Η μεταμνημονιακή ευκαιρία για την ελληνική βιομηχανία

Συγκεκριμένα, το 2017 στο εννεάμηνο η απασχόληση αυξήθηκε στη βιομηχανία κατά 4,8% έναντι 1,8% στον μέσο όρο της οικονομίας και οι μισθοί κατά 1,7% έναντι 0,5% αντίστοιχα.

Ενας στους τέσσερις εργαζομένους απασχολείται στη βιομηχανία ή σε τομείς που εξαρτώνται εμμέσως από αυτή, ενώ ο κλάδος συμμετέχει με 42% στις εξαγωγές.

Παράλληλα, παρουσιάστηκε ο ενιαίος όμιλος ΕΛΒΑΛ-ΧΑΛΚΟΡ με την έναρξη διαπραγμάτευσης στο Χρηματιστήριο, όπου το εταιρικό αυτό σχήμα ανακοίνωσε ότι εξάγει το 90% του κύκλου εργασιών του και οι μονάδες του είναι οι μεγαλύτερες στην Ευρώπη στον κλάδο τους. Ολο αυτό όμως επετεύχθη μετά από μακροχρόνια επενδυτική στρατηγική.

Τέλος, διαπιστώθηκε για μία ακόμη φορά ότι το ενεργειακό κόστος είναι υψηλότερο κατά 30% στην Ελλάδα σε σχέση με την Ευρώπη, ενώ η ιδιωτικοποίηση του ΔΕΣΦΑ είναι αμφίβολο αν έχει εξασφαλίσει τις ελληνικές παραγωγικές μονάδες από μια αιφνίδια αύξηση τελών δικτύου.
Ολα αυτά δείχνουν τα οφέλη και τα πλεονεκτήματα από την ύπαρξη μιας οικονομικής πολιτικής που θα συμβάλει στον στρατηγικό στόχο που έχει τεθεί να συμμετέχει η βιομηχανική παραγωγή με 12% στο ΑΕΠ μέχρι το 2020.

Την ίδια ώρα όμως που η ελληνική οικονομία αγωνίζεται να ανακτήσει τη χαμένη της υπόληψη, η ανάκαμψη της ζημιογόνας τα προηγούμενα χρόνια ΧΑΛΚΟΡ και το σκαρφάλωμα στην κορυφή της Ευρώπης είναι ένα παράδειγμα για το τι μπορεί να επιτύχει η επιχειρηματικότητα, παρά το γεγονός ότι προσπαθεί ακόμα και τώρα να εξέλθει από τη θανάσιμη μνημονιακή θεραπεία επταετούς διάρκείας.

Η βιομηχανική πλευρά δεν παρέλειψε να τονίσει ότι η υψηλή φορολογία και ο υπολογισμός των εισφορών δεν αποτελούν κίνητρα, το αντίθετο μάλιστα, για την ενίσχυση της επιχειρηματικότητας.

Ωστόσο είναι προφανές ότι η στρατηγική της επόμενης μέρας δεν μπορεί να διακατέχεται μόνο από μια προσπάθεια επανάκαμψης της ρευστότητας, είτε από ιδιωτικοποιήσεις κατ’ εντολή. Χρειάζεται σχέδιο γιατί ο ανταγωνισμός πια είναι μεγάλος και δεν μπορεί η οικονομία να βασίζεται μόνο σε ορισμένους συγκεκριμένους μεγάλους ομίλους.

Πράγματι, σε κορυφαίο ευρωπαϊκό επίπεδο παραδέχονται ότι η Ευρώπη αφιερώνει δυνάμεις για να δημιουργήσει μια ανταγωνιστική βιομηχανία απέναντι στις ΗΠΑ και τους ενδεχόμενους δασμούς του Ντόναλντ Τραμπ, απέναντι στην Ασία που διαθέτει συγκριτικά πλεονεκτήματα και ειδικά στην Κίνα και την Ιαπωνία.

Η μικρή Ελλάδα δεν μπορεί να πάει μπροστά μόνο με τον τουρισμό, τις υπηρεσίες και την αναζωπύρωση δανείων στους πτωχοπρόδρομους. Οι ελπίδες για σοβαρά μεροκάματα και απασχόληση είναι συνυφασμένες με την ανάκαμψη της παραγωγής, όπως συνέβη και σε παλαιότερες δεκαετίες προτού παρεξηγήσουμε τη συμμετοχή μας στην Ευρωζώνη.

Τώρα είναι μια καλή ευκαιρία να ανατραπεί οριστικά το όνειρο του μικρομεσαίου αεριτζή, απαιτείται όμως μια σοβαρή διαδικασία η οποία ακόμη είναι σε νηπιακή φάση.