Ποια ΕΡΤ υπερασπίζονται;

Βλέπουν εκεί όσοι εργάζονταν καθημερινά -ναι υπάρχουν τέτοιοι και πολλοί μάλιστα-  πρόσωπα που δεν τα γνώριζαν γιατί εμφανίζονται για πρώτη φορά. Βλέπουν ακόμη και παλιούς συναδέλφους τους που είχαν χαθεί για χρόνια. Είναι κατά κυριολεξία εκατοντάδες οι άνθρωποι που τώρα θυμήθηκαν ότι η σχέση τους με την ΕΡΤ δεν εξαντλείται στο ΑΤΜ όπου έμπαινε ο μισθός τους στο τέλος κάθε μήνα. Αλλά και όσοι παρακολουθούμε το απεργιακό πρόγραμμα του καναλιού νιώθουμε έκπληξη βλέποντας πρόσωπα που είχαν εξαφανιστεί και οι ασφαλείς πληροφορίες λένε όχι μόνο από το γυαλί αλλά και από τα γραφεία.

Αλήθεια τί διεκδικούν όλοι αυτοί; Να συνεχίζουν να πληρώνονται και να διαιωνισθεί το ίδιο καθεστώς; Εκείνοι που για χρόνια είχαν εξαφανιστεί τώρα αγωνίζονται μαζί με εκείνους που κάθε ημέρα μοχθούσαν για να βγαίνει το πρόγραμμα της δημόσιας τηλεόρασης;

Βεβαίως αυτή η διαπίστωση δεν αναιρεί τον αποκρουστικό χαρακτήρα της αυταρχικής και άκρως αντιδημοκρατικής ενέργειας της κυβέρνησης να ρίξει μαύρο στις οθόνες προκαλώντας κατακραυγή στο εσωτερικό αλλά και στο εξωτερικό και εκθέτοντας διεθνώς την Ελλάδα ως μία χώρα που αντιμετωπίζει πρόβλημα δημοκρατίας όχι από την Χρυσή Αυγή αλλά από την κυβέρνησή της. Ακόμη κι αν το αιφνίδιο κλείσιμο ικανοποιεί κάποια ταπεινά ατομικά και κοινωνικά ένστικτα -καλά να πάθουν ή εγώ απολύθηκα δεν με ενδιαφέρει για κανέναν- η κυβέρνηση δεν μπορεί να λειτουργεί σαν τραμπούκος. Οι άνθρωποι οι οποίοι δούλευαν καθημερινά, έκαναν εκπομπές στο ραδιόφωνο ή στην τηλεόραση, πήγαιναν στα ρεπορτάζ, προετοίμαζαν το πρόγραμμα, πρόσφεραν διοικητική υποστήριξη πρέπει να προστατευτούν και  όχι να αντιμετωπιστούν με αναλγησία όπως οι αργόμισθοι.

Προκαλεί αλγεινή εντύπωση ότι το ιερατείο του Μεγάρου Μαξίμου θεώρησε ότι θα περάσει σαν γενναία μεταρρυθμιστική ενέργεια η καρατόμηση 2500 εργαζομένων προκειμένου στην συνέχεια να προσλάβουν τους προστατευόμενούς τους. Περισσεύει η υποκρισία όταν δήθεν κόπτονται για τα χρήματα των ελλήνων πολιτών εκείνοι που εδώ και ένα χρόνο διορίζουν στην ΕΡΤ άχρηστους φίλους τους. Προκαλεί όμως εντύπωση και η αφέλεια των καλοπροαίρετων που νομίζουν ότι οι αρμόδιοι νοιάζονται για το καλό τους.

Άλλωστε το κλείσιμο με μία διοικητική απόφαση ενός δημόσιου οργανισμού δεν είναι μεταρρύθμιση, την μεταρρύθμιση θα την δούμε όταν θα εκπέμψει η νέα δημόσια τηλεόραση. Όπως επίσης μεταρρύθμιση δεν είναι το πωλητήριο στο ένα ή στο άλλο περιουσιακό στοιχείο του δημοσίου ακόμη και σε καλή τιμή. Ούτε οι μαζικές απολύσεις εργαζομένων σε βάρος των υπηρεσιών προς τους πολίτες  είναι μεταρρύθμιση. Πίσω από δήθεν “τολμηρές” ενέργειες κρύβεται ανικανότητα, σκληρότητα και αναλγησία των κυβερνώντων που αδυνατούν να αναζητήσουν συνθέσεις να αναπτύξουν πειθώ και να εκμαιεύσουν συναίνεση.


ΥΓ. Το κλείσιμο της ΕΡΤ εξελίχθηκε σε μεγάλη πολιτική ήττα του πρωθυπουργού. Άραγε εκείνοι που τον συμβούλευσαν και τον κολάκευαν ως μέγα μεταρρυθμιστή υπέβαλλαν τις παραιτήσεις τους ή η αξιολόγηση αφορά μόνο τους άλλους.