"Ανάσταση", αλλά με ποιους;

H πρόοδος στην επανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών είναι το πρώτο ελπιδοφόρο σημάδι ότι κάτι αρχίζει να κινείται από το δεύτερο μνημόνιο, αλλά κεφάλαια στην αγορά δεν πρόκειται να μπουν πριν από το καλοκαίρι. Σε κάθε περίπτωση, όμως, ο προβληματισμός για την επόμενη μέρα έχει μεγαλώσει, καθώς η κοινωνία εμφανίζεται ιδιαίτερα επιφυλακτική και αποστασιοποιημένη κατά την προεκλογική περίοδο, αφαιρώντας ουσιαστικά από τις πολιτικές δυνάμεις τη δυνατότητα να προεξοφλήσουν προτάσεις εξουσίας αντίστοιχες του παρελθόντος.

Αν θέλουμε να πάμε ένα βήμα πιο μπροστά, τότε πρέπει οπωσδήποτε η κυβέρνηση που θα σχηματιστεί να έχει μια ευρεία βάση και όχι στενά μνημονιακούς διαχειριστές οι οποίοι, εθισμένοι στο σύνδρομο της εξουσίας, θα επιχειρήσουν να φανούν καλοί διαχειριστές, απειλώντας επί της ουσίας να τινάξουν την μπάνκα στον αέρα. Η κυβέρνηση Παπαδήμου, όσο κι αν ήταν αυτή που υπέγραψε το καρκίνωμα που λέγεται «μνημόνιο 2», έχει αφήσει πολλά θετικά.

Πρώτον, η παρουσία τεχνοκρατών πρέπει να θεσμοθετηθεί σε κρίσιμα υπουργεία και φυσικά θα ήταν ευχής έργον αν ο ίδιος ο κ. Παπαδήμος παρέμενε στην επόμενη κυβέρνηση. Δεύτερον, οι Πασόκοι με κομμένα τα φτερά κατάλαβαν ότι ούτε η χώρα είναι δική τους ούτε το κράτος βιλαέτι τους. Τρίτον, ο Γιώργος Παπανδρέου, τον οποίο όλοι εκ των υστέρων αποδομούν, κινήθηκε ώριμα και δημοκρατικά παραδίνοντας στην επόμενη μέρα. Τέταρτον, προωθήθηκαν θέματα που επί χρόνια κολλούσαν, αλλά η γενική εικόνα λόγω έλλειψης δομικής συνοχής και συνολικού σχεδιασμού οδήγησε σε ημιτελές αποτέλεσμα. Πέμπτον, δημιουργείται γνήσιο αντιπολιτευτικό ρεύμα που έχει και ρόλο και λόγο στην πολιτική και την κοινωνία, γιατί στο όνομα της ευρωπαϊκής πορείας τα κόμματα εξουσίας -και ειδικά το ΠΑΣΟΚ- χρεοκόπησαν τον τόπο.

Ο Αντώνης Σαμαράς δείχνει προς το παρόν ότι είναι ο μεγάλος άτυχος της συγκυρίας, γιατί η υπεύθυνη στάση που έδειξε στον εκβιασμό των Ευρωπαίων τού έχει στοιχίσει πολιτικά. Την ίδια ώρα, η Δεξιά επιδεικνύει ανώριμη συμπεριφορά, αφού φαίνεται ότι οι ψηφοφόροι της, αντί να συσπειρωθούν γύρω από μια ιστορική ευκαιρία για τη χώρα, φυλλορροούν προς τυχοδιωκτικά σχήματα, επενδύοντας σ’ ένα πρότυπο άρνησης.

Η Αριστερά -και ειδικά το ΚΚΕ- έχουν κάθε λόγο να υπερασπίζονται εναλλακτικούς δρόμους, αφού αυτούς ακριβώς επί χρόνια τεκμηριώνουν και ευαγγελίζονται. Γι’ αυτόν τον λόγο, εξάλλου, ο Περισσός παραμένει η ηγέτιδα δύναμη του ευρύτερου χώρου, με συγκεκριμένες αρχές και οπτικές γωνίες που ενοχλούν την αστική αντίληψη. Η Δημοκρατική Αριστερά ίσως αναλάβει τον πιο ενδιαφέροντα μετεκλογικό ρόλο, καθώς η διαλλακτική παρουσία της και η αποδοχή μιας ρεαλιστικής πολιτικής φιλοσοφίας μπορεί να της δώσουν έναν ρόλο-κλειδί στις εξελίξεις.

Στην Ευρώπη έρχεται μπόρα. Η Ισπανία είναι απλώς η κορυφή του παγόβουνου. Αν ο Σαρκοζί χάσει στη Γαλλία, ο δεύτερος γύρος της κρίσης χρέους θα είναι αναπόφευκτος και οι Γερμανοί θα κληθούν να αναθεωρήσουν πολλά. Οι αγορές δεν αστειεύονται και δεν παίζουν. Για τον λόγο αυτό στη χώρα μας θα πρέπει να υπάρξει ισορροπία.

Ουδείς αμφισβητεί ότι ο κ. Βενιζέλος, διορθώνοντας τον περσινό τυχοδιωκτισμό του με την τρόικα, έχει προσπαθήσει να πετύχει ρεαλιστικές λύσεις για τη χρεοκοπημένη οικονομία. Το δακρύβρεχτο ύφος της κυρίας Διαμαντοπούλου όμως καθόλου δεν πείθει ότι οι «πράσινες» αμαρτίες και η αποτυχία διαχείρισης του πρώτου μνημονίου δεν θα πρέπει να αποτελέσουν κριτήρια πολιτικών επιλογών.

Το μόνο σίγουρο είναι ότι η επόμενη κυβέρνηση θα χρειαστεί ισχυρή αντιπολίτευση για να την ελέγχει. Ετσι κι αλλιώς, το εναγκάλισμα της τρόικας θα είναι ασφυκτικό. Με ποια επιχειρήματα όμως θα μιλήσουν όταν επί 2,5 χρόνια δεν έδιωξαν ούτε ένα κομματικό παράσιτο, αλλά αντιθέτως ισοπέδωσαν το σύνολο των δημοσίων υπαλλήλων, άφησαν ανέγγιχτο τον ζημιογόνο ΟΣΕ και δεν έκαναν ούτε μία αποκρατικοποίηση;

Τον δημόσιο τομέα δεν τον διέλυσε η Αριστερά στην Ελλάδα, ούτε φυσικά το ΚΚΕ. Είναι αργά για κροκοδείλια δάκρυα λοιπόν και, όπως λέει και η απίστευτη Κριστίν Λαγκάρντ -που ανάθεμα κι αν ξέρει τι είναι το «put option» σ’ ένα γαλλικό χρεόγραφο-, ακόμα δεν έχουμε τελειώσει με τη χρεοκοπία.
Καλή Ανάσταση, αλλά με ποιους;