Το ελληνικό πρόβλημα απλά δεν έχει λύση...

Τρια χρόνια τώρα η χώρα έχει μετατραπεί σε ένα ιδιότυπο πειραματόζωο.

Όλα τα μέτρα που αποφασίζονται  μέσα σε λίγους μήνες αποτυγχάνουν. Με τον καιρό μάλιστα αποκαλύπτεται ότι οι ίδιοι οι εμπνευστές τους όταν τα αποφάσιζαν προέβλεπαν ότι δεν θα δώσουν λύση στο πρόβλημα. Αποδεικνύεται ότι το πρόβλημα είναι βαθύτερο και δεν εξαντλείται “στην τεμπελιά του ελληνικού λαού”. Επιβεβαιώνεται δε η αρχή που ισχύει στα μαθηματικά ότι ορισμένα προβλήματα εντός ενός συστήματος παραμέτρων απλά δεν έχουν λύση. Στην ίδια κατεύθυνση όμως κινείται και το τελευταίο υπό ψήφιση πακέτο που όλοι προβλέπουν ότι δεν βγαίνει. Μετά απο τρία χρόνια αποτυχίας ακόμη και ο κ. Τόμσεν το κατάλαβε.

Προκύπτει έτσι αβίαστα το ερώτημα: γιατί επιμένουν σε ένα  σχέδιο που οι ίδιοι προβλέπουν ότι  δεν δίνει λύση στο ελληνικό πρόβλημα; Η μία απάντηση είναι ότι αυτή την πολιτική ξέρουν και αυτή επιβάλλουν στις χώρες που πέφτουν στα  νύχια τους. Βολική αλλά όχι πειστική. Αυτό ίσχυε τον πρώτο και τον δεύτερο χρόνο όχι πια. Η δεύτερη απάντηση είναι ότι δεν τους ενδιαφέρει να δωθεί λύση, τουλάχιστον όχι με τον τρόπο που το εννοεί η ελληνική κοινωνία. Το πακέτο που αποφασιστήκε δεν είναι μόνο νούμερα και περικοπές, επώδυνες και δυσβάστακτες.  Σε συνδυασμό με τις διαρθρωτικές αλλαγές και με το εργασιακό επιβάλλει μία συνολική μετάλλαξη της ελληνικής οικονομίας και κατ επέκταση κοινωνίας στην κατεύθυνση του ακραίου νεοφιλελεύθερου καπιταλισμού. Υπ αυτή την έννοια αποτελεί πείραμα για την ευρωζώνη. Γιατί μπορεί μετά από μερικά χρόνια τα νούμερα πάλι να αποτύχουν και το χρέος να μην αποδειχθεί βιώσιμο όπως προβλέπει το ΔΝΤ όμως οι μισθοί θα έχουν πέσει κάτω από τα 400 ευρώ, το εργασιακό πλαίσιο θα έχει καταργηθεί, το κράτος πρόνοιας θα είναι υποτυπώδες και με χαμηλές δαπάνες. Η δημόσια περιουσία , η ενέργεια, οι υδάτινοι πόροι, οι πλουτοπαραγωγικές πηγές, το πετρέλαιαο και το φυσικό αέριο -αν υπάρχουν- θα περάσουν σε ιδιωτικά χέρια ξένα ή ελληνικά. Τα έσοδα θα είναι δεσμευμένα υπέρ των δανειστών και με τους όρους που εκείνοι αποφάσισαν υπό την απειλή της καταστροφής. Η δημοκρατία θα έχει καταντήσει ανέκδοτο και μαζί και η εθνική ανεξαρτησία και κυριαρχία.

Σίγουρα αυτή δεν είναι  η λύση που εννοεί η ελληνική κοινωνία. Οι πολίτες έχουν εγκαταλείψει πια την ψευδαίσθηση ότι μπορούν τα πράγματα να γυρίσουν στις προ του 2009 εποχές των παχιών αγελάδων. Ωστόσο νομίζουν ότι με τις θυσίες που κάνουν η οικονομία θα σταθεροποιηθεί, θα αμοίβονται ώστε να επιβιώνουν και θα έχουν ένα κράτος που θα τους προσφέρει στοιχειώδεις υπηρεσίες, Παιδείας, Υγείας, Πρόνοιας, Ασφάλισης και ότι “δεν θα κρατούν την ανάσα τους για να μην τους την φορολογήσουν” -όπως έλεγε παλαιότερα ο πρωθυπουρός. Με τα δεδομένα του πολυνομοσχεδίου αυτά δεν εξασφαλίζονται ούτε μακροπρόθεσμα.

Εν κατακλείδι προκύπτει  και το τελικό ερώτημα: η πολιτική ηγεσία που αποτελείται από τα τρία κόμματα ποιά λύση βλέπει για  τον ελληνικό λαό και υπογράφει  ασμένως το τελευταίο πακέτο μέτρων; Είναι ένα ερώτημα που όχι  απλώς αποφεύγουν να αγγίξουν αλλά επιμελώς συγκαλύπτουν και αποκλείουν από την δημόσια συζήτηση. Μόνο που έτσι δεν θα πάνε μακρυά.