Βρεφονηπιακοί σταθμοί σε πρόχειρα χαρτογραφημένα νερά

Εγώ, στο άρθρο αυτό, θα επικεντρωθώ στη «γκρίνια» που καταγράφεται αναφορικά με τους βρεφονηπιακούς σταθμούς, και η οποία εκτιμώ ότι είναι απόλυτα δικαιολογημένη.

Εδώ και πάνω από έναν χρόνο, οι βρεφονηπιακοί σταθμοί –μεταξύ των άλλων επιχειρήσεων– λειτουργούν σαν το «ακορντεόν», με παράφωνο όμως σκοπό. Αυτό το γεγονός φέρνει δραματικά στο φως την «πρόχειρη χαρτογράφηση», τόσο του τρόπου αδειοδότησης όσο και του τρόπου συνεργασίας των ενδιαφερομένων με τους εμπλεκόμενους φορείς του αρμόδιου υπουργείου.

Όλα αυτά επομένως διαμορφώνουν ένα μεγάλο πρόβλημα, που οφείλεται σε λάθος επιλογή προσώπων, σε έλλειψη σωστού συντονισμού, σε έλλειψη εκπαίδευσης των εμπλεκομένων –τόσο των προϊσταμένων όσο και των υφισταμένων τους.

Με τούτα και με εκείνα, σε λίγο θα κλείσουν δύο δεκαετίες πρόχειρης νομοθέτησης για τη λειτουργία των βρεφονηπιακών σταθμών.

Είναι λυπηρό ότι κανείς δεν ασχολήθηκε με το να συστήσει μία επαρκώς καταρτισμένη επιτροπή, η οποία θα αποτελείται από έμπειρους ανθρώπους σε αυτόν τον χώρο, και οι οποίοι θα είχαν τον ρόλο τόσο της σύνταξης μιας αντικειμενικά ορθής υπουργικής απόφασης ως προς τις προδιαγραφές αδειοδότησης των μονάδων, όσο και της διαμόρφωσης ενός λειτουργικού και αξιόπιστου πλαισίου λειτουργίας.

Και βέβαια, αυτό που θα έπρεπε να κάνει ως συντονιστικό όργανο μια τέτοια επιτροπή θα ήταν να εκπαιδεύει τους λοιπούς εμπλεκόμενους στον τρόπο ερμηνείας-σωστής εφαρμογής του νόμου.

Ποιος είναι τελικά ο ρόλος ενός αδειοδοτικού μηχανισμού; Είναι να πιστοποιήσει αν έχεις ορθά εφαρμόσει τον νόμο (χωρίς όμως να βάζει τα δικά του αισθητικά «πρέπει», γιατί τι σημαίνει ωραίο;) και αν κάπου υπάρχει απόκλιση ως προς τα απαιτούμενα να κρίνει αν αυτά μπορούν να επιτραπούν ή όχι.

Για να γίνουν όμως όλα αυτά θα πρέπει όπως ήδη σημείωσα να πλαισιωθούν οι επιτροπές σε κεντρικό αρχικά επίπεδο και με επιστήμονες έμπειρους σε θέματα δημιουργικής αδειοδότησης. Δηλαδή, επιστήμονες που έχουν αδειοδοτήσει και όχι επιστήμονες που μόνο έχουν ελέγξει την αδειοδότηση μιας δομής. Η διαφορά είναι τεράστια, γιατί αυτοί που έχουν εμπλακεί με την δημιουργία έχουν επικοινωνήσει σε βάθος με τους επιχειρηματίες και τους εργαζομένους. Συνεπώς, γνωρίζουν το πώς πρέπει να «στηθεί» μια τέτοια επιχείρηση για να είναι τυπικά και λειτουργικά ορθή.

Αν πλαισιωθούν αυτοί με επιστήμονες του ελεγκτικού μηχανισμού (πολεοδόμοι) με κατάλληλα καταρτισμένους νομικούς, με έμπειρους διοικητικούς υπαλλήλους και με εκπαιδευτικούς του κλάδου τότε και μόνο τότε θα δημιουργηθεί μια απολύτως αντιπροσωπευτική και καταρτισμένη επιτροπή, η οποία θα λειτουργεί τόσο ως νομοπαρασκευαστικό όσο και ως συντονιστικό όργανο με τους κατά τόπους φορείς.

Σήμερα, αυτό που ισχύει και θέλει άμεσα διόρθωση είναι ότι αν προσπαθήσεις να αδειοδοτήσεις μια δομή και την ίδια πρόταση την καταθέσεις σε διαφορετικούς δήμους θα πάρεις ισάριθμες διαφορετικές γνωμοδοτήσεις. Αυτό το μόνο που δημιουργεί είναι αντιπαραθέσεις και χαρακτηρισμούς «καλών» και «κακών» δήμων.

Όλα αυτά τα κακώς κείμενα μεταφέρονται σε αντιπαράθεση μεταξύ ιδιωτικών και δημόσιων δομών διότι δεν αδειοδοτούνται με τον ίδιο τρόπο, παρότι υπάγονται στην ίδια νομοθεσία. Επειδή οι δήμοι έχουν την αρμοδιότητα να αδειοδοτούν και τις δικές τους μονάδες εκεί είναι εύστοχο να λέμε «Γιάννης κερνάει και Γιάννης πίνει».

Λέμε όλοι και όλες, ειδικά οι πολιτικοί, ότι τα παιδιά είναι το μέλλον της πατρίδας. Είναι τουλάχιστον άδικο γι’ αυτά και τους γονείς τους με την πρώτη έξοδο για να ζήσουν σε ένα περιβάλλον διαφορετικό από το οικογενειακό να συναντούν το «μεγαλείο» της γραφειοκρατίας μας. Επιτέλους, ας μην τα ταλαιπωρούμε.

*Ο Παναγιώτης Ευαγγελίου είναι Καθηγητής Μηχανολόγος Μηχανικός Σύμβουλος Ακουστικής