Ελλάδα ή Μπαγκλαντές;

Η υπόθεση του βιαστή της Πάρου και η επιχείρηση της ΕΛ.ΑΣ. για τους λαθρομετανάστες επιβεβαιώνουν ότι όταν εκλείπει η κοινή λογική επικρατούν οι ακραίες απόψεις -ενίοτε επικίνδυνες- και τα επιχειρήματα δίνουν τη θέση τους σε συνθήματα και κλισέ.

Τη μία άποψη που καταγράφεται στην ημερήσια διάταση σχηματικά θα την περιγράφαμε «κάτω τα χέρια από τους μετανάστες», με επιχειρήματα όπως ότι είναι «άνθρωποι, έχουν δικαιώματα, προστατεύονται από διεθνείς συνθήκες και από το εσωτερικό δίκαιο». Ακόμη πιο προωθημένα ότι «Ελληνες και ξένοι εργάτες θα πρέπει να δώσουν μαζί τη μάχη κατά της κυβερνητικής πολιτικής». Την άποψη αυτή υπερασπίζεται ένα τμήμα της κοινοβουλευτικής και εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς. Οι υπερβολές της Αστυνομίας -λες και θα μπορούσε να καλεί τους λαθρομετανάστες για καφεδάκι και κουβέντα- χρησιμοποιούνται εντέχνως για να απορριφθεί συνολικά η αντιμετώπιση του Μεταναστευτικού.

Συσκοτίζονται έτσι τα κρίσιμα ερωτήματα: υπάρχει πρόβλημα μεταναστών στην ελληνική κοινωνία ή όχι; Αντέχει η ελληνική κοινωνία κι άλλους μετανάστες; Θα πρέπει να αντιμετωπιστεί το ζήτημα χθες και όχι αύριο; Εάν η απάντηση είναι ότι η ελληνική κοινωνία δεν αντέχει άλλους μετανάστες, ας μην κρυβόμαστε, αναίμακτη λύση δεν υπάρχει. Αλλιώς ας αφήσουμε τα πράγματα ως έχουν κι ας προστεθούν στο ένα εκατομμύριο λαθρομετανάστες άλλοι τόσοι και περισσότεροι και σε 10 ή 20 χρόνια θα αναρωτιόμαστε αν ζούμε στην Ελλάδα ή σε κάποια ισλαμική χώρα. Δεν έχω τίποτε με το Πακιστάν ή το Μπαγκλαντές, αλλά προτιμώ να ζω σε μια δυτική χώρα που οι γυναίκες κυκλοφορούν ελεύθερα χωρίς μπούργκα και μαντίλες, τα κορίτσια δεν αντιμετωπίζονται ως κατάρα και επικρατεί θρησκευτική ελευθερία. Ή μήπως δεν είναι αυτές κατακτήσεις του δυτικού πολιτισμού;  

Υπάρχει δυστυχώς και η αντίθετη, ακραία, αντιδημοκρατική και επικίνδυνη άποψη σύμφωνα με την οποία οι περισσότεροι μετανάστες εμπλέκονται σε παράνομες ενέργειες, κάθε περιστατικό όπως αυτό της Πάρου δίνει βάση για αυθαίρετες γενικεύσεις ώστε να γίνει επίκληση σε ακόμη μεγαλύτερη μαζική καταστολή εναντίον των μεταναστών - ακόμη και με τον Στρατό. Οι μετανάστες αντιμετωπίζονται σαν υπάνθρωποι, όντα αγνώστου προελεύσεως χωρίς δικαιώματα. Ετσι, δικαιολογούνται ακόμη και στυγνές δολοφονίες όπως η πρόσφατη του Iρακινού και ότι ο βιαστής της Πάρου θα έπρεπε να αφεθεί να τον λυντσάρουν οι ακροδεξιοί που βαφτίζονται «αγανακτισμένοι πολίτες». Τη δεύτερη αυτή άποψη την προωθούν οι νεοναζιστές που ενέσκηψαν στη χώρα.

Το κακό όμως είναι ότι συνδέεται υπόρρητα με μία εθνικιστική και ρατσιστική ιδεολογία ικανή να δώσει συνοχή στα κονιορτοποιημένα από την κρίση μικροαστικά στρώματα που ζητούν εκδίκηση και στρέφονται εναντίον όλων. Οι ίδιοι μικροαστοί που ικανοποιούνται από τη βία εναντίον των μεταναστών δεν βλέπουν ότι η ίδια καταστολή αύριο θα στραφεί εναντίον τους για να αντιμετωπιστούν οι δικές τους εκδηλώσεις διαμαρτυρίας κατά της οικονομικής πολιτικής. 

Η μεν κυβέρνηση χρησιμοποιεί την καταστολή των μεταναστών για να κερδίσει πόντους που χάνει από την εφαρμογή του μνημονίου και σαν πρόβα τζενεράλε για την αντιμετώπιση των αυριανών μαζικών διαδηλώσεων που αναμένει. Αν ήθελε να επιβάλει τη νομιμότητα την οποία με άκρα υποκρισία επικαλείται θα έπρεπε πριν αρχίσει τις μαζικές διώξεις να συλλάβει μερικούς επιχειρηματίες που απασχολούν παράνομα μετανάστες και στερούν θέσεις εργασίας και κρατικά έσοδα και να κλείσει φυλακή κάποιους ιδιοκτήτες που νοικιάζουν παράνομα σπίτια.
Η Αριστερά, πάλι, εγκλωβισμένη στην ιδεοληψία της, παρασύρεται στο παιχνίδι της κυβέρνησης χάνοντας πολύτιμες συμμαχίες στα πληττόμενα κοινωνικά στρώματα. Γιατί δυστυχώς οι εκατοντάδες χιλιάδες παράνομοι μετανάστες είναι μια επίμονη πραγματικότητα που δεν αντιμετωπίζεται με αλληλέγγυες διακηρύξεις.