Παναγιώτα Καρλατήρα

Λόγω της ιδιότητας μου θυμάμαι κάθε επίσκεψη ή νοσηλεία με βάση τους διοικητές. Τους μάνατζερ, όπως έλεγε ειρωνικά ο πρώην αναπληρωτής υπουργός Υγείας, τους επικεφαλής των νοσοκομείων που βρήκε στην αρχή της θητείας του για να αποδομήσει τον ρόλο των ανθρώπων που κρατούν τα "κλειδιά" των νοσοκομείων και που οφείλουν να γνωρίζουν και να ασκούν διοίκηση, να διαχειρίζονται έμψυχο δυναμικό και άψυχο υλικό με σύνεση, μέτρο, λογική. Πέρα απο κόμματα, κυβερνήσεις, παράγοντες καθε είδους. Με επίκεντρο τον ασθενή, όπως το διατύπωσε και ο νέος υπουργός Υγείας, παρουσιάζοντας την πολιτική που σχεδιάζεται να εφαρμοστεί.

Έχουν αλλάξει πολλές φορές οι διοικήσεις του Ευαγγελισμού - και το ίδιο θα συμβεί και τώρα, για μια ακόμη φορά. Έχει αλλάξει τις τελευταίες δεκαετίες και το νοσοκομείο το ίδιο, εχει ανακαινιστεί, έχει νέες πτέρυγες, έχει νέες υποδομές, όλα κυρίως απο χορηγίες και δωρέες. Έχει αλλάξει και το σύστημα λειτουργίας του Τμήματος Επειγόντων Περιστατικών (ΤΕΠ). Ολα προς το καλύτερο - λίγο, πολύ, οριακά, καθενας (μπορεί να) έχει την άποψη του, οι αξιολογήσεις είναι υπόθεση απολύτως υποκειμενική στην Ελλάδα, ετσι κι αλλιώς μετρήσιμα ποιοτικά στοιχεία δεν υπάρχουν ούτε για τον Ευαγγελισμό ούτε για άλλο νοσοκομείο.
Τα φορεία όμως είναι μετρήσιμα και δείκτες ποιότητας για τη λειτουργία ενός νοσοκομείου και σεβασμού για τους ασθενείς. Και στην εφημερία του Ευαγγελισμού γινόταν και γίνεται μάχη, για ένα φορείο αδειανό, για ένα αμαξίδιο, για έναν τραυματιοφορέα.

Όποιος έβρισκε, αισθανόταν τυχερός, κι όσο περνούσε η ώρα αντιλαμβανόταν κι άλλο την τύχη του. Έτσι το βίωσα. Προσφέρθηκε ενα φορείο στον οικείο μου. Και μία γωνία για να τοποθετηθεί. Και πολύτιμες συμβουλές, όπως αποδείχτηκε, απο έναν εργαζόμενο της φύλαξης. Είχε δει την απόγνωση στο βλέμμα μου, την απελπισία στην όψη μου, τον πανικό μου που μεγάλωνε όπως και η προσέλευση ασθενών, που σε εκεινη την εφημερία δεν κρύβονταν με την αποστασιοποιημένη, ψύχραιμη κι ερευνητική ματιά του δημοσιογράφου;

"Το φορείο και τα μάτια σας. Μην το αφήσετε ούτε λεπτό, ούτε για τουαλέτα. Θα σας το πάρουν αμέσως. Και πώς θα περάσετε τόσες ώρες στα Επείγοντα; Μια κουβέρτα να ζητήσετε, τώρα που είναι νωρίς. Το κλιματιστικό δουλεύει όλη νύχτα, θα κρυώσει η κυρία αργότερα" μου είπε. Ολα έτσι έγιναν. Μετρημένα στα δάχτυλα του ενός χεριού τα φορεία στα Επείγοντα, με θολό από την κούραση και την αγωνία βλέμμα κοίταζαν όλοι τα φορεία που πηγαινοέρχονταν. Κι ανυπομονούσαν να τα δουν άδεια. Να τα αρπάξουν. Ώρες, πάνω απο 11 ώρες, η αναμονή για αιματολογικές, για υπέρηχο, για ακτινογραφία. Αναλογούσε ενας τραυματιοφορέας για περίπου 10 μη περιπατητικούς ασθενείς. Και για καθε δρομολόγιο από τα επείγοντα μεχρι τα τμήματα των εξετάσεων τουλάχιστον τριάντα λεπτά διαδρομή πήγαινε έλα.

Με ζιγκ ζαγκ ανάμεσα σε άλλα φορεία και αρρώστους, ανήμπορους, ηλικιωμένους. Με ελιγμούς και πήγαινε -έλα όλη η εφημερία, ελιγμούς και πήγαινε - έλα ανάμεσα στην αγωνία και την ανακούφιση, την απελπισία και τη χαρά, την αξιοπρέπεια και την απαξίωση, την εξάντληση και την ανάταση, ένα ασταμάτητο πήγαινε - έλα ανάμεσα στην υγεία και την ασθένεια, τη ζωή και τον θάνατο. Αυτό τα πήγαινε - έλα πρέπει να κάνει, με ή χωρίς φορείο, όποιος αναλάβει τη διοίκηση του Ευαγγελισμού και των άλλων Νοσοκομείων και να αφουγκραστεί τα λόγια και να καταγράψει τις εικόνες, γιατί μόνο έτσι θα βάλει τον ασθενή στο επίκεντρο όπως του αξίζει.