Ελένη

Ταιριάζεις δεν ταιριάζεις μπαίνεις στον χορό. Δεν ξέρει από βήματα, δεν γουστάρει κέφι-χορογραφία, «χόρεψε παιδάκι μου σου λέω κι άσε τις στημένες πόζες». Την ακολουθείς. Με ψηλοτάκουνα ή γυμνές πατούσες, με βαθύ ντεκολτέ ή νυχτικιά, με κατακόκκινο κραγιόν ή ξεβαμμένα από τα γέλια χείλη. «Χόρεψε σου λέω, η ώρα περνά, το πάρτι θα τελειώσει…»

Στο χέρι ένα ποτό πάντα νερωμένο «άλλα μας μεθάνε εμάς», στο πιάτο τηγανιτές πατάτες «φάε παιδάκι μου, δεν παχαίνουν». Πίνεις, τρως, γελάς, γελάς, τρως, πίνεις, δεν σε νοιάζει η σειρά «πρόσεχε μόνον μην πεις κακό λόγο για άνθρωπο και στραβοκαταπιείς». Τώρα σε σπρώχνει δυνατά, συνωμοσία χαράς, μην πετάξεις κάνα κουτσομπολιό και χαλάσεις το πάρτι.

Δεν την νοιάζουν αυτά, την πάρτη σου να κοιτάς κι άσε στους άλλους τη ζωή τους. Ενοχλεί. Ποια είναι αυτή που χαλάει την πιάτσα του ξεκατινιάσματος; Πως ρίχνει με τόσο θράσος κουβάδες γεμάτους χρώμα ροζ στην πολυκαιρισμένη κιτρινίλα; Γιατί πουλάει τόσο καλά τον εαυτό της χωρίς να ξεπουλάει τις ζωές των άλλων; Κάποιοι την προσβάλουν, δεν απαντά. Άλλοι την διαβάλουν. Ούτε για τους διαβόλους έχει χρόνο. «Χόρεψε σου λέω, η ώρα περνά, το πάρτι θα τελειώσει…»

Σε προσκαλεί σε γάμους και χαρές, «θα΄ρθεις, μην το αρνηθείς», σε κάνει σύμμαχο στον έρωτα «ακόμη κι αν με αρνηθείς», ρισκάρει το βασίλειο της για το γοβάκι της Σταχτοπούτας, δεν φοβάται τους κακούς λύκους, οι απανταχού τηλεοπτικές κοιμωμένες μοιάζουν με νάνους που τρίβουν τα μάτια τους μπρος στην δική της λάμψη. Κάνει παιδιά, κάνει λεφτά, κάνει ταξίδια, κάνει ανατροπές, κάνει καλά που δεν θέλει να σου πει, κάνει το κέφι της ζωή και την ζωή της κέφι. Η πορεία της μοιάζει με ολόκληρο παραμύθι χωρίς ίχνος παραμυθιάσματος, είναι πολύ έξυπνη για μισές νουβέλες φτηνής τηλεθέασης. «Χόρεψε σου λέω, η ώρα περνά, το πάρτι θα τελειώσει…»

Παρέα με περαστικούς και καλεσμένους, φίλους και γνωστούς, «αδέλφια» και συνεργάτες καδράρει το γέλιο και την αισιοδοξία της, το πείσμα και τον τσαμπουκά της, την τύχη και το μυαλό της στο πιο πετυχημένο patchwork της ελληνικής τηλεόρασης.

Όλοι αναζητούν μία γωνίτσα στο δικό της τηλεοπτικό πάρτι, η τηλεθέαση χτυπάει κόκκινο, καναλάρχες στρώνουν κόκκινα χαλιά, διαφημιζόμενοι βαράνε κουδούνια, ανοίγει σε όποιον της αρέσει, σέρνει ξωπίσω της χορούς εκατομμυρίων, «τώρα θα σας αφήσω για λίγο, θέλω να πάω σπίτι μου να ξεκουραστώ». Φοράει πάλι εκείνα τα ψηλά τακούνια, το βαθύ ντεκολτέ και το κατακόκκινο κραγιόν, ανοίγει την πόρτα και κλείνει το φως. «Χόρεψε σου λέω, η ώρα περνά, το πάρτι θα τελειώσει, μέχρι ν’ αρχίσει ξανά…»