Έχουμε ανάγκη ένα «κοινωνικό fast track»

Η πόλη βυθίζεται κάτω από τόνους σκουπιδιών και προβλημάτων. Η κοινωνική συνοχή διαλύεται και ο ιστός καταρρέει ξεβράζοντας ανθρώπινα θύματα στους δρόμους και στα πεζοδρόμια.

Οι νεόπτωχοι και οι νεοάστεγοι έρχονται να προστεθούν στον παραδοσιακό πληθυσμό των μακροχρόνια αστέγων. Άνθρωποι αντιμέτωποι με την ανεργία ή το χαμηλό εισόδημα. Άνθρωποι που έχασαν την ιδιοκτησία τους λόγω κατάσχεσης.

Η φτώχεια πλήττει πλέον και όσους είχαν επαρκές βιοτικό επίπεδο.

Τα ιατρεία των εθελοντικών οργανώσεων που μέχρι χθες εξυπηρετούσαν αποκλειστικά μετανάστες σήμερα κατακλύζονται από έλληνες που αδυνατούν να ανταποκριθούν στο αντίτιμο της επίσκεψης στο νοσοκομείο ή στην εισφορά για φάρμακα.

Παιδιά πεινάνε στα σχολεία της φωτοτυπίας και των greeklish dvd, Ανθρώπινα κουρέλια σέρνονται δίπλα απ’ το Πολυτεχνείο και στα Προπύλαια με μια σύριγγα στο μπράτσο καρφωμένη την ώρα που κλείνουν τα κέντρα απεξάρτησης.

Πολύτεκνοι, ΑμΕΑ, νεφροπαθείς, τυφλοί σπρώχνονται στον Καιάδα της κοινωνικής εφεδρείας και την ίδια ώρα μια ανεξέλεγκτη εγκληματικότητα και μια διάχυτη βία σαρώνει τις γειτονιές μας.

Τα βλέπουμε, τα ακούμε, τα βιώνουμε καθημερινά στο πετσί μας με το κράτος στον ρόλο του παθητικού θεατή. Οι κρατικοί μηχανισμοί αποδεικνύονται ανεπαρκείς, αφήνοντας το κύμα της εξαθλίωσης να σαρώνει ότι ως σήμερα γνωρίζαμε ως «κοινωνικό κράτος».

Στα υπουργικά γραφεία και στα ραντεβού με την τρόικα συζητούνται με τις ώρες, με τις μέρες με τους μήνες σχέδια επί σχεδίων για την σωτηρία του ευρώ, του τραπεζικού συστήματος, της οικονομίας μα ούτε κουβέντα για την κοινωνία και αυτούς που την αποτελούν.

Φράση κλισέ αλλά θα την επαναλάβουμε πίσω από τους αριθμούς υπάρχουν άνθρωποι. Άνθρωποι που πεινάνε, άνθρωποι που πονάνε, άνθρωποι που κρυώνουν. Για όλους αυτούς απαιτείται ΤΩΡΑ ένα σχέδιο άμεσης ανάγκης. Απαιτείται ένα σχέδιο Πολιτικής Προστασίας. Ένα fast track κοινωνικής αλληλεγγύης και ανθρωπισμού. Πριν να είναι αργά.