Όσα διαδραματίζονται τα τελευταία εικοσιτετράωρα στην Κύπρο έρχονται να επιβεβαιώσουν την άποψη πως στα «νησιά των θησαυρών» οι πλούσιοι γίνονται πλουσιότεροι και οι φτωχοί πληρώνουν τους φόρους.
Όχι αυτή τη φορά δεν υπάρχουν ούτε αποβατικά ούτε αλεξιπτωτιστές. Δεν βγαίνουν μαύροι καπνοί από την Αμμόχωστο. Δεν κυματίζει η ημισέληνος στην Κερύνεια. Παρότι πέρασαν σχεδόν δέκα χρόνια κάποιοι δε ξέχασαν το ΟΧΙ του κυπριακού λαού στο σχέδιο Ανάν. Δεν ξέχασαν και επέστρεψαν με τιμωρητική διάθεση. Στον Αττίλα 3, η εισβολή έγινε μέσω των τραπεζών και οι κατακτητές φορούν καλοραμμένα κοστούμια. Στα κατεχόμενα αυτή τη φορά κυματίζει η σημαία της γερμανικής πολιτικής. Η Κύπρος ζει εδώ και λίγα 24ωρα έναν νέο Αττίλα. Μια νέα εισβολή. Μόνο που αυτή τη φορά δεν υπάρχει η δικαιολογία του αιφνιδιασμού όπως το καλοκαίρι του '74.
Εδώ και ένα 24ωρο μια φωτογραφία στοιχειώνει στο μυαλό μου και ταλαιπωρεί τη σκέψη μου. Όχι δεν με βασανίζει η εικόνα με τα πρησμένα μάτια και τα μελανιασμένα χείλη τεσσάρων συλληφθέντων. Με βασανίζει η εικόνα του Άντερς Μπρέιβικ καθώς τον θυμάμαι χαμογελαστό πίσω από το τζάμι του περιπολικού να «βγάζει τη γλώσσα» σε μια ολόκληρη χώρα έχοντας αφήσει πίσω του 84 πτώματα. Τον θυμάμαι να οδηγείται σαν κύριος στην δικαιοσύνη λες και δεν είχε μακελέψει μια ολόκληρη χώρα, σα να μην είχε στραφεί ενάντια σε μια ολόκληρη κοινωνία, λες και δεν ήταν εχθρός της δημοκρατίας των ψυχρών Νορβηγών. Άλλα ήθη, άλλα έθιμα θα πει κανείς. Άλλη δημοκρατία θα πω εγώ και άλλη αστυνομία θα πω εγώ και ας παρεξηγηθώ. Προφανώς το κράτος των Νορβηγών υπολείπεται αντανακλαστικών και οι νορβηγοί αστυνομικοί βλέπουν διαφορετικά το επάγγελμά τους από τους Έλληνες συναδέλφους τους.
"Τα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς δεν ανήκουν στις συντεχνίες. Ανήκουν στο λαό..." τόνισε χθες ο πρωθυπουργός λίγες ώρες πριν τα ΜΑΤ εισβάλουν στο αμαξοστάσιο του Μετρό στα Σεπόλια. Στο όνομα του κυρίαρχου και ιδιοκτήτη λαού λοιπόν η επιστράτευση των απεργών. Στο όνομα του λαού και η επέμβαση της αστυνομίας. Όλα στην υπηρεσία του πολίτη-ιδιοκτήτη των ΜΜΜ, που σύμφωνα με το Μέγαρο Μαξίμου πέφτει θύμα μιας χρυσοκάνθαρης συντεχνίας που χρόνια τώρα τρώει και πίνει εις βάρος της υπόλοιπης κοινωνίας.
Εγκλωβισμένοι σε ένα σκηνικό «επαναστατικής» και λεκτικής βίας ανάμεσα σε σφαίρες, γκαζάκια, εκρήξεις και ορυμαγδό πολιτικών αντεγκλήσεων παρακολουθούμε σχεδόν άφωνοι μια πλειοδοσία δημοκρατικότητας και πίστης στους κοινοβουλευτικούς θεσμούς όπου ο μισός πολιτικός κόσμος απαιτεί από τον άλλο μισό «να καταδικάσει τη βία από όπου και αν προέρχεται».
Όποιος έκανε τον κόπο χθες να παρατηρήσει τα σχόλια εκατοντάδων χρηστών του ίντερνετ στα ενημερωτικά σάιτ κάτω από την είδηση του στυγερού εγκλήματος στην Ξάνθη θα ένιωθε τον ίδιο τρόμο με αυτόν που προκαλεί μία βραδυφλεγής βόμβα που είναι έτοιμη να εκραγεί κάτω από τα θεμέλια του κοινωνικού μας ιστού. Απειλές για εκδίκηση, απειλές για αυτοδικία, απειλές για πογκρόμ. Με αποδέκτες φυσικά τους συνήθεις υπόπτους που δεν είναι άλλοι από τους σύγχρονους αποδιοπομπαίους τράγους της κοινωνίας μας, τους μετανάστες. Προτού ακόμη στεγνώσει το αίμα από το έγκλημα της Ξάνθης κάποιοι φρόντιζαν να ακονίσουν τα μαχαίρια του τυφλού μίσους προδικάζοντας την εθνικότητα του δράστη.
Με ενοχλεί η διαφημιζόμενη φιλανθρωπία των ημερών που στολισμένη με χριστουγεννιάτικες γιρλάντες μας καλεί να υλοποιήσουμε με το υστέρημά μας τις ιδέες των αστραφτερών εμπνευστών τους.
Λένε πως για να δεις το μέλλον αρκεί να ρίξεις μια ματιά στο παρελθόν. Κάπως έτσι ένιωσα όταν ξεφύλλισα μια πρόσφατη έκδοση του έργου του Πλούταρχου «Περί του μη δανείζεσθαι». Ένα έργο που γράφτηκε τον 1ο μ.Χ. αιώνα και οι παραλληλισμοί με τα σημερινά τεκταινόμενα ξεπηδούν αβίαστα μέσα από κάθε παράγραφο του αρχαίου κειμένου. «Ο δανεισμός είναι πράξη υπέρτατης αφροσύνης και μαλθακότητας»! έγραψε ο Πλούταρχος και να που έφθασε η στιγμή για μια σύγχρονη εκτίμηση των λόγων του. «Έχεις; Μη δανείζεσαι γιατί δεν σου λείπουν. Δεν έχεις; Μη δανείζεσαι γιατί δεν θα ξεπληρώσεις το χρέος σου», ήταν τα λόγια του μεγάλου συγγραφέας προς τους συμπολίτες του.
Το «γενόσημο κόμμα» είναι ένα σκεύασμα που έχει παραχθεί ως αντίγραφο του πρωτότυπου κόμματος και κυκλοφορεί στην πολιτική αγορά με άλλο όνομα ως υποκατάστατο που περιέχει όμως την ίδια δραστική πολιτική ουσία όπως και το κόμμα αναφοράς.
Όλα είναι ένα ψέμα, ένα ψέμα που έγραψαν οι νικητές. Ένα ψέμα που γεννήθηκε στα χρόνια της μεταπολίτευσης και του Κωνσταντίνου Καραμανλή. Ένας μύθος χωρίς πραγματικούς νεκρούς, χωρίς αίμα, χωρίς εν ψυχρώ δολοφονίες, χωρίς τίποτα. Ένα παραμύθι που στήθηκε μόνο και μόνο για να ενοχοποιήσει την «εθνοσωτήριο επανάσταση» και να δώσει μια νέα γενιά ηρώων και συμβόλων στην αιμορραγούσα αριστερά που προφανώς είχε ανάγκη από νέους Μπελογιάννηδες, από νέους Λαμπράκηδες ώστε να διαιωνίσει την ιδεολογική της κυριαρχία. Ένα ακόμη λοιπόν σκοτεινό σενάριο που εκπονήθηκε από σιωνιστές, μασόνους και ανθέλληνες μπολσεβίκους. Ένα σενάριο που γράφτηκε με ψέμα και όχι με αίμα. Αυτό μας λένε σήμερα οι αμφισβητίες. Πως η ιστορία του Πολυτεχνείου γράφτηκε από τους νικητές εις βάρος των ηττημένων που τόσα χρόνια ζουν φιμωμένοι από την αστική δημοκρατία. Αμφισβητεί επισήμως πλέον η κοινοβουλευτική Χρυσή Αυγή την ύπαρξη νεκρών στο Πολυτεχνείο το 1973 με την ίδια δυναμική που απαγορεύει στη Ρεπούση να αμφισβητεί την Ιστορία, μιλώντας για «συνωστισμό στο λιμάνι της Σμύρνης». Μόνο που η ιστορία της Σμύρνης γράφτηκε από τους ηττημένους, τους πρόσφυγες και τους ξεριζωμένους και όχι από τους νικητές. Αμφισβητεί η Χρυσή Αυγή τους νεκρούς του Πολυτεχνείου με την ίδια ευκολία που ο αρχηγός της αμφισβητεί τους φούρνους του Άουσβιτς.
Τις τελευταίες εβδομάδες μια ολόκληρη κοινωνία θαρρείς ακόμη ζαλισμένη από την καλοκαιρινή ραστώνη δείχνει να παρακολουθεί παθητικά αδιάφορη τα σοβαρά πολιτικο-οικονομικά αδιέξοδα που πνίγουν τον τόπο. Στα χρόνια της τηλεοπτικής μας δημοκρατίας τα προβλήματα, οι αντιπαραθέσεις, τα αδιέξοδα και οι συγκρούσεις περνούν μπροστά στα μάτια μας σαν σκηνές από ένα καλογραμμένο τηλεοπτικό σενάριο που κάποιος άλλος έγραψε για μας.
Όταν κάνεις επίδειξη της πολιτικής σου «πυγμής» σε πανηγύρια, όταν στοχοποιείς μια χούφτα μικροπωλητές της δεκάρας ως κύριους υπαίτιους για την μάστιγα της φοροδιαφυγής και κλείνεις τα μάτια στις «καραμπινάτες» περιπτώσεις απόκρυψης εισοδημάτων από το κράτος τότε μάλλον έχουμε να κάνουμε με πολιτική…για τα «πανηγύρια»
Τι προκαλεί περισσότερο; Ένας αποτρόπαιος βιασμός ή ένα τσούρμο κρετίνοι που πετάνε αστακούς ο ένας στον άλλον; Τι εξοργίζει περισσότερο; Η απανθρωπιά ή η κοινωνική αναλγησία;
Είναι κάποιες φορές που η πραγματικότητα καθρεφτίζεται στα λόγια των απλών ανθρώπων του μόχθου. Δίχως πτυχία και τίτλους σπουδών σε αφοπλίζουν με την «αφελή» αντίληψη της κατάστασης που βιώνουν.
Το σκηνικό του νέου προεκλογικού σποτ της Νέας Δημοκρατίας άψογο. Μία σχολική αίθουσα που θα ζήλευαν ακόμα και οι τάξεις που άφησε πίσω της η Άννα Διαμαντοπούλου. Ο δάσκαλος είναι στη θέση του και δεν απεργεί. Θρανία, καρέκλες, πίνακας, κιμωλίες. τα πάντα στη θέση τους. Επάνω στα θρανία βρίσκονται βιβλία και όχι φωτοτυπίες. Και οι μαθητές ούτε πεινάνε, ούτε καν λιποθυμούν από την πείνα. Και όλα αυτά σε μια Ελλάδα εκτός ευρώ. Σε μια Ελλάδα που «λείπει» από τον ευρωπαϊκό παράδεισο. Ένα τηλεοπτικό σποτ που «μπάζει». Γιατί ακόμη και η μαύρη διαφήμιση έχει τους κανόνες της, που στην συγκεκριμένη περίπτωση οι εμπνευστές της δεν δείχνουν να σεβάστηκαν.
