Βία στη βία;

Η βία είναι η μαμή της ιστορίας έλεγε ο Μαρξ περιγράφοντας μία πραγματική ιστορική διεργασία πέρα από ηθικολογίες.
Το κράτος διαθέτει το μονοπώλιο της άσκησης της φυσικής βίας εντός της επικράτειάς του. Στη νομιμοποιημένη φυσική βία καταφεύγει το κράτος που κατά κανόνα επιβάλλει τα συμφέροντα του κυρίαρχου συνασπισμού δυνάμεων μέσα σε μία κοινωνία. Βία όμως ασκούν οι μειοψηφίες που διεκδικούν δικαιώματα εναντίον της νόμιμης εξουσίας του κράτους.

Αν οι μειοψηφίες δεν διεκδικούσαν δυναμικά δικαιώματα μέχρι να γίνουν πλειοψηφίες θα ήμασταν ακόμη στον Μεσαίωνα με τον φεουδάρχη να έχει το δικαίωμα της πρώτης νύχτας ή στην σκοτεινή βιομηχανική εποχή που οι εργαζόμενοι δούλευαν επτά ημέρες την εβδομάδα από το πρωί μέχρι το βράδυ για ένα πιάτο φαγητό. Ήταν η βία των εργατών του Σικάγου που επέβαλλε το οκτάωρο που τώρα καταργούν σε διάφορες χώρες οι υποτασσόμενες στα κελεύσματα του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου δουλικές κυβερνήσεις επικαλούμενες πάντα λόγους δημοσίου συμφέροντος.

Αυτά γενικώς γιατί στα καθ ημάς τα πράγματα είναι πολύ χειρότερα. Το κράτος δεν τηρεί καν το πλαίσιο της νομιμότητας που το ίδιο έχει θέσει. Στο μείζον επίπεδο επιβάλλει φόρους που μόνο ανάλογοι με την φοροδοτική ικανότητα των πολιτών δεν είναι, παραβιάζει το Σύνταγμα κατ εξακολούθηση και συστηματοποιεί τις Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου ενώ ο αρμόδιος υπουργός καταπατά τις αποφάσεις της δικαιοσύνης καλώντας ανοικτά μία δημόσια υπηρεσία σε παρανομία. Παράλληλα εκχωρεί την εθνική ανεξαρτησία σε αλλότριες δυνάμεις. Στο πιο καθημερινό επίπεδο τα όργανα της τάξης έχουν ξεφύγει: από την υπερβολική χρήση χημικών στις διαδηλώσεις μέχρι την αναίτια βία ακόμη και στα κρατητήρια εναντίον πολιτών που δεν τους αρέσουν οι πολιτικές τους απόψεις. Και πολλά άλλα την τελευταία τριετία ων ουκ έστιν αριθμός.

Είναι σαφές ότι με την επίκληση του δημοσίου συμφέροντος το κράτος αυθαιρετεί συστηματικά παραβιάζοντας τη νομιμότητα που το ίδιο έχει θεσπίσει. Ποιο δημόσιο συμφέρον άραγε είναι μεγαλύτερο από την διασφάλιση του δημοκρατικού πολιτεύματος και την υπεράσπιση της εθνικής κυριαρχίας;

Ασκεί πολλαπλή βία το κράτος, οικονομική, κοινωνική ψυχολογική έναντι των πολιτών του. Είναι φυσικό ότι και οι πολίτες του θα αντιδράσουν επιστρέφοντας την βία που υφίστανται ξεσπώντας τυφλά πολλές φορές εναντίον εκείνων που θεωρούν εκπροσώπους της κρατικής εξουσίας. Όσοι τάσσονται γενικώς «κατά της βίας από όπου κι αν προέρχεται» θέλουν απλώς να ασκεί βία μόνο το κράτος και να μετατρέψει τους πολίτες σε υπηκόους, ασπόνδυλα μαλάκια που υφίστανται τα πάνδεινα αδιαμαρτύρητα. Φυσικά μία τέτοια κοινωνία δεν είναι όραμα είναι εφιάλτης. Η ανυπακοή σε μία αυθαίρετη εξουσία μετατρέπεται δημοκρατικό καθήκον.