Ποιός φοβάται τον κ. Φαήλο (Γαρουφαήλ) Κρανιδιώτη;

Ξαφνικά οι θέσεις του κ. Φαήλου Κρανιδιώτη (εκ του  Γαρουφαήλ και όχι Τριαντάφυλλου  όπως εκ παραδρομής γράψαμε στο κυριακάτικο  φύλλο του Πρώτου Θέματος) έγιναν μείζον εσωκομματικό θέμα στη ΝΔ.

Η άποψη που εξέφρασε ότι οι νεοφιλελεύθεροι αποτελούν  μειοψηφία στο εσωτερικό της  ΝΔ προκάλεσε την έντονη αντίδραση  του κ. Κυριάκου Μητσοτάκη που  το τελευταίο διάστημα εμφανίζεται  ως εκφραστής της ευάριθμης ομάδας που είναι θιασώτες του οικονομικού φιλελευθερισμού και κατ επέκταση στα καθ ημάς της πολιτικής του Μνηνονίου της κομματική συναίνεσης και της συγκυβέρνησης των δύο μεγάλων κομμάτων.

Κατά καιρούς  ο κ. Κρανιδιώτης έχει ασκήσει  κριτική στο ιδεολόγημα του “μεσαίου χώρου” αντιπροτείνοντας τον πολιτικό και ιδεολογικό επαναπροσδιορισμό της ΝΔ με βάση μία σύγχρονη εκδοχή του παραδοσιακού τρίπτυχου “πατρίδα θρησκεία οικογένεια”. Κυρίως είναι υπέρ των αδρών πολιτικών γραμμών και των καθαρών αντιπαραθέσεων. Παράλληλα έχει καταφερθεί εναντίον του λάιφ στάιλ που συνδέθηκε την εποχή της ευφορίας πρώτα με τον “εκσυγχρονισμό” και εν συνεχεία με τον “μεσαίο χώρο” καταγγέλλοντας τα “νεοφιλελεύθερα μπάζα και τη φλωρούμπα με ανταύγειες, γνώμη και σολάριουμ”.

Πέρα από τις έντονες εκφράσεις του που δεν συνάδουν με το πολιτικό “comme il faut” ο κ. Κρανιδιώτης βάζει ένα πολιτικό και ιδεολογικό πλαίσιο για να αναδειχθεί σε συγκροτημένη δύναμη η λαική δεξιά την οποία θεωρεί αναπτυσσόμενη και πλειοψηφική στην ευρύτερη κεντροδεξιά παράταξη και “προσηλωμένη στις  αστικές και εθνικές αξίες”, φορέα ενός σύγχρονου υπερκομματικού πατριωτισμού. Θεωρεί όπως και οι ομοιδεάτες του που εκφράζονται μέσα από τον ιστότοπο “Antinews” ότι “η πολιτική ορθότητα πέθανε, μαζί με τις μεσαιοχωρίτικες αντιλήψεις και τα πολυσυλλεκτικά κόμματα. Οι παρωχημένοι λαϊκισμοί και τα ξύλινα λόγια, τελειώνουν στα εκδοτικά γραφεία μαζί με τους “ντιντήδες” και όλους εκείνους που υπηρέτησαν πιστά το σύστημα της διαπλοκής και της διαφθοράς”.

Οι απόψεις και  το ύφος του κ. Κρανιδιώτη δημιουργούν πολλούς εχθρούς στο εσωτερικό της ΝΔ. Όχι μόνο από τους νεοφιλελεύθερους αλλά και από τους υπόλοιπους νεοδημοκράτες βουλευτές αγνώστου πολιτικής ταυτότητας. Το περίεργο είναι ότι εκείνοι που θίγονται δεν μπαίνουν σε διάλογο ουσίας μαζί του. Στέκονται στο εξής: “ποιός είναι ο Φαήλος που μας κάνει κριτική; εμείς είμαστε η ΝΔ”. Χρησιμοποιούν σαν όπλο εναντίον του το “ανοίκειο” ύφος του και τον συνδέουν με τον πρόεδρο του κόμματος παρότι δεν έχει καμία τυπική και κυρίως έμμισθη σχέση με τη ΝΔ αλλά είναι άτυπος συμομιλητής και σύμβουλός του -δεν είναι ο μόνος άτυπος σύμβουλος του κ. Σαμαρά.  Κάνοντας ένα λογικό άλμα οι πολέμιοί του λένε ότι “ένας σύμβουλος του Σαμαρά δεν μπορεί να μιλά έτσι και στην ουσία καλούν τον πρόεδρο του κόμματος να τον αποδοκιμάσει”. Ανεπισήμως υπαίνισσονται -όπως έκανε ο κ. Σωτήρης Χατζηγάκης- ότι είναι “ακροδεξιός” λόγω των αναφορών του στον “πατριωτισμό”. Πάντως ο κ. Κρανιδιώτης ξεκίνησε σαν πολιτικό παιδί του Μιχάλη Χαραλαμπίδη εν συνεχεία συνδέθηκε με τον Αντώνη Τρίτση και από το 1993 είναι με τη ΝΔ.

Μπορεί να διαφωνεί ή να συμφωνεί κανείς με τον κ. Κρανιδιώτη, με το ύφος του και με το περιεχόμενο  των όσων λέει. Δεν μπορεί όμως να του αρνηθεί ότι έχει συγκεκριμένη πολιτική τοποθέτηση την οποία εκφράζει με παρρησία και χωρίς στρογγυλέματα. Είναι φυσικό και αναμενόμενο ο κ. Κρανιδιώτης να δημιουργεί εχθρούς όχι μόνο μέσα στους νεο-φιλελεύθερους της ΝΔ αλλά στο σύνολο της κοινοβουλευτικής ομάδας. Η συμπεριφορά του -το ξαναλέμε άσχετα με το αν διαφωνεί κανείς μαζί του- συνιστά αλλαγή πολιτικού παραδείγματος. Αν ο κ. Κρανιδιώτης προχωρήσει και βρει μιμητές τότε αρκετοί από τους  νυν βουλευτές οι οποίοι είναι συνυπεύθυνοι δια πράξεων και παραλείψεων ακόμη και δια της σιωπής τους στον εκφυλισμό του πολιτικού συστήματος και στα δεινά που επισώρευσε στην χώρα δεν θα έχουν θέσει στην επόμενη βουλή. Και αυτό είναι που τους καίει. Ο κ. Κρανιδιώτης είναι απειλή.

Επιπλέον απειλή είναι ότι με το “Antinews” έχουν  συγκροτήσει ένα θινκ τανκ και  παράλληλα μία δυναμική μειοψηφία  εντός της κεντροδεξιάς που όμως προσελκύουν και απογοητευμένους από τους άλλους πολιτικούς χώρους.  Διαθέτουν πολιτική και ιδεολογική πλατφόρμα και έναν στρατευμένο πυρήνα προσώπων. Είναι εύκολο να καταρτίσουν πολιτικό πρόγραμμα. Εκείνο που τους λείπει για να γίνουν κόμμα είναι η πανεθνική δικτύωση (σύμφωνα με τον ορισμό του πολιτικού κόμματος απο τον Umbero Cheroni). Στις παρούσες συνθήκες κοινωνικής αγανάκτησης και με τις δυνατότητες που δίνουν τα sosial media δεν είναι δύσκολο. Εκείνο που λειτουργεί ανασχετικά για την αυτονόμησή τους είναι η πίστη τους στον Αντώνη Σαμαρά. Είναι ταυτόχρονα η αχίλλειος πτέρνα τους. Οι πρόσφατες εξελίξεις έδειξαν ότι ο κ. Σαμαράς είναι πάντα ένας αστός πολιτικός που στην κρίσιμη στιγμή προτιμά να συνεννοείται με την τάξη του παρά να απευθύνεται και να αντλεί δύναμη από τις μάζες της λαικής δεξιάς.