Το στοίχημα του κεντροδεξιού πόλου

Σήμερα διαμορφώνεται ένα εκλογικό αποτέλεσμα που απεικονίζει τον πολιτικό χάρτη με έναν τρόπο που μας οδηγεί σε αναγωγές εποχών που αντιστοιχούν σε αρκετές δεκαετίες πίσω. Ο κλασικός πολιτικός ανταγωνισμός Δεξιάς εναντίον Αριστεράς.

Η Αριστερά αν ήταν ενιαία θα κατέγραφε ποσοστά της τάξης του 40%, τα υψηλότερα στην ιστορία της. Το ΠΑΣΟΚ είναι εκτός κάδρου και ο λαός το τιμωρεί θεωρώντας το υπεύθυνο για τη χρεοκοπία της χώρας με τη συνολική αλλοπρόσαλλη πολιτική του. Και από εκεί και πέρα, ξεκινά ο κεντροδεξιός πόλος, με τον οποίο θα ασχοληθούμε σήμερα. Οπως και η Αριστερά, η Δεξιά εμφανίζεται σε ένα κρίσιμο σημείο διασπασμένη. Η δημιουργία του κεντροδεξιού πόλου με οντότητα και εκτόπισμα αποτελεί τον κεντρικό στόχο της Νέας Δημοκρατίας στις εκλογές, ενός πόλου με ξεκάθαρο ευρωπαϊκό προσανατολισμό, δημοκρατική κουλτούρα και αστική υποδομή.
Οι προεργασίες που έγιναν ήταν αρκετές, το κυριότερο όμως είναι πώς θα αντιδράσει μια μετριοπαθής ομάδα της κοινωνίας που έχει δείξει ευάλωτη σε ένα περιβάλλον γεμάτο οικονομικές διακυμάνσεις. Ηττοπάθεια αλλά και υπερβολικές αποδόσεις ευθυνών χαρακτήρισαν στην πρώτη φάση των εκλογών μια παράταξη που φέρει τις λιγότερες ευθύνες για τη σημερινή κατάντια της χώρας και διά στόματος ΚΑΡΑΜΑΝΛΗ είχε προειδοποιήσει από τον ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟ του 2009 για τις δραματικές εξελίξεις. Ακόμα και μετά το αποτέλεσμα της 6ης Μαΐου κάποιοι ζήτησαν συνέδρια αποδίδοντας ευθύνες στον Αντώνη Σαμαρά για την πορεία των εκλογών. Οι γνωστοί γόνοι βαρονιών. Ο ίδιος ο Σαμαράς χωρίς να έχει κάνει κάποιο μεγάλο λάθος πλήρωσε την υπογραφή της δανειακής σύμβασης, χωρίς όμως να έχει αναφερθεί κανείς στο βάθος των εκβιασμών των πιστωτών εκείνη την περίοδο. Με όλα αυτά η δεξιά παράταξη μοιάζει με μια ομάδα που δεν ξέρει πώς να κερδίσει το πρωτάθλημα και ζητά ανά πάσα στιγμή το κεφάλι του προπονητή. Ας βγει να πει όμως κάποιος αν υπάρχει στον ευρύτερο χώρο η προσωπικότητα για να αντικαταστήσει τον Σαμαρά. Μάλλον θα πρόκειται περί ανέκδοτου.

Την Κυριακή λοιπόν οι ψηφοφόροι του ευρύτερου αυτού χώρου θα δείξουν κατά πόσο θα δώσουν την ευκαιρία στην παράταξή τους να επανακτήσει την πρωτοβουλία των κινήσεων και να διαμορφώσει τα δεδομένα στη δική της κατεύθυνση και φιλοσοφία. Για τον ευρύτερο χώρο η Νέα Δημοκρατία πρέπει να είναι πανίσχυρη για τους εξής λόγους:

Πρώτον, για να μπορεί να επιβάλει και να καθορίσει τις εξελίξεις σε μια κυβέρνηση συνεργασίας, στην οποία εταίρο θα έχει κατά πάσα πιθανότητα ένα «επικίνδυνο» ΠΑΣΟΚ. Δεύτερον, γιατί ο αρχηγός της θα πρέπει να λάβει ψήφο εμπιστοσύνης και να πάψουν οι αμφισβητήσεις από τις βαρονίες που ψάχνουν ευκαιρίες. Τρίτον, για να μπορεί να προωθήσει μεγάλες αλλαγές στο κατάπτυστο μνημόνιο που ταλαιπωρεί οικονομία και κοινωνία. Το βασικό επιχείρημα της Νέας Δημοκρατίας δεν είναι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα οδηγήσει τη χώρα στο ευρώ. Το βασικό της πρόβλημα έχει να κάνει με το γεγονός ότι το ΟΧΙ του ΣΥΡΙΖΑ στο μνημόνιο μπορεί να οδηγήσει πιστωτές και εταίρους να δεχθούν πολύ ελαστικότερους όρους σε σχέση με αυτούς που επιβλήθηκαν, οι οποίοι αποδείχθηκαν και ανεφάρμοστοι. Από κει και πέρα όμως είναι στο χέρι της Νέας Δημοκρατίας να πείσει μια κρίσιμη μάζα για το ότι είναι αυτή που μπορεί να διαχειριστεί την κρίση αποτελεσματικότερα και κυρίως ρεαλιστικότερα.

Για τον ευρύτερο χώρο της ΔΕΞΙΑΣ είναι όμως άσχημο να αρνείται τις διαφορετικές πτυχές της. Ο Τσίπρας που έχει προειδοποιήσει για μια σκληρή διαπραγμάτευση τους Ευρωπαίους μιλά για συνεργασία με το ΚΚΕ. Στη Νέα Δημοκρατία αλληθωρίζουν ακόμα και τώρα προς τον Βενιζέλο; Μήπως αυτό δεν ικανοποιεί την ευρύτερη Δεξιά, την οποία οι δημοσκοπήσεις δείχνουν να πλησιάζει στο σύνολό της το 45%; Μήπως αν το αποτέλεσμα την ευνοήσει θα πρέπει να ενεργοποιήσει και άλλα αντανακλαστικά;