Σπύρος Γκουτζάνης

Το δίλημμα στο οποίο βρίσκεται ο κ. Σαμαράς μοιάζει με το σαιξπηρικό “to be or not to be”. Να υπογράψει ή να μην υπογράψει;

Η υπογραφή που του ζητούν οι ευρωπαίοι κυρίως οι Γερμανοί με παροτρύνσεις από κορυφαίους «πράσινους» υπουργούς είναι η τελευταία κόκκινη γραμμή που του έχει απομείνει. Η πρώτη γραμμή που εθελουσίως αν και κατόπιν σκληρών πιέσεων παραβίασε ήταν ότι «μόνη λύση είναι οι εκλογές». Έτσι πρότεινε κυβέρνηση συνεργασίας.

Ακολούθως υποχώρησε  και από την δήλωση ότι δεν θα συμμετέχει με πολιτικά στελέχη –έδωσε στην κυβέρνηση τους δύο αντιπροέδρους του σε δύο κατ εξοχήν πολιτικά υπουργεία. Η τρίτη γραμμή ήταν ότι οι εκλογές θα γίνουν στις αρχές Δεκεμβρίου, δέχθηκε παράταση μέχρι το τέλος Φεβρουαρίου, και βλέπουμε. Πίσω από αυτά όμως κρύβεται μία μεγαλύτερη υποχώρηση: ότι αποδέχθηκε σιωπηρώς να κάνει την ουσιαστική διαπραγμάτευση για τα μέτρα που θα συνοδεύσουν την δανειακή σύμβαση ο κ. Λουκάς Παπαδήμος.

Τώρα του ζητούν και την επόμενη υποχώρηση - που θα είναι η χαριστική βολή: να υπογράψει λευκή επιταγή, να δεσμευτεί δηλαδή εκ των προτέρων ότι θα στηρίξει και εν συνεχεία αν έλθει στην κυβέρνηση θα εφαρμόσει μέτρα τα οποία δεν γνωρίζει και τα οποία θα διαπραγματευθεί μετά την υπογραφή του ο κ. Παπαδήμος.

Όπως εξελίχθηκαν τα πράγματα στο συμβολικό επίπεδο η υπογραφή σημαίνει ταπείνωση.  Πέραν αυτού όμως από την αντιμνημονιακή πολιτική και την επαναδιαπραγμάτευση που ήταν η σημαία του για ενάμισι χρόνο –και με αυτή την πολιτική ξαναέβαλε σε χρόνο ρεκόρ την ΝΔ σε τροχιά εξουσίας- δεν θα έχει απομείνει απολύτως τίποτε. Θα έχει ευθυγραμμιστεί πλήρως και σταδιακά στα μάτια της κοινής γνώμης θα είναι πλήρως συνυπεύθυνος και θα έλθει στο ίδιο επίπεδο φθοράς με το ΠΑΣΟΚ. Αυτό φυσικά θέλει το ΠΑΣΟΚ για να διασωθεί.

Αυτό όμως θέλουν και οι Γερμανοί, αδύναμα κόμματα που θα συγκυβερνούν μέσα σε ένα πλαίσιο οικονομικής και εθνικής πολιτικής που θα έχει διαμορφωθεί μεταξύ Βερολίνου Παρισίου και Βρυξελλών. Να αντιτάξουν το πολιτικό μέτωπο των κομμάτων εξουσίας απέναντι στην κοινωνία που διαφωνεί και εξεγείρεται.

Από την άλλη το δίλημμα είναι ισοπεδωτικό. Ήδη έχει αρχίσει ο ορυμαγδός από το κόμμα του Μνημονίου ότι αν δεν υπογράψει θα πάρει την ευθύνη για την μη καταβολή μισθών και συντάξεων μέχρι το τέλος Δεκεμβρίου. Κανένας δεν μπαίνει στον κόπο να πει ότι αυτή η έκτη δόση εκκρεμεί από τον Σεπτέμβριο, ότι οι ευρωπαίοι είναι εξίσου αναξιόπιστοι γιατί δεν έχουν τηρήσει τις δικές τους δεσμεύσεις. Όσο γι αυτά τα ταμειακά διαθέσιμα αρχικά έφθαναν μέχρι τα μέσα Οκτωβρίου, μετά πήγαν στα μέσα Νοεμβρίου και τώρα φθάνουν μέχρι να βάλει υπογραφή ο Σαμαράς!

Δύσκολη η θέση του κ. Σαμαρά. Από την στιγμή που το ΠΑΣΟΚ πέταξε τον πατριωτικό και κοινωνικό χαρακτήρα του και έγινε ο κύριος συνεργάτης των δυνάμεων δημοσιονομικής κατοχής (σύμφωνα με την παλαιότερη έκφραση του κ. Βενιζέλου)  το έφερε η τύχη ο κ. Σαμαράς να πρέπει να σηκώσει το βάρος της αξιοπρέπειας ενός λαού. Είναι όμως ίσως η τελευταία του ευκαιρία να πει ένα μεγάλο “όχι” που συνεχώς αποφεύγει…