Οι ευθύνες Παπακωνσταντίνου και τραπεζιτών για τις εσωτερικές πτωχεύσεις

Η  ώρα του εσωτερικού μετώπου έφτασε. Μπορεί η παραμονή στο ευρώ και η τυπική αποφυγή χρεοκοπίας της χώρας να θεωρούνται πια δεδομένες, όμως τώρα θα φανεί πώς μπορεί να λειτουργήσει το πακέτο μέτρων που ψηφίστηκε. Μπορεί να έχουν ψηφιστεί μέτρα και να έχουν δοθεί χρηματοδοτήσεις, αλλά τα στοιχεία δείχνουν ότι οι οφειλές προς την Εφορία αυξάνονται με ρυθμό 1 δισ. ευρώ μηνιαίως, αυξανόμενες την προηγούμενη χρονιά  κατά 12 δισ.

Την ίδια ώρα οι επιχειρήσεις που δεν υποβάλλουν τις περιοδικές δηλώσεις ΦΠΑ, επί της ουσίας χωρίς να υπολογίζουν τίποτα, έφτασαν τις 240.000! Μιλάμε δηλαδή είτε για πλήρη αδυναμία είτε για πλήρη παρανομία, καθώς αγνοούν τους νόμους ακόμα και τώρα!

Παράλληλα, τα κόκκινα δάνεια, σύμφωνα με την BlackRock, ανέρχονται σε 40 δισ. ευρώ, στοιχείο που δείχνει το μέγεθος χρεοκοπίας του εσωτερικού μετώπου. Με τα δεδομένα αυτά, τίποτε δεν εγγυάται ότι η οικονομία θα δουλέψει για να αρχίσει να αποπληρώνει τη νέα χρονιά.

Από την άλλη πλευρά, εκείνο που μπορεί να καταλάβει κανείς είναι ότι οι Γερμανοί δεν θα αφήσουν πια την ελληνική κυβέρνηση, αλλά θα κοιτάξουν να τη στηρίξουν, εντός βέβαια του πλαισίου που θα ορίσουν οι ίδιοι.
Αυτό όμως που πρέπει να γίνει είναι να διευκολυνθούν όσοι καλοπροαίρετοι θέλουν να πληρώσουν με ρυθμίσεις ρεαλιστικές, που θα επιτρέπουν μακροχρόνιες συμβάσεις. Δεν είναι δυνατόν όταν το εσωτερικό μέτωπο βρίσκεται ακόμα πολύ μακριά από το σημείο επανεκκίνησης να του ζητούν κοντόφθαλμα αυξημένη φοροδότηση με παράλληλες περικοπές από τη στιγμή που θα λείψουν από τα διαθέσιμα εισοδήματα 9 δισ. ευρώ.

Εδώ που φτάσαμε, το ζητούμενο είναι ένας εξορθολογισμός που θα επιτρέψει στην οικονομία να αναπνεύσει στην ουσία και όχι στα χαρτιά και, κυρίως, στο κράτος να εισπράξει με σύστημα και διατηρησιμότητα.

Οι τραπεζίτες έχουν τις δικές τους ευθύνες. Και θα πρέπει οι Αρχές, αφού άρχισαν να ξεσκεπάζουν τον Παπακωνσταντίνου, να διερευνήσουν γιατί οι ελληνικές τράπεζες δεν προστάτεψαν τα ομόλογά τους και την επιβίωσή τους από το διαφαινόμενο κραχ. Τι έκαναν οι τότε διοικήσεις; Πήραν εντολές από την πολιτική ηγεσία και, αν ναι, αυτό πού αποσκοπούσε; Γιατί οικονομίες όπως η Ιταλία και η Ισπανία σώθηκαν από τα μνημόνια και τις χρεοκοπίες ακόμα και όταν τα επιτόκιά τους έφτασαν και ξεπέρασαν το 7%;

Στην Ελλάδα πήρε αρκετούς μήνες από τον Οκτώβριο του 2010 μέχρι τα επιτόκια να ξεπεράσουν αυτά τα επίπεδα. Τι έκανε τότε ο Παπακωνσταντίνου, εκτός από το να κάνει δηλώσεις για τον «Τιτανικό»; Γιατί δεν άκουγε τη Morgan Stanley, που του υποδείκνυε μέτρα και διαρθρωτικές αλλαγές, και τελικά τι ζήτησε από τους τραπεζίτες; Αυτά όλα πρέπει να βγουν στο φως γιατί ο μόνος που την πληρώνει είναι ο κόσμος. Οι τράπεζες, χρεοκοπώντας λόγω της πτώσης των ομολόγων, σταμάτησαν να τροφοδοτούν την αγορά βυθίζοντας τη χώρα σε ύφεση.

Την ίδια ώρα κατέγραφαν τι τους χρωστούν δανειολήπτες και επιχειρηματίες και ετοιμάζονται να τους στήσουν στα 11 βήματα με τους επιτρόπους. Αυτό όμως ούτε δίκαιο είναι ούτε αποδεκτό. Γιατί πολλά τραπεζικά στελέχη έχουν λύσει τα οικονομικά τους προβλήματα την ώρα που η κοινωνία πτωχεύει.

Αυτό δεν αναιρεί ότι είναι επιβεβλημένη η προσπάθεια να διατηρήσουν τον ιδιωτικό τους χαρακτήρα όσο περισσότερες ελληνικές τράπεζες μπορούν. Είναι θέμα εθνικής ανεξαρτησίας για την πορεία της οικονομίας και του εσωτερικού μετώπου. Και οι υγιείς δυνάμεις της χώρας θα πρέπει να βοηθήσουν την Alpha και την Πειραιώς με κάθε τρόπο για να επιτύχουν τις αυξήσεις τους.