Στις ιδιωτικοποιήσεις λέμε «no»

Αυτό είναι το μότο της κυβέρνησης, η οποία, κατά τα άλλα, εφαρμόζει μονομερώς το μνημονιακό πρόγραμμα υπερφορολογώντας τον ιδιωτικό τομέα και αντλώντας από κει ό,τι χρειάζεται για να επιτυγχάνει τους στόχους της.

Το ομιχλώδες τοπίο που απλώνεται τις τελευταίες μέρες με επίκεντρο την αναβολή του νομοσχεδίου για την ιδιωτικοποίηση της Eurobank και των warrants είναι χαρακτηριστικό μιας ολιγωρίας που έχει λογική εξήγηση μόνο στις ανώτερες δυνάμεις της τρόικας.

Τι περιμένουμε άραγε για να ελέγξουμε το πόρισμα της BlackRock; Θεωρητικά τουλάχιστον όλα αυτά θα έπρεπε να ήταν έτοιμα από τον περασμένο Δεκέμβριο. Τι λένε όσοι ισχυρίζονται ότι γνωρίζουν; Οτι το Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας πρέπει να ωριμάσει στην ιδέα ότι θα χάσει -προσωρινά τουλάχιστον- λεφτά εφόσον γίνει η αύξηση της Eurobank σε τιμή περί τα 40 σεντς. Αν όμως πάει καλά η τράπεζα και η μετοχή ανέβει, όλα τα άλλα θα αναπληρωθούν.

Αλλοι λένε ότι η τρόικα φρενάρει κινήσεις που επιτρέπουν την επιτάχυνση επιστροφής κεφαλαίων στο ΤΧΣ διαμέσου αλλαγής της άσκησης των warrants και ταχύτερης επαναϊδιωτικοποίησης των τραπεζών, ώστε να μην αποδεσμευτούμε ταχύτερα από το μνημόνιο. Την άποψη αυτή άλλωστε εξέφρασαν την εβδομάδα που πέρασε και οι «Financial Times», οι οποίοι θεωρούν ότι η επιστροφή της Ελλάδας στις αγορές μπορεί να αποδειχθεί επιζήμια. Γιατί έτσι η χώρα θα βγει από το πρόγραμμα της αυστηρής προσαρμογής και θα κάνει και πάλι του κεφαλιού της με απρόβλεπτα αποτελέσματα.

Είναι φανερό ότι και μέσα στους εταίρους - πιστωτές μας υπάρχουν κι αυτοί που δεν μας εμπιστεύονται και θέλουν να μείνουμε δέσμιοι των χρηματοδοτήσεων του μνημονίου.
Και έρχεται ο ΣΥΡΙΖΑ, διαμέσου του Γιάννη Μηλιού, να πει ότι, αν ιδιωτικά κεφάλαια μπουν στις τράπεζες στις τρέχουσες τιμές, οι Ελληνες φορολογούμενοι θα χάσουν τα λεφτά τους. Η άποψη αυτή θα μπορούσε να έχει βάση, αλλά οι μετοχές της Alpha και της Πειραιώς βρίσκονται σε επίπεδα ανώτερα ή ίσα σε σχέση με τις τιμές που έγιναν οι  αρχικές αυξήσεις με τη συμμετοχή των κεφαλαίων του Ταμείου.

Κανένας δεν διαφωνεί με την άποψη ότι η χώρα χρειάζεται μια κρατικού προσανατολισμού αναπτυξιακή τράπεζα στα πρότυπα της παλιάς ΕΤΒΑ, καθώς και ο ίδιος ο Γιώργος Προβόπουλος ομολόγησε επί της ουσίας την αδυναμία επαναχρηματοδότησης της οικονομίας με τα παρόντα δεδομένα. Ωστόσο, η εμμονή περί πλήρους κρατικοποίησης δείχνει μια ξεπερασμένη λογική που δεν υπάρχει πουθενά στην υφήλιο σήμερα.

Το σίγουρο είναι όμως ότι η υπόθεση του Ταχυδρομικού Ταμιευτηρίου αποδεικνύει ότι κάκιστες διαχειρίσεις έχουν γίνει στις τράπεζες και επί τούτου ο κ. Προβόπουλος έχει συμβάλει στην αποκάλυψή τους. Από την άλλη πλευρά, όμως, οι τραπεζίτες δεν μπορούν να αντιμετωπίζουν τους χρεοκοπημένους δανειολήπτες που πρέπει να πληρώσουν τους υπερβάλλοντες φόρους με τον ανήθικο τρόπο διαμέσω των εισπρακτικών εταιρειών και να τους ενοχλούν καθημερινά.

Οι Ελληνες τραπεζίτες πρέπει να καταλάβουν, ειδικά μετά την υπόθεση του Ταμιευτηρίου, ότι οι τράπεζες δεν είναι δικές τους, αλλά είναι εκεί χάρη στα 50 δισ. που πήραν από τον Μηχανισμό Στήριξης, με βάση τις θυσίες μιας ολόκληρης κοινωνίας.

Αντίστοιχα όμως και ο ΣΥΡΙΖΑ θα πρέπει να μας εξηγήσει τι θέλει να κάνει με τον ιδιωτικό τομέα όταν τα γκάλοπ τού δίνουν τέτοιον αέρα εξουσίας.

Εν κατακλείδι, έρευνες όπως αυτές του Ταχυδρομικού Ταμιευτηρίου, μιας τράπεζας που επί της ουσίας διαλύθηκε σε καλή και κακή, μόνο κακό δεν κάνουν, το αντίθετο μάλιστα, αρκεί να τεκμηριωθούν οι καταχρήσεις, γιατί έτσι λειτουργούσε επί χρόνια ένα μέρος του συστήματος.