Υπήρχε Δημοτική Αστυνομία στα 70s;

Επίσης και η ενδεχόμενη αναποτελεσματική εκτέλεση των διαρθρωτικών αλλαγών ως ένας επιπλέον παράγοντας που, σε συνδυασμό με μια επιδείνωση του διεθνούς περιβάλλοντος, μπορεί να πλήξει τη βιωσιμότητα του χρέους.

Θα έπρεπε όμως; Δώδεκα μήνες μετά τις εκλογές και με την εφαρμογή ενός μίγματος πολιτικής που κατά γράμμα εκτελεί τη βούληση της τρόικας, προκύπτει ότι δεν φταίει η ελληνική πλευρά για το γεγονός ότι τα αποτελέσματα δεν έρχονται. Και για να εξηγούμεθα:
Πρώτον, είναι σαφές ότι θα υπάρξει πρόβλημα στην προσέλκυση σοβαρών επενδύσεων. Και αυτό έχει διαφανεί τόσο από τις αποκρατικοποιήσεις όσο και από την έλλειψη ιδιωτικών διεθνών επενδύσεων, σε μια χώρα που κατά τα άλλα έχει καταστεί φθηνή σε πολλά επίπεδα και όπως μας λένε οι θεωρητικολόγοι της Τραπέζης της Ελλάδος έχει ανακτήσει την ανταγωνιστικότητά της.

Γιατί βέβαια εκείνο που αυτοί δεν βλέπουν είναι τα αντικίνητρα που συνεχίζουν να κυριαρχούν στη βιομηχανία όταν η τιμή του φυσικού αερίου δεν μειώνεται -ποιος κονομάει άραγε- αλλά και όταν δημιουργείται αντι-μπίζνες κλίμα με υπερφορολόγηση και εξαντλητικές εποπτείες. Και δεν εννοούμε φυσικά το νέο πλαίσιο για την προσπάθεια σύλληψης της φοροδιαφυγής.

Η ελληνική οικονομία δεν πρόκειται να γυρίσει ως εκ θαύματος, τη στιγμή μάλιστα που η αδύναμη εγχώρια ζήτηση μπορεί να υπονομεύσει την επιτυχία των αυξήσεων των ελληνικών τραπεζών.

Ολα αυτά φωτογραφίζονται και πάλι από τις αγορές τόσο από τις εκθέσεις της Morgan Stanley, που υποβάθμισαν τα ελληνικά ομόλογα παρά το γεγονός ότι ήταν ενθουσιώδεις υποστηρικτές μέχρι πριν από 2 μήνες, όσο και από την αρθρογραφία των αμερικανικών εφημερίδων όπως οι «Wall Street Journal» και «New York Times». Είναι αστείο να επιμένει κανείς ότι μπορεί η κοινωνία να διασωθεί με την ανεργία στο 27% και το οικονομικό επιτελείο να αποδέχεται ότι παρά την καταιγίδα των νέων φόρων δεν θα επιτύχει τους στόχους στα έσοδα.

Ολη η μελλοντολογία εξάλλου που αναπτύσσεται για το χρηματοδοτικό ή το δημοσιονομικό κενό του 2014 παραπέμπει ακριβώς στο ότι σε έναν χρόνο από σήμερα τα πράγματα δεν θα έχουν αλλάξει ουσιαστικά. Αυτό που ξεκάθαρα διαφαίνεται είναι ότι το σημερινό πρόγραμμα ευνοεί μόνο μια ομάδα του πληθυσμού και κυρίως τους «παθητικούς» και συντηρητικούς πολίτες, που είτε δεν έχουν ανοίγματα είτε δεν πολυεπιχειρούν.

Η κυβέρνηση πρέπει να πετύχει μια ουσιαστική ιδιωτικοποίηση. Είναι αυτή όμως υπεύθυνη ή το μίγμα πολιτικής που εξαντλεί τις αναπτυξιακές πολιτικές του 4 χρόνια μετά, στη συζήτηση για μείωση του ΦΠΑ στην εστίαση; Η έναρξη της προσπάθειας αναδιάρθρωσης του δημοσίου τομέα μπορεί πολιτικά να είναι ένα crash τεστ, ωστόσο οικονομολογικά είναι σωστή.

Θυμάται κανείς στη φτωχική πλην νοικοκυρεμένη δεκαετία του ’70 ή και ακόμα εκείνη των μεγάλων αλλαγών του ’80 να υπήρχε το εφεύρημα της Δημοτικής Αστυνομίας; Θα μου πείτε, δίκιο έχουν και αυτοί οι άνθρωποι, αλλά οι πολιτικοί που τους διόρισαν εμφανίζονται ανίσχυροι τώρα να τους διατηρήσουν. Και το τραγικότερο έχει να κάνει με όσους εισήλθαν με εξετάσεις ΑΣΕΠ. Από την άλλη πλευρά, όμως, ποιες πολιτικές δυνάμεις έχουν την τσίπα να αξιολογήσουν και να ομολογήσουν ότι πρέπει να απαλλάξουν Δημόσιο και φορολογούμενους από τη σημαδεμένη πολιτική πελατεία;

Γι’ αυτούς το κλάμα περισσεύει. Για τους χτυπημένους από τη χρεοκοπία ελεύθερους επαγγελματίες, όμως, που δεν μπορούν να πληρώσουν τα Ταμεία τους και θα βρεθούν προ κατασχέσεων κλαίει κανείς; Κάθισε αυτή η τρόικα, που επιβάλλει ό,τι θέλει, να βρει τον αποτελεσματικό τρόπο κάλυψης των ελλειμμάτων των Ταμείων που με τη σειρά τους τραβάνε στον πάτο την ιδιωτική υγεία; Ή υπάρχει καμία ελπίδα για ανασυγκρότηση της δημόσιας;

Ολα αυτά δείχνουν γιατί η χώρα είναι καταδικασμένη σε χρόνια φτώχεια και ταλαιπωρία. Το μοντέλο που εφαρμόζεται με κατακρήμνιση της εσωτερικής ζήτησης είναι ξεκάθαρο ότι δεν προβλέπει ένα ασφαλές σχέδιο μεσοπρόθεσμου μετασχηματισμού, αλλά στηρίζεται σε ένα γραφειοκρατικό όραμα μετατροπής μιας εσωστρεφούς οικονομίας σε εξωστρεφή σε δύο χρόνια. Οπως, όμως, λένε και κορυφαίοι επιχειρηματίες, δεν μπορεί μέσα σε μια νύχτα ένας οίκος ανοχής να γίνει εκκλησία!

Ας μην ψάχνουμε, λοιπόν, αν το κλίμα έφτιαξε ή χάλασε. Και ας μη φορτωνόμαστε με ενοχικά σύνδρομα. Περισσότερο από κάθε άλλη φορά όλα τα οικονομικά επιτελεία πρέπει να βρουν αυτό που όλοι παραδέχονται ότι δεν υπάρχει: σχέδιο ανασυγκρότησης αλά ελληνικά.