Θα ολοκληρωθεί η βίαιη ωρίμανση του κ. Τσίπρα;

 Έτσι, το κόμμα της Ανανεωτικής Αριστεράς μεταλλάχτηκε σε Συνασπισμό κινήσεων της Ριζοσπαστικής, Κινηματικής, Κομμουνιστογενούς Αριστεράς. Η ανανεωτική παρακαταθήκη γίνεται ολοένα μειοψηφικότερη ενώ η υιοθέτηση ακραία αντιπολιτευτικού λόγου με την προβολή μαξιμαλιστικών, δημαγωγικών αιτημάτων αυξάνει ραγδαία την επιρροή του, σε μια κοινωνία ευρισκόμενη σε σύγχυση νιώθοντας απειλή, προδοσία, οργή, αδικία, απόγνωση. Μια κοινωνία που αρνείται, μέχρι και σήμερα, να αντιληφτεί πως η χρεοκοπία έφερε τα μνημόνια και όχι το αντίθετο.

Η απόλυτη ριζοσπαστικοποίηση επιτελείται στις πλατείες των αγανακτισμένων. Η επένδυση στην αντιμνημονιακή λογική κάνει το ΣΥΡΙΖΑ να σερφάρει στο κύμα της ακραίας εθνολαϊκιστικής και ευρωφοβικής ρητορικής, προσελκύοντας κυρίως το ακροατήριο του παλαιού ΠΑΣΟΚ που νιώθει προδομένο, αλλά όχι μόνο.

Οι Ευρωεκλογές του ’14 σηματοδοτούν την κατάκτηση της εξουσίας, που επιτυγχάνεται με τις πρόωρες εκλογές του Ιανουαρίου του ’15, και αφού υπονομεύτηκε η εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας.

Η όσμωση που δημιούργησε τον αντιμνημονιακό χυλό στις πλατείες, στήνει τις εκλεκτικές συγγένειες με χώρους ανορθολογικούς συνωμοσιολογικούς, εθνικιστικούς, ξενοφοβικούς, φέρνοντας κοντά ακραίες Αριστερές και Δεξιές δυνάμεις.

Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ που χαρακτηρίζεται ως «πρώτη φορά Αριστερά» κυβέρνηση διακρίνεται από κραυγαλέες παραδοξότητες και αντιφάσεις. Αυτό που γίνεται φανερό από την πρώτη στιγμή, είναι η παντελής απουσία σχεδίου. Ο αυτοσχεδιασμός, το βλέποντας και κάνοντας, αποτελεί τον κανόνα αν και επί δυόμιση σχεδόν χρόνια, ως αντιπολίτευση καθημερινά ζητούσαν εκλογές. Φαίνεται πως οι μόνοι που διαθέτουν συνεκτικό σχεδιασμό, έστω με αφελή, υπεραπλουστευτικά ιδεοληπτικά χαρακτηριστικά είναι οι της «Αριστερής Πλατφόρμας».

Πολύ γρήγορα η πράξη αποδεικνύει αυτό που η κοινή λογική έλεγε, πως οι θεμελιώδεις αντιφάσεις και ασυμβατότητες μεταξύ των τάσεων μπορεί να ξεπερνιόνταν στην ευκολία του λαϊκιστικού αντιπολιτευτικού λόγου, ήταν όμως αδύνατο να συνυπάρξουν στην ευθύνη άσκησης της εξουσίας. Η επτάμηνη κυβερνητική θητεία της «πρώτη φορά Αριστερά» κυβέρνησης χαρακτηρίζεται από βολονταρισμό, ιδεοληψίες, άγνοια, ερασιτεχνισμό, προχειρότητα, άρνηση της πραγματικότητας, ανεπάρκεια. Το μείζον έργο της, η διαπραγμάτευση, υπήρξε καταστροφικό, οδηγώντας στα γνωστά επώδυνα αποτελέσματα. Καθοριστικός λόγος της παταγώδους αποτυχίας, ήταν η παντελής άγνοια της ευρωπαϊκής πραγματικότητας. Ο ευρωσκεπτικισμός του Σύριζα με μοναδική του ευρωπαϊκή εμπειρία, για πολλά χρόνια, τη συμμετοχή του στην «περιθωριακή» ομάδα ‘Ενωτικής Αριστεράς’ του Ευρωκοινοβουλίου, δεν του επέτρεψε να αντιληφθεί πως η Ευρωπαϊκή Ένωση καταφέρνει να υπάρχει μόνο αν σέβεται τους κανόνες λειτουργίας της. Οι κανόνες αυτοί μάλιστα, όπως κάθε σύστημα κανόνων, προστατεύουν τους αδυνάτους από τη δύναμη των ισχυρών. Δεύτερο και σημαντικότερο δεν αντελήφθη και δεν αξιοποίησε τις μεγάλες αντιθέσεις και διαφορές πολιτικές σχεδιασμών που βρίσκονται σε εξέλιξη εντός της Ένωσης και εντός της ίδιας της ισχυρότερης πολιτικής ομάδας, του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος. Δεν στάθηκε ικανός να αντιληφθεί καν τη βαρύτητα της «επανάστασης» Ντάγκι με την «ποσοτική χαλάρωση» της Ε.Κ.Τ.. Ταύτιζε τον Γιουνκέρ με τον Σόιμπλε. Ακόμη και σήμερα θεωρεί πως προσέφερε στην στροφή της ευρωπαϊκής πορείας, αγνοώντας την από δεκαετίας επιδίωξη συντηρητικών ευρωπαϊκών κύκλων, με βασικότερο εκφραστή τον κ. Σόιμπλε, την Ευρωζώνη των «προθύμων και ικανών». Επιδείωξη στην υλοποίηση της οποίας βοήθησε όσο κανείς με την ηθελημένη ή μη στρατηγική του Grexit.

Σε πείσμα του παλαιοκομμουνιστικού δόγματος «αν η ζωή δεν επιβεβαιώνει την ορθότητα των θέσεων μας, τόσο το χειρότερο για την ίδια τη ζωή», ο κ. Τσίπρας προσγειώνεται βιαίως στην πραγματικότητα το μοιραίο βράδυ κατάληξης της διαπραγμάτευσης κορυφής, έξω από την ομπρέλα του προγράμματος προστασίας, με το τραπεζικό σύστημα σχεδόν χρεοκοπημένο και την οικονομία ρευστοποιημένη.

Η συνειδητοποίηση του μεγέθους της ιστορικής καταστροφής για πολίτες και χώρα, επιβάλουν στον αντιμνημονιακό ηγέτη την υπογραφή του βαρύτερου και μέχρι λίγο πρότινος μη αναγκαίου μνημονίου. Όλα πλέον είναι διαφορετικά για το κόμμα, την κυβέρνηση, τη χώρα, τους πολίτες, τον ίδιο. Σήμερα η βίαιη ωρίμανση του κ. Τσίπρα τον οδηγεί στο κρίσιμο δίλλημα της προσφυγής ή μη στις κάλπες για την επίλυση των εσωκομματικών ασυμβατοτήτων.

Οι εκλογές θα σημάνουν ένταση του καταστροφικού για την οικονομία κλίματος αβεβαιότητας, όπως και κοινωνικές αναταράξεις με αβέβαιο αποτέλεσμα υψηλής επισφάλειας ως προς την κυβερνησιμότητα του τόπου. Ας σημειωθεί ότι ουδείς από την αντιπολίτευση ή από τις παραγωγικές κοινωνικές δυνάμεις του τόπου συμφωνεί με εκλογές.

Ο κ. Τσίπρας έχει το προνόμιο που ουδείς προκάτοχός του είχε. Τη δυνατότητα δηλαδή σχηματισμού κυβέρνησης με τη στήριξη των κομμάτων του συνταγματικού τόξου, με ικανό χρονικό ορίζοντα για την υλοποίηση όλων των μεταρρυθμίσεων και τομών που θα κάνουν την Ελλάδα σύγχρονο ευνομούμενο ευρωπαϊκό κράτος.  Όλες τις μεταρρυθμίσεις που λόγω πολιτικού κόστους, καμία κυβέρνηση δεν έδειξε πολιτική βούληση ή ικανότητα να προχωρήσει. Το προγραμματικό πλαίσιο είναι δεδομένο εξάλλου αφού αποτελείται από τις δεσμεύσεις που αναλάβαμε με το τρίτο μνημόνιο. Ζητείται όμως μια κυβέρνηση εθνικής ευθύνης, η «εθνική Ελλάδος» που θα πάρει τη θέση του σημερινού «επιθεωρησιακού» σχήματος.

Αν ο κ. Τσίπρας επιθυμεί να καταγραφεί ως εθνικός ηγέτης, αφού τα στερνά πάντοτε τιμούν τα πρώτα, έχει τη μοναδική αυτή ευκαιρία τώρα. Έτσι θα μπορέσουμε άμεσα μέσω των απελευθερωτικών  μεταρρυθμίσεων να σχεδιάσουμε και να στηρίξουμε ένα βιώσιμο παραγωγικό μοντέλο που θα επιτρέψει στη χώρα να παράξει εθνικό πλούτο και στέρεες θέσεις εργασίας. Γιατί μόνο αυτό αποτελεί αναγκαία και ικανή συνθήκη εξόδου από την αδιέξοδη παγίδα των αέναων δανικών, όπως υποστηρίζουμε και στο Ποτάμι.  

*Ο Σπύρος Δανέλλης είναι Βουλευτής Ηρακλείου με Το Ποτάμι