Τι είδους ανάπτυξη θέλουμε;

Τον Ιανουάριο του 2015, η προεκλογική συζήτηση αφορούσε στο αν και πότε η χώρα θα προχωρούσε και στην «τυπική» χρεοκοπία της.

Σήμερα, σχεδόν 4,5 χρόνια μετά, η συζήτηση αφορά στο τί είδους ανάπτυξη θέλουμε, γιατί μετά την έξοδο από τα μνημόνια, τον Αύγουστο του 2018, αυτή θεωρείται δεδομένη.

Εδώ ακριβώς βρίσκεται και η ουσιαστική διαφορά μεταξύ των πολιτικών του ΣΥΡΙΖΑ και της Νέας Δημοκρατίας, για τις οποίες θα πρέπει να αποφασίσει ο ελληνικός λαός.

Το αναπτυξιακό σχέδιο του ΣΥΡΙΖΑ, θεωρεί ως θεμελιώδη και αδιαπραγμάτευτη αρχή τη διατήρηση της κοινωνικής συνοχής και τη διασφάλιση, για το σύνολο των πολιτών, των βασικών κοινωνικών αγαθών, δηλαδή υγεία, παιδεία και στέγη.

Συνεπώς δεν νοείται οικονομική ανάπτυξη της χώρας, χωρίς σταθερές θέσεις εργασίας με αποδοχές που θα διασφαλίζουν την αξιοπρεπή διαβίωση στον εργαζόμενο. Δεν νοείται ανάπτυξη, χωρίς την ασφάλεια που παρέχει η δωρεάν πρόσβαση των πολιτών, σε ένα αξιόπιστο και υψηλού επιπέδου σύστημα υγείας και σε ένα δίκαιο και αποτελεσματικό σύστημα κοινωνικής ασφάλισης και πρόνοιας.

Η βάση πάνω στην οποία θα δομηθεί αυτό το σχέδιο, σταθερής και δίκαιης ανάπτυξης, θα είναι κυρίως η μικρή και μεσαία επιχειρηματικότητα αλλά και ο πρωτογενής τομέας. Αυτή υπήρξε και αυτή θα ξαναγίνει η «ραχοκοκαλιά» της ελληνικής οικονομίας.

Προφανώς το προηγούμενο διάστημα οι συνθήκες της σκληρής επιτροπείας και της χρεοκοπίας, δεν επέτρεψαν την εφαρμογή ενός τέτοιου σχεδίου. Τους τελευταίους δέκα μήνες όμως, η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, έδωσε απτά δείγματα γραφής, με πράξεις και όχι σε επίπεδο προθέσεων.

Από την άλλη πλευρά υπάρχει το σχέδιο της ΝΔ, το οποίο όσο συγκεκαλυμένα και αν παρουσιάζεται, στηρίζεται ξεκάθαρα στις βασικές νεοφιλελεύθερες αρχές. Την αύξηση της κερδοφορίας των πολύ μεγάλων επιχειρήσεων και των στρατηγικών επενδυτών, με μείωση του εργασιακού κόστους και της φορολογίας. Βεβαίως σε αυτό το κάδρο, δεν χωράει η μικρομεσαία επιχείρηση, η οποία ισοπεδώθηκε από τα πρώτα χρόνια της κρίσης. Οι εργασιακές και κοινωνικές κατακτήσεις των λαών της Ευρώπης του 20ου αιώνα, όπως το οκτάωρο, το δημόσιο ασφαλιστικό και συνταξιοδοτικό σύστημα και η κοινωνική αλληλεγγύη θεωρούνται παρωχημένα. Προφανώς αυτό το σχέδιο ευνοεί κάποιους, όχι όμως το σύνολο των πολιτών.

Όλα τα παραπάνω θα πρέπει να αποτελέσουν μέρος των κριτηρίων των πολιτών, για την τελική τους απόφαση μπροστά στην κάλπη της 7ης Ιουλίου.

Συνεχίζουμε σοβαρά, υπεύθυνα, αποτελεσματικά.

Βράντζα Παναγιώτα

Υπ. Βουλευτής Ν. Καρδίτσας ΣΥΡΙΖΑ