Η εκδίκηση της πάνω και της κάτω πλατείας

Σε πρώτη ανάγνωση, όσο ακραία φασιστική και αν είναι η συμπεριφορά του πρώην υπουργού του Αλέξη Τσίπρα, σε καμία περίπτωση δεν βρισκόμαστε μπροστά σε κάτι πρωτοφανές. Δυστυχώς, δεν είναι ούτε η πρώτη, ούτε η τελευταία φορά που ο βουλευτής Χανίων μολύνει τον δημόσιο διάλογο με συμπεριφορές που εκφεύγουν όχι μόνο της στοιχειώδους ευπρέπειας και της δημοκρατικής ομαλότητας, αλλά δοκιμάζουν τα όρια που θέτει ο Ποινικός Κώδικας.

Ωστόσο, ακριβώς επειδή ο Παύλος Πολάκης για άλλη μια φορά υποδύθηκε τον εαυτό του, έχει περισσότερο ενδιαφέρον να δούμε μέσα από τα γεγονότα τι σημαίνει ο Πολάκης και ο πολακισμός για τον ΣΥΡΙΖΑ και τον ίδιο τον Αλέξη Τσίπρα. Και εδώ τα δεδομένα είναι αμείλικτα: ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης αντιμετώπισε με ημίμετρα μια συμπεριφορά καταφανώς εκτός δημοκρατικού πλαισίου. Κρύφτηκε πίσω από τα όργανα του κόμματός του, χωρίς έστω να τον αποπέμψει από την Κοινοβουλευτική Ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ. Και αυτό είναι η καλύτερη απόδειξη της ιδεολογικής κυριαρχίας του Αυριανισμού στην Κουμουνδούρου: ο φόβος απέναντι στις αντιδράσεις των πιστών του «αψύ Σφακιανού».

Η στάση αυτή, όμως, μαρτυρά και το δεύτερο συστατικό στοιχείο της κοσμοθεωρίας του ΣΥΡΙΖΑ: την υποκρισία. Αν κάποιος ήθελε να υπερασπιστεί τον Πολάκη, θα θύμιζε στα κομματικά όργανα της αξιωματικής αντιπολίτευσης πόσες και πόσες φορές ο «όλος ΣΥΡΙΖΑ» όχι μόνο σφύριζε αδιάφορα μπροστά σε παρόμοιες, ακόμα και χειρότερες, συμπεριφορές του Πολάκη, αλλά στήριζαν ανοιχτά τον (για λίγο ακόμα;) ομόσταυλό τους.

Πού ήταν ο Αλέξης Τσίπρας όταν ο Πολάκης αναρτούσε την κατοικία του καθηγητή Συνολάκη και αποκαλούσε τη Νέα Δημοκρατία «κόμμα δοσιλόγων»; Ποια ποινή επέβαλαν τα κομματικά όργανα στις χυδαιότητες κατά του Κυμπουρόπουλου; Από ποια ψηφοδέλτια τον απέκλεισαν όταν προπαγάνδιζε κατά των εμβολιασμών και μετά ζητούσε και τα ρέστα χαρακτηρίζοντας τον Υπουργό Υγείας «βαρκάρη του Αχέροντα»; Ποιος από τον ΣΥΡΙΖΑ είχε τη στοιχειώδη αξιοπρέπεια να υψώσει ανάστημα όταν ο Πολάκης ζητούσε «να κλείσουμε κάποιους φυλακή για να κερδίσουμε τις εκλογές»;

Η απάντηση σε όλα αυτά είναι ότι ο Πολάκης δεν αποτελεί ένα απλό στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ: είναι η σάρκα από τη σάρκα του ΣΥΡΙΖΑ, είναι η ψυχή του και η κυρίαρχη αντίληψη στην Κουμουνδούρου. Επί τόσα χρόνια ήταν ο πραγματικός εκπρόσωπος τύπου του Αλέξη Τσίπρα, αυτός που έλεγε όσα ο αρχηγός του πίστευε αλλά ντρεπόταν να ξεστομίσει. Και, τώρα που ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης θέλει να εξαπατήσει για ακόμα μια φορά όσους καλόπιστα ελπίζουν στην ωρίμανσή του, παριστάνει πως τον αδειάεζει.

Το πρόβλημα του ΣΥΡΙΖΑ, όμως, δεν είναι ο ίδιος ο Πολάκης. Είναι οι «μικροί Πολάκηδες» που βρίσκονται παντού στην Κουμουνδούρου. Είναι ο Βερναρδάκης που εξίσωνε τη Νίκη Κεραμέως με προφυλακισμένη που κατηγορείται ότι δολοφόνησε τα τρία της παιδιά. Είναι ο Σπίρτζης που θα επαναφέρει τη δημοκρατία «με το καλό ή με το άγριο». Είναι ο Αρβανίτης που βλέπει ναζιστική ιδεολογία πίσω από την αριστεία. Είναι ο ίδιος ο Τσίπρας, που αμφισβητεί ευθέως την ομόφωνη απόφαση της Δικαιοσύνης ότι ο στενότερος συνεργάτης του, ο Νίκος Παππάς, είναι ένοχος για παράβαση καθήκοντος.

Το πρόβλημα του «πολακισμού», όμως, ξεπερνά τα πολιτικά στεγανά του ΣΥΡΙΖΑ και φτάνει σε όσους δεν απορρίπτουν τη σύμπραξη μαζί του. Είναι δυνατόν να θέλουν να συνεργαστούν με ένα κόμμα που τόσα χρόνια επικροτούσε τη στοχοποίηση και τις προγραφές δημοσιογράφων, δικαστών, πολιτών; Υπάρχουν σημεία σύγκλισης με ένα κόμμα που πρέπει να διαβουλευτεί κατά πόσο ο Πολάκης ξεπέρασε τα όρια και που κάθε ημέρα κάνει πως δεν βλέπει τον διαγωνισμό πολακισμού που επιδίδονται καθημερινά οι σύντροφοί του; Υπάρχει περιθώριο για προγραμματική συμφωνία με αρνητές αμετάκλητων δικαστικών αποφάσεων και εκπροσώπους κομμάτων που αμφισβητούν τη δικαστική εξουσία;

Ο πολακισμός είναι το αποτέλεσμα της τερατογένεσης που συντελέστηκε στους «Αγανακτισμένους», όταν η ριζοσπαστική αριστερά και οι φίλοι των τρομοκρατών συμπορεύτηκαν με ακροδεξιούς, νεοναζί και ψεκασμένους. Είναι αυτό που πραγματικά εννοεί η αριστερά όταν μιλάει για «ηθικό πλεονέκτημα». Και, όπως κάθε τερατογένεση, αφού πρώτα επιτεθεί σε όλους τους άλλους, τελικά στρέφεται και ενάντια στον δημιουργό της. Η εκδίκηση, όμως, της πάνω και της κάτω πλατείας είναι ένα πρόβλημα που αφορά τον ίδιο τον Αλέξη Τσίπρα και τους λίγους που έχουν απομείνει μαζί του.

Όσοι τόσα χρόνια επένδυσαν στον διχασμό και στην οπισθοδρόμηση, ας τα βρουν μεταξύ τους και με τον εαυτό τους. Για εμάς στη Νέα Δημοκρατία ο Παύλος Πολάκης είναι παρελθόν πολύ πριν τον παραπέμψει στα κομματικά όργανα ο Αλέξης Τσίπρας. Και είναι παρελθόν γιατί ακούσαμε την εντολή των πολιτών να κοιτάξουμε μπροστά, να εστιάσουμε σε αυτά που μας ενώνουν και να δώσουμε βάρος στο καλύτερο κοινό μέλλον που μας αξίζει.

Με οδηγό αυτή την εντολή πετύχαμε πολλά την τετραετία που ολοκληρώνεται. Και, ανανεώνοντας αυτή την εντολή θέλουμε να πετύχουμε ακόμα περισσότερα, για να πάμε την Ελλάδα μπροστά και να παραδώσουμε στις επόμενες γενιές μια πατρίδα για την οποία θα είναι περήφανοι, στην οποία θα ζήσουν όπως τους αξίζει.