέος θα αρχίσει και πάλι να συσσωρεύεται.

Δεύτερον, επειδή η καθυστέρηση έγχυσης ρευστότητας στην πραγµατική οικονοµία, που επί της ουσίας θα αρχίσει µετά το καλοκαίρι, θα βαθύνει την ύφεση, θα σπρώξει στο όριο εργαζοµένους και επιχειρήσεις, ενώ και λόγω προεκλογικής περιόδου οι µνηµονιακές υποσχέσεις δεν θα πιάσουν τόπο. Και αυτό επειδή η επανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών δεν θα έχει ολοκληρωθεί πριν από το φθινόπωρο. Οσον αφορά όµως αυτό το µείζον θέµα, που πρέπει να σηµειωθεί ότι δεν έχει ξεκαθαρίσει ακόµα, έχει µεγάλη σηµασία για να διαφυλαχθεί ο ιδιωτικός χαρακτήρας των τραπεζών. Την εβδοµάδα που πέρασε ο κ. Μιχάλης Σάλλας έκανε µια κίνηση που σηµατοδοτεί ότι υπάρχουν τραπεζίτες που βλέπουν την επόµενη µέρα στην ελληνική οικονοµία µε τη συγκρότηση του επενδυτικού σχήµατος των 100 εκατ. ευρώ.

Αυτό λοιπόν που θέλει η αγορά είναι οι τραπεζίτες µε το που θα ολοκληρώσουν την επανακεφαλαιοποίηση να ρίξουν κεφάλαια στην πραγµατική οικονοµία - ακόµα και 4-5 δισ. από τα 40-48 δισ. ευρώ που θα πάρουν είναι αρκετά για ξεκίνηµα. Διότι πρέπει να σηµειώσουµε ότι τα 15 δισ. ρευστότητα που προέκυψαν από την ανατιµολόγηση των οµολόγων πήγαν για αποπληρωµή των υποχρεώσεων στον έκτακτο µηχανισµό στήριξης ELA. Σε κάθε περίπτωση, όµως, αντί σε κορυφαίο πολιτικό επίπεδο να έχουν ήδη διασφαλίσει την είσοδο κεφαλαίων στην αγορά αυτή τη δύσκολη περίοδο, αφήνουν τις διαρροές να παίζουν µε την αγωνία της κοινωνίας για µειώσεις µισθών. Οσο κι αν οι πληροφορίες αναφέρουν ότι επενδυτικά σχήµατα από το εξωτερικό έχουν αρχίσει να ψάχνουν την ελληνική αγορά και έχουν φτάσει σε προχωρηµένες συζητήσεις για την εξαγορά ελληνικών σχηµάτων, αυτά δεν αρκούν για να αλλάξει το υφεσιακό τοπίο.

Η επανεκκίνηση των έργων πρέπει να γίνει ταχύτατα και να υπάρξει ένας επενδυτικός προγραµµατισµός που θα αποτελέσει τη ραχοκοκαλιά της ανάκαµψης σε συνεργασία µε τους Ευρωπαίους. Ολα αυτά, όµως, θα περάσουν από το πολιτικό παιχνίδι. Κι εκεί αρχίζουν αργά αλλά σταθερά να διαµορφώνονται οι παραδοσιακές αντιπαλότητες, που ίσως τελικά πρέπει να υπάρχουν σε µια κοινωνία. 

Οι επιθέσεις Σαµαρά, αλλά και Δασκαλόπουλου στην Αριστερά είναι σε αυτή την κατεύθυνση. Την ίδια ώρα, τα συνδικάτα αποσύρθηκαν προσεκτικά από την απεργία των ναυτεργατών, δείχνοντας ωριµότητα σε µια περίοδο όπου προεκλογικά η Αριστερά είναι καβάλα και δεν έχει λόγο να κάνει κουτά λάθη. Διαµορφώνονται όµως και πάλι προϋποθέσεις κόντρας µεταξύ βιοµηχάνων και εργαζοµένων, που αυτές θα αναδείξουν τα νέα σηµεία ισορροπίας, όπως συµβαίνει σε όλες τις ελεύθερες οικονοµίες.

Και στο σηµείο αυτό η Αριστερά έχει ένα µαύρο δίκιο. Δεν είναι αυτή υπεύθυνη για το 21% της ανεργίας, ούτε για την εξαθλίωση µέρους των µισθών, όταν πια αποδεικνύεται εκ των υστέρων ότι µηχανισµοί κατάκλεβαν το Δηµόσιο ή ότι η πολιτική πελατεία οργίασε συµβάλλοντας στη χρεοκοπία. Οι διαφορετικές πολιτικές αντιλήψεις εξάλλου συνθέτουν και τη δηµοκρατία και για τον λόγο αυτό και η Δεξιά, που εµφανίζεται ως η έχουσα την υπεροχή είτε ως Ν.Δ. είτε ως άθροισµα επιµέρους τάσεων, θα πρέπει να συνθέσει πολιτικό λόγο και φιλοσοφία διακυβέρνησης χωρίς «µαϊµού» και µπασταρδεµένα σχήµατα, τα οποία -όπως αποδείχθηκε- βύθισαν τη χώρα. Η εποχή που ένα κόµµα ήλεγχε κυβέρνηση και συνδικάτα τελείωσε. Τώρα το παιχνίδι ανοίγει και ας επικρατήσει ο έχων τη ρεαλιστικότερη άποψη.

Πρώτα, όµως, έχουµε τις εκλογές. Το τι θα γίνει εκεί ένας θεός το ξέρει. Οµως και ο µπαµπούλας του αντιµνηµονίου θυµίζει λίγο χρηµατιστήριο του 2000! Ολοι καταλαβαίνουν, το θέµα είναι ποιος θα πληρώσει.

 ΥΓ.: Για όσους δε ισχυρίζονται ότι σε σχέση µε το µνηµόνιο δεν επαναδιαπραγµατεύεται τίποτε, ας κόψουν το παραµύθι. Μόνο του το ΔΝΤ αναρωτιέται στα χαρτιά του πού θα βρεθούν 8-21 δισ. το 2015-2016 και αν θα έχει ξαναβγεί η χώρα στις αγορές. Τόσο καλά είναι όλα προετοιµασµένα!