Ποιος έχει τη συνταγή;

Τo πρόβλημα έπαψε οριστικά να είναι ελληνικό και είναι ευρωπαϊκό. Και αυτό πρέπει να το λάβουμε υπόψη μας, γιατί ουδείς γνωρίζει πόσα λεφτά θα χρειαστεί η Ισπανία και πόσα τελικά θα πάρει.

Η Ισπανία μπαίνει στο πρόβλημα εξαιτίας του μίγματος της πολιτικής που ακολουθείται, κάτι που είχε προβλέψει εδώ και δύο μήνες η Credit Suisse. Από την άλλη, τα funds έχουν σορτάρει και κερδίζουν - και οι Γερμανοί τι κάνουν; Ακόμα δεν έχουν συμφωνήσει για τη λύση - την πυροσβεστική τουλάχιστον και όχι την ουσιαστική. Ή μήπως ευνοούνται από την ελαχιστοποίηση του κόστους στο επιτόκιο δανεισμού και την πτώση του ευρώ που βοηθάει τις εξαγωγές τους;

Οπως και να ’χει, όλα τα σενάρια διαβλέπουν συνδυασμούς της ΕΚΤ με τα LTROs, δηλαδή τις δημοπρασίες και τον ESM, τον νέο μηχανισμό στήριξης. Τα προβλήματα παντού είναι δίδυμα: τραπεζικό σύστημα και χρέος. Για το τραπεζικό σύστημα εξετάζεται πλέον η πανευρωπαϊκή στήριξή του και για το χρέος η Ευρώπη καταφεύγει πάλι στο ΔΝΤ, στην περίπτωση της Ισπανίας.

Πριν από τις εκλογές το διεθνές μίγμα είναι εκρηξιγενές, ουσιώδεις λύσεις όμως ακόμα δεν υπάρχουν. Εκ των πραγμάτων, έχουν δικαιωθεί, βάσει του ελληνικού προβλήματος, οι διεθνείς επενδυτικές τράπεζες και οι αντι-μνημονιακές δυνάμεις. Η Ελλάδα για πολλούς λόγους είναι πιο κοντά στο αδιέξοδο. Εδώ λοιπόν όλα θα κριθούν στην επαναδιαπραγμάτευση. Το πραγματικό wild card της χώρας δεν είναι ο Τσίπρας, αλλά ο Σαμαράς. Και το λέμε αυτό γιατί ο πρώτος υπόσχεται μια εναλλακτική προσέγγιση, η οποία ενδεχομένως είναι και η λιγότερο πιθανή, όμως ο αρχηγός της Νέας Δημοκρατίας θα πάρει πάνω του το φορτίο κατά πάσα πιθανότητα.

Αυτά που είπε για την οικονομία ο πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας είναι πολύ καλά. Από τη φορολογία και την επιμήκυνση του χρόνου δημοσιονομικής προσαρμογής μέχρι τη μείωση των δανειακών δόσεων σε σχέση με το μηνιαίο εισόδημα και τον «Τειρεσία». Και σίγουρα η οικονομία θα έχει πολύ καλύτερη πορεία με τέτοια δεδομένα σε σχέση με αυτό που παρουσιάζει σήμερα.

Η πλευρά του ΣΥΡΙΖΑ κινείται σε πολλούς τομείς με πολύ διαφορετική λογική σε σχέση με τη mainstream κατεύθυνση που κυριάρχησε με αποτυχία μέχρι σήμερα. Και αναλαμβάνει μεγάλα διαπραγματευτικά ρίσκα, καθώς οι αγορές με εκθέσεις όπως αυτή της Nomura τον προειδοποιούν ότι θα βγει η χώρα από το ευρώ.

Οπως και να ’χει, αν το πασοκ όπως φαίνεται βγει από τι καδρο τελείως-άρχισε ο Βενιζέλος να λέει ακόμα και ότι δενθα κάνει απολύσεις στο δημόσιο-τότε το ντέρμπυ θα πάρει άλλες διαστάσεις. Η αγορά βλέπει ότι η ρευστότητα στενεύει επικίνδυνα και δεν μπορεί να καταλάβει ποια θα είναι η μαγική συνταγή που θα βγάλει την οικονομία από τον φαύλο κύκλο. Αιτημά της οι ρυθμίσεις με τράπεζες και φορολογικές αρχές.

Από την άλλη πλευρά, είναι διατεθειμένη να αποδεχθεί το σχέδιο που θα την πείσει για δύο πράγματα. Το πρώτο, ότι μπορεί να έχει αποτελέσματα. Το δεύτερο, ότι θα εξασφαλίσει διαπραγματευτικά ατού στην αλλαγή του μνημονίου.

Αυτό είναι και το διακύβευμα των εκλογών. Από οικονομικής άποψης, τα πράγματα είναι εξαιρετικά δύσκολα. Η εφαρμογή του μνημονιακού προγράμματος έχει αποτύχει και σοβαρές εναλλακτικές λύσεις ακόμα δεν υπάρχουν. Η αξιοπιστία της χώρας είναι σε χαμηλή πτήση και πληθαίνουν οι απόψεις ειδικών ότι θα είμαστε σε λίγο καιρό με το ένα πόδι έξω από το ευρώ.

Και γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο είναι βλακώδες να χαϊδεύουμε τ’ αυτιά των ψηφοφόρων. Ποιος όμως έχει τη συνταγή που θα εξασφαλίσει και τη διάσωση και την αποδοχή της κοινωνίας;