Μπορεί ο Τσίπρας να γίνει ο νέος Λούλα;

To ερώτημα που θέτει ο επικεφαλής οικονομολόγος του οίκου είναι αν ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να εκπλήξει εξίσου θετικά τις αγορές, επιταχύνοντας φιλικές προς την αγορά δομικές μεταρρυθμίσεις.

Στις 10 Ιουνίου του 2012, προπαραμονή των εκλογών εκείνης της χρονιάς, δημοσίευσα άρθρο με τίτλο «Μπορεί ο Συριζαϊκός να πάρει τον τίτλο;». Ξεκινούσε κάπως έτσι: «Με ποδοσφαιρικούς όρους αυτό που απασχολεί την οικονομία τώρα είναι ένα και το εξής: Mπορεί ο Συριζαϊκός να πάρει τον τίτλο; Και αν τον πάρει, τι θα σημαίνει αυτό;».

Από τότε κύλησε πολύ νερό στο αυλάκι και πάρα πολλές φορές τα τελευταία δυόμισι χρόνια φάνηκε ότι πολιτικά η χώρα είχε γυρίσει σελίδα. Ηταν όμως τελικά έτσι; Σήμερα μπορούμε να πούμε με βεβαιότητα ότι η ώρα έφτασε και ο Συριζαϊκός, αλληγορικά ένα αουτσάιντερ στην αθλητική διάλεκτο, θα σηκώσει με βεβαιότητα το τρόπαιο. Η ουσιαστική κατάκτηση του τίτλου αυτή τη φορά, όμως, θα ισοδυναμεί με την επιβίωση της χώρας μέσα στο ευρώ.

Τα ερωτήματα και τώρα είναι αντίστοιχα με αυτά που καταγράφονταν στις 10 Ιουνίου του 2012. Λέγαμε τότε: «Γιατί δημιουργεί μεγάλα ερωτήματα ο ΣΥΡΙΖΑ; Διότι δεν γίνεται αντιληπτό πώς θα κατορθώσει να εξασφαλίσει την πορεία της χώρας μέσα στο ευρώ με ένα πρόγραμμα που αντιβαίνει σε βασικές αρχές του μνημονίου και της δανειακής σύμβασης. Και πώς θα εξασφαλίσει τα κεφάλαια για να εκτελέσει το πρόγραμμά του. Το βασικό πλεονέκτημα έγκειται στην ανανέωση του πολιτικού σκηνικού μετά το κραχ της τελευταίας τριετίας, όπου ο κεντροαριστερός χώρος τού δείχνει εμπιστοσύνη για να καταστεί ηγέτιδα δύναμη». Αυτά γράφαμε τον Ιούνιο του 2012, μαζί με κάποιες αναφορές σε πρόσωπα-πρωταγωνιστές, που όλα δείχνουν ότι αύριο θα είναι τα βασικά στελέχη μιας νέας κυβέρνησης.

«Ο ΣΥΡΙΖΑ παρουσιάζει μια σειρά από πρόσωπα που κινούνται ανταγωνιστικά απέναντι σε ένα φθαρμένο σκηνικό. Ο Δημήτρης Παπαδημούλης, ο Γιάννης Δραγασάκης, ο Γιώργος Σταθάκης, η Ρένα Δούρου, ο Αλέξης Μητρόπουλος δεν μασάνε τα λόγια τους και δεν έχουν αναιρέσει την πολιτική γραμμή των τελευταίων χρόνων».

Το μεγάλο παιχνίδι όμως θα γίνει στο ευρωπαϊκό γήπεδο και τελικά ο ΣΥΡΙΖΑ θα κριθεί από την πορεία της καμπύλης των ελληνικών ομολόγων. Το άρθρο της 10ης Ιουνίου του 2012 αναφερόταν και σε αυτό: «Το εγχείρημα του ΣΥΡΙΖΑ παρουσιάζει ενδιαφέρον και σε ευρωπαϊκό επίπεδο. Και αυτό γιατί μόνο κατά την περίοδο του Μπερλινγκουέρ μια δημοκρατία δυτικού τύπου όπως η Ιταλία είδε τη δύναμη της κοινοβουλευτικής Αριστεράς να ισχυροποιείται και να διεκδικεί την εξουσία. Τώρα, σε ένα περιβάλλον έντονης ευρωπαϊκής κρίσης και σε ένα φιλελεύθερο μόρφωμα, όπως αυτό στο οποίο οι Γερμανοί θέλουν να μετασχηματίσουν την Ευρωζώνη, ο αναπτυσσόμενος αριστερός σχηματισμός της πιο προβληματικής χώρας σηκώνει ανάστημα και επιμένει στη στρατηγική του. Οι οικονομολόγοι του ΣΥΡΙΖΑ γνωρίζουν πολύ καλά ότι θα χρειαστούν κάποια δεκάδες δισεκατομμύρια για το πρόγραμμά τους. Η πρόκληση -εθνική, πολιτική, οικονομική και κοινωνική- είναι μεγάλη». Αυτά λέγαμε τότε.

Και εδώ είναι το μεγάλο παιχνίδι της επόμενης μέρας. Ενας ΣΥΡΙΖΑ με έντονο το νεο-κεϊνσιανό στοιχείο, δηλαδή τη συμμετοχή της κρατικής δαπάνης με την ευρεία έννοια του όρου στην ανάκαμψη της οικονομίας, τέμνεται με τις αγορές στο σημείο όπου και οι δύο αποδοκιμάζουν τη λιτότητα. Οι πρακτικές της ΕΚΤ, αν εκδηλωθούν στη διάσταση που αναμένεται μετά και την αποσύνδεση του φράγκου, μπορεί να αποδειχτούν ένα τεράστιο πλεονέκτημα για την Ελλάδα. Αρκεί όμως ο ΣΥΡΙΖΑ να πάρει αποφάσεις για ουσιαστικές μεταρρυθμίσεις.