Γιατί δεν παραιτούνται;

Ας δεχθούμε σαν  υπόθεση εργασίας την εικασία  των πολιτικών αρχηγών ότι  οι ευρωπαίοι εταίροι και οι δανειστές  της χώρας τον εννοούν τον  εκβιασμό τους και ότι αν δεν δεχθούμε όλα όσα απαιτούν δεν θα μας δώσουν το νέο δάνειο και η χώρα που ουσιαστικά είναι χρεοκοπημένη θα κηρύξει και επισήμως στάση πληρωμών με ενδεχόμενη συνέπεια την έξοδο από το ευρώ και την επιστροφή στην δραχμή.

Το μείζον ερώτημα  όμως παραμένει: Μπορούν οι τρεις  πολιτικοί αρχηγοί που είναι έτοιμοι να υπογράψουν το σύφωνο υποτέλειας να διαβεβαιώσουν ότι με το σχέδιο που υπογράφουν η χώρα θα διασωθεί; Η απάντηση είναι όχι. Μπορούν να εγγυηθούν ότι εφόσον εφαρμόσουμε πλήρως το σχέδιο η Ελλάδα θα είναι στην Ευρωζώνη του χρόνου τέτοια εποχή; Όχι. Ακολούθως μπορούν να διαβεβαιώσουν ότι το σχέδιο που υπογράφουν είναι εφαρμόσιμο; Και πάλι όχι. Μπορούν να πουν ότι σε δύο τρία έστω πέντε χρόνια η Ελλάδα θα είναι σε καλύτερη θέση;

Γιατί τα κομματικά  επιτελεία δεν λένε ακόμη και  τώρα στον ελληνικό λαό τι θα σημάνει το πακέτο των μέτρων που επεξεργάστηκε η Τρόικα; Σε τι υποβάθμιση του βιοτικού επιπέδου μεταφράζεται; πόση αύξηση της ανεργίας θα επιφέρει; Κανείς δεν πιστεύει ότι η μείωση του 20% θα περιοριστεί στους νεοπροσλαμβανόμενους, αντίθετα θα επιφέρει μείωση σε όλη την κλίμακα των μισθών.

Δίχως σχέδιο και  δίχως όραμα οι πολιτικοί που  υπογράφουν αποδέχονται σιωπηρά  τη νεοφιλελεύθερη ιδεοληψία ότι  με την διάλυση του εργασιακού καθεστώτος και τους μισθούς πείνας με την συρρίκνωση Υγείας, Παιδείας, Κοινωνικής Προστασίας, Εθνικής Άμυνας και Δημόσιας Ασφάλειας η οικονομία θα απελευθερωθεί και ως δια μαγείας θα υπάρξει ανάπτυξη. Γιατί συγκροτημένο αναπτυξιακό σχέδιο δεν έχει παρουσιαστεί από κανέναν. Ούτε καν το διαπραγματεύθηκαν με τους δανειστές. Ούτε έχουν παρουσιάσει με τί πόρους και αναπτυξιακά εργαλεία θα ασκήσουν οικονομική πολιτική προς όφελος της χώρας και των πολιτών της στο επόμενο διάστημα.

Έτσι δίχως πρόγραμμα  πηγαίνουν, χωρίς να είναι σε θέση να εγγυηθούν τίποτε ούτε για το απώτερο μέλλον. Ακόμη και τώρα επιδίδονται σε φτηνά επικοινωνιακά παιχνίδια. Φυσικά υπάρχει ο ανθρώπινος παράγοντας ότι δεν είναι αρκετά ικανοί, ότι η συγκυρία τους υπερβαίνει. Σε αυτή την περίπτωση υπάρχει η μόνη έντιμη πράξη προσφοράς στον λαό: η παραίτηση. Δεν το κάνουν, θέλουν να παραμείνουν εκεί, άρχοντες της παρακμής και του ζόφου...