Η στοχοποίηση ΣΕΒ και η επιχείρηση αντιδεξιάς συσπείρωσης

Η κόντρα του πρωθυπουργού με τον ΣΕΒ άνοιξε την προεκλογική περίοδο και προσδιόρισε ένα προνομιακό πολιτικά πεδίο στο οποίο επιλέγει να παίξει η κυβέρνηση που έχει ως βάση την αύξηση του κατώτατου μισθού με τη στρατηγική αναπροσαρμογής του πλαισίου που έχει ισχύσει και για τις συλλογικές συμβάσεις την περίοδο των μνημονίων.

Ετσι είναι προφανές ότι η κυβερνητική πλευρά θα επιχειρήσει να δώσει ιδιαίτερο βάρος σε έναν τομέα που πολιτικά υπολογίζει ότι θα βοηθήσει να επανασυσπειρώσει δυνάμεις, αλλά και να δώσει πολιτικό χρώμα στην κατεύθυνση της αύξησης των μισθών μετά από 9 έτη.

Το ζήτημα είναι σύνθετο, καθώς ο κατώτατος μισθός προσδιορίζει εμμέσως πλην σαφώς όλη την γκάμα των βαθμίδων, στοιχείο στο οποίο αντιτίθεται ξεκάθαρα ο ΣΕΒ, ενώ η επεκτασιμότητα στις συμβάσεις με την επιστροφή των συλλογικών διαπραγματεύσεων και την προσφυγή συνδικάτων στη διαιτησία δημιουργεί ένα συνολικό πλέγμα που τους πρώτους μήνες του 2019 μπορεί να βαίνει προς πολιτική ωρίμανση.

Σε αυτό ο ΣΕΒ επίσης αντιτίθεται ξεκάθαρα με το επιχείρημα ότι η επεκτασιμότητα πρέπει να παραμείνει υπό περιορισμό τουλάχιστον έως ότου ολοκληρωθούν όλες οι μεταρρυθμιστικές προσπάθειες αναδιάρθρωσης των επιχειρήσεων που βαρύνονται με μη εξυπηρετούμενα δάνεια και εφόσον σταθεροποιηθεί η ανταγωνιστικότητα της ελληνικής οικονομίας.

Από την πλευρά του, ο ΣΕΒ έδωσε τεχνοκρατικές απαντήσεις, όμως η ταύτισή του με την αξιωματική αντιπολίτευση την οποία επιχειρεί το Μαξίμου -ο πρόεδρος της Ν.Δ. έχει δηλώσει ανοιχτά ότι δεν είναι υπέρ της επικράτησης των συλλογικών και κλαδικών συμβάσεων έναντι των επιχειρησιακών- αποτελεί μια κλασική αντιδεξιά πολιτική γραμμή.

Η απάντηση του ΣΕΒ ήταν αρκετά οξεία, καθώς μίλησε για πισωγύρισμα στις μεταρρυθμίσεις, αποθάρρυνση των επενδυτών και διγλωσσία. Την ίδια στιγμή η παρουσία του πρωθυπουργού στον ΣΒΒΕ, μετά την αναβάθμισή του σε κοινωνικό εταίρο, αναδεικνύει και την προσπάθεια αποδόμησης του μεγαλύτερου εργοδοτικού συνδέσμου.
Η στρατηγική αυτή σε συνδυασμό με τη διαγραφή Μίχαλου από τη Νέα Δημοκρατία δείχνει ότι παράλληλα με την επιχείρηση αριστερής συσπείρωσης το Μαξίμου αναζητεί επιχειρηματικές εστίες-συμμάχους. Ετσι μετά την ενδεχομένως χρήσιμη διεθνώς συμφωνία για το Σκοπιανό, αλλά κοστοβόρα και υψηλού πολιτικού ρίσκου για το εσωτερικό επιχειρεί να ανεβάσει το πολιτικό θερμόμετρο. Σε επίπεδο οικονομίας όμως δεν έχει επιτύχει να πείσει για μομέντουμ-ριμπάουντ και εκεί η αξιωματική αντιπολίτευση διατηρεί το προβάδισμα. Αυτό φάνηκε και από την έκθεση του ΙΟΒΕ, όπου παρά τα θετικά νούμερα δεν υπήρξε ως τελικό συμπέρασμα η ορμητικότητα που θα πρέπει να έχει μια οικονομία που γυρίζει σε δυναμική ανάκαμψη.

Χρηματιστήριο, ομόλογα και επενδύσεις είναι δείκτες που δεν πήραν φωτιά, όπως θα περίμενε κανείς, και είναι προφανές ότι με την παρούσα συνταγή το κλίμα δεν θα αλλάξει. Μειώσεις φόρων, ανασχηματισμός και αποφασιστικές κινήσεις για την επενδυτική εμπιστοσύνη ενδεχομένως θα μπορούσαν να αποτελέσουν μερικά όπλα.
Μην ξεχνάμε όμως ότι ο Ελληνας θέλει αύξηση της ενδογενούς ζήτησης για να καταλάβει τη διαφορά. Με τέτοιο τραπεζικό σύστημα και προβληματική εσωτερική ζήτηση ο μέσος πολίτης παραμένει θεατής.