Μύθος οι νεκροί του Πολυτεχνείου...

Όλα είναι ένα ψέμα, ένα ψέμα που έγραψαν οι νικητές. Ένα ψέμα που γεννήθηκε στα χρόνια της μεταπολίτευσης και του Κωνσταντίνου Καραμανλή. Ένας μύθος χωρίς πραγματικούς νεκρούς, χωρίς αίμα, χωρίς εν ψυχρώ δολοφονίες, χωρίς τίποτα. Ένα παραμύθι που στήθηκε μόνο και μόνο για να ενοχοποιήσει την «εθνοσωτήριο επανάσταση» και να δώσει μια νέα γενιά ηρώων και συμβόλων στην αιμορραγούσα  αριστερά που προφανώς είχε ανάγκη από νέους Μπελογιάννηδες, από νέους Λαμπράκηδες ώστε να διαιωνίσει την ιδεολογική της κυριαρχία. Ένα ακόμη λοιπόν σκοτεινό σενάριο που εκπονήθηκε από σιωνιστές, μασόνους και ανθέλληνες μπολσεβίκους. Ένα σενάριο που γράφτηκε με ψέμα και όχι με αίμα.

Αυτό μας λένε σήμερα οι αμφισβητίες. Πως η ιστορία του Πολυτεχνείου γράφτηκε από τους νικητές εις βάρος των ηττημένων που τόσα χρόνια ζουν φιμωμένοι από την αστική δημοκρατία. Αμφισβητεί επισήμως πλέον η κοινοβουλευτική Χρυσή Αυγή την ύπαρξη νεκρών στο Πολυτεχνείο το 1973 με την ίδια δυναμική που απαγορεύει στη Ρεπούση να αμφισβητεί την Ιστορία, μιλώντας για «συνωστισμό στο λιμάνι της Σμύρνης». Μόνο που η ιστορία της Σμύρνης γράφτηκε από τους ηττημένους, τους πρόσφυγες και τους ξεριζωμένους και όχι από τους νικητές. Αμφισβητεί η Χρυσή Αυγή τους νεκρούς του Πολυτεχνείου με την ίδια ευκολία που ο αρχηγός της αμφισβητεί τους φούρνους του Άουσβιτς.

«Άουσβιτς, δηλαδή τι με το Άουσβιτς; Εγώ δεν πήγα εκεί. Τι συνέβη; Εσείς ήσασταν εκεί;» αναρωτιόταν ο Νίκος Μιχαλολιάκος σε παλαιότερη τηλεοπτική του συνέντευξη. «Δεν υπήρχαν φούρνοι ή θάλαμοι αερίων, είναι ψέμα», δήλωνε ο γ.γ. της Χρυσής Αυγής προσθέτοντας ότι έχει διαβάσει πολλά βιβλία που αμφισβητούν τον αριθμό των εκατομμυρίων Εβραίων που εξοντώθηκαν από τους Ναζί.

Δεν υπήρξαν νεκροί στο Πολυτεχνείο, όπως δεν υπήρξαν κρεματόρια και στρατόπεδα θανάτου. Υπήρξαν μονάχα κάποιοι μαλλιάδες αναρχοκομμουνιστές που επιχειρούσαν να υπονομεύσουν την τάξη και την ασφάλεια που βασίλευε στη χώρα, όπως υπήρχαν και οι εβραίοι, οι κομμουνιστές, οι ομοφυλόφιλοι, οι τσιγγάνοι, οι ανάπηροι και οι αντιφρονούντες που απειλούσαν το χιλιόχρονο ράιχ. Υπήρξε μονάχα ένας Ντερτιλής που πυροβολούσε με το περίστροφο όποιον έβλεπε μπροστά του στη Στουρνάρη, όπως υπήρξαν και κάποιες παράπλευρες απώλειες στο Άουσβιτς και στο Νταχάου.

Όχι ο Μιχάλης Μυρογιάννης δεν σκοτώθηκε μέσα στο Πολυτεχνείο, ήταν απλά ένας  17χρονος ταραξίας που ο ταγματάρχης Ντερτιλής τον πυροβόλησε στο κεφάλι  λέγοντας μάλιστα στον οδηγό του Αντώνη Αγριτέλη, «Με παραδέχεσαι ρε; Σαράντα πέντε χρονών άνθρωπος και με τη μία στο κεφάλι…».

Όχι το πόρισμα Τσεβά ήταν ένα κατασκεύασμα των κομμουνιστών, όπως και τα κρεματόρια ήταν ένας μύθος των σιωνιστών.

Και αφού μάθαμε την ιστορία των νικητών καιρός να ακούσουμε και την ιστορία των νικημένων. Την ιστορία όπως την εννοούν και όπως την πιστεύουν. Όχι με «δεν ξέρω», «δεν είδα», «δεν ήμουν εκεί». Τουλάχιστον ο υποψήφιος της Χρυσής Αυγής Στ. Βλαμάκης ήταν ξεκάθαρος απέναντι στην ιστορία των «νικητών» όταν φωτογραφιζόταν χαμογελαστός μπροστά στο μνημείο του Νταχάου. Τουλάχιστον ο βουλευτής της Χρυσής Αυγής Αρτέμης Ματθαιόπουλος ήταν πιο έντιμος απέναντι στην ιστορία των «ηττημένων» όταν έγραφε τους παρακάτω στίχους:

«Γαμώ τον Βίζενταλ
γαμώ την Άννα Φρανκ
γαμιέται κι όλη η φυλή του Αβραάμ.
Τ' αστέρι του Δαβίδ με κάνει να ξερνάω
αχ, το Άουσβιτς, πόσο το αγαπάω!
Ρε κωλοεβραίοι δεν θα σας αφήσω
στο τείχος των Δακρύων θα 'ρθώ να κατουρήσω.
Juden Raus! Καίγομαι στο Άουσβιτς»

Γιατί την ιστορία την γράφουν οι νικητές και την υπογράφουν αυτοί που κατατάσσουν τον εαυτό τους στους ηττημένους.