Το επώδυνο ξεκαθάρισμα

 Η πρωτοβουλία του Γαβριήλ Σακελλαρίδη δείχνει το μούδιασμα ενός πρωτοκλασάτου συνεργάτη του Αλέξη Τσίπρα. Αλήθεια, πόσο μπορεί να έχει παλιώσει η εικόνα του μαζί με τη Ρένα Δούρου μετά τις δημοτικές εκλογές το 2014; Ο Σακελλαρίδης όμως φαίνεται να συνειδητοποιεί τώρα το βάθος της επώδυνης περιόδου που διαγράφεται και που θα πάρει χρόνο.

Πολλοί μάλιστα αναρωτιούνται τι θα γίνει όταν κληθούν να ψηφίσουν το Ασφαλιστικό. Ο μετασχηματισμός του τρίτου μνημονίου θα είναι καταλυτικός για πολλούς τομείς όπως τους ξέραμε ακόμα και μέχρι σήμερα, η εναλλακτική λύση όμως ακούει μόνο στη νέα δραχμή που θα καταστρέψει μία και πιθανώς δύο γενιές.

Το νομοσχέδιο για τα κόκκινα δάνεια μπορεί να έχει πολλές ρεαλιστικές πτυχές και εν γένει το ξεκαθάρισμα θα βοηθήσει την οικονομία και τη σταθεροποίηση του τραπεζικού συστήματος. Από την πλευρά της η κυβέρνηση, παρά τα όσα πράττει, δεν έχει αλλάξει νοοτροπία απέναντι στις δημόσιες δαπάνες. Κανένα ισοδύναμο δεν έχει να κάνει με κατάργηση οργανισμών και περικοπές πάρα μόνο με αυξήσεις στους φόρους. Και όταν αναζητείς φορολογία από δω, φορολογία από κει, τότε μοιραία θα αυτοακυρώνεσαι. Κατά τον τρόπο αυτό θα φορολογείς ασύμμετρα τον ΟΠΑΠ και θα αφήνεις ανέγγιχτο τον παράνομο τζόγο.

Και για να εξηγούμαστε, δεν σημαίνει ότι οι πολιτικές περιορισμού των δαπανών συνάδουν με την πλημμελή κάλυψη των αναγκών της υγείας ή των δημόσιων νοσοκομείων. Συνάδουν όμως με πολλά άλλα.

Από την άλλη πλευρά, οι αυξήσεις των τραπεζών με ιδιωτικά κεφάλαια και το σύνολο των δισ. που συγκεντρώθηκε είναι στην ευρωπαϊκή κατεύθυνση, ενώ δεν πρέπει να μας ξεφύγει ότι και η απόδοση του ελληνικού ομολόγου, δηλαδή το θεωρητικό κόστος δανεισμού του Δημοσίου, έχει πέσει και χαμηλότερα από 7%. Εκεί ενσωματώνεται και η προσδοκία ότι ο Μάριο Ντράγκι θα αγοράσει ελληνικά ομόλογα.

Ομως όσο και αν σε γενικές γραμμές η κυβέρνηση δείχνει να προωθεί τις δεσμεύσεις της, το κλίμα στην οικονομία δείχνει, αν μη τι άλλο, λειψό. Ο δρόμος για να κερδηθεί η εμπιστοσύνη είναι ακόμα μακρύς και καλό θα είναι να αποφύγει τις επικίνδυνες στροφές, όπως αυτές που μπορεί να προκύψουν από τα γεγονότα στο Παρίσι.

Η πορεία της οικονομίας, η προσέλκυση κεφαλαίων για να αυξηθούν οι θέσεις εργασίας και να σταθεροποιηθούν και τα ασφαλιστικά ταμεία προϋποθέτουν ένα γεωπολιτικό κλίμα σταθερότητας και προοπτικών. Το ταξίδι του πρωθυπουργού στην Κωνσταντινούπολη ήταν ακριβώς σε αυτή την κατεύθυνση, αλλά ποιος μπορεί να εμπιστευτεί την τουρκική ηγεσία όταν στην παρούσα φάση έχει πολλαπλάσια πλεονεκτήματα και δεν δεσμεύεται για τίποτα;

Παράλληλα, την ώρα που μεγάλα projects θα είναι στον αέρα -όπως οι αγωγοί, και ας μην ξεχνάμε και τα σχέδια για το φυσικό αέριο μέσω Συρίας, τους διαδρόμους από το Κουρδιστάν, την επανάκαμψη του Ιράν- η εγγύς περιοχή θα μετατραπεί σε παρανάλωμα του πυρός με την επίθεση των δυτικών δυνάμεων κατά του Ισλαμικού Κράτους.

Το ελληνικό κράτος αν είναι ανοργάνωτο και εγκρίνει τη λογική «μπάστε σκύλοι, αλέστε» δεν θα έχει τύχη στη δυναμική των εξελίξεων. Και για να εξηγούμαστε, δεν είμαστε κατά των προσφύγων και της παροχής κάθε βοήθειας προς τους ανθρώπους που θα συνεχίσουν να ζουν την τραγωδία τους.