Η άνευ όρων παράδοση είναι η χειρότερη επιλογή

Η ελληνική κυβέρνηση εξάντλησε τις δυνατότητες για την εξεύρεση των απαιτούμενων ποσών για την κάλυψη των υποχρεώσεών της. Τα χρήματα του Μαίου δεν υπάρχουν ή τουλάχιστων έτσι διαμηνύουν αρμοδίως από το κυβερνητικό επιτελείο, κι αν δεν είναι τον Μάιο θα είναι τον Ιούνιο.

Όπως ήταν αναμενόμενο η ελληνική κυβέρνηση υποχώρησε μέχρι εκεί που την αναγκάζει η αδυναμία, οικονομική και πολιτική της χώρας. Κι ας λένε διάφορες ανοησίες οι της πέμπτης φάλαγγας ότι φταίει η ελληνική πλευρά που δεν κατέθεσε προτάσεις, εννοούν προφανώς πως δεν δέχθηκε να υπογράψει την συμφωνία που αρνήθηκε ακόμη και η προηγούμενη κυβέρνηση Σαμαρά.  

Τα παραπάνω που ζητούν οι Γερμανοί -όσοι νομίζουν ότι υπάρχουν θεσμοί και Ευρώπη κλπ είναι απλά επικίνδυνα αφελείς- δεν είναι υποχώρηση είναι παράδοση άνευ όρων, όχι μόνο της ελληνικής κυβέρνησης αλλά της χώρας. Υπ αυτή την έννοια η “πέμπτη φάλαγγα” προσφέρει κακή υπηρεσία στην χώρα και στην πραγματικότητα υπονομεύει και τα δικά της συμφέροντα. Όπως έκανε λάθος σε όλες τις μνημονιακές προβλέψεις της από το 2010 μέχρι τώρα με τον ίδιο τρόπο πιέζει προς την λάθος κατεύθυνση. Εκτός αν το ζητούμενο είναι όπως και του πρώην πρωθυπουργού να ταπεινωθεί η αριστερά κι ας καεί η χώρα.

Από την αρχή είχε λεχθεί ότι η σύγκρουση Γερμανίας Ελλάδας θα οδηγήσει σε αδιέξοδο γιατί από το περιεχόμενο της δεν μπορεί να προκύψει με μία λύση win-win. Η Γερμανία είναι πολύ ισχυρή για να υποχωρήσει μπροστά στην αριστερή ελληνική κυβέρνηση. Αντίθετα για την ελληνική κυβέρνηση η μόνη δύναμη είναι η αδυναμία της, αν δεν υποχωρήσει μέχρι εξευτελισμού, δεν θα καλύψει τις υποχρεώσεις της και θα πυροδοτήσει έτσι μία αλυσιδωτή αντίδραση που κανείς δεν να μπορεί να υπολογίσει.

Κάπως έτσι το Βερολίνο είναι ξανά μπροστά στο αρχικό δίλημμα: αν υποχωρήσει, το χρεώνεται πολιτικά έναντι όλων που έχουν στραμμένα τα μάτια τους επάνω του με ότι αυτό συνεπάγεται για το κύρος της Γερμανίας. Αν πάλι επιμείνει τότε θα πρέπει να προκαλέσει την έξοδο της Ελλάδας από την Ευρωζώνη και την εξόντωσή της. Όσο κι αν με τον πανίσχυρο προπαγανδιστικό της μηχανισμό διαχέει ότι η Ευρώπη μπορεί να το αντιμετωπίσει, οι οικονομικές και πολιτικές συνέπειες θα είναι τεράστιες και ενδεχομένως χρεωθεί ως ηγεμονική δύναμη την απαρχή της διάλυσης της Ευρώπης αντί για την ολοκλήρωση της ευρωπαικής ενοποίησης. Το σοκ από τον εξοβελισμό του παρία θα προκαλέσει αποτροπιασμό όσο κι αν προσπαθούν να πείσουν ότι το θύμα φταίει για την τιμωρία που του επέβαλαν.

Φυσικά όλα αυτά δεν βοηθούν τους πολίτες της χώρας που δεν πληρώνονται στον ιδιωτικό τομέα και κινδυνεύουν να μείνουν χωρίς μισθούς και συντάξεις στο τέλος του μήνα. Καιρός να συνειδητοποιήσουν ότι η λύση περνά μέσα από τον συμβιβασμό, γιατί εδώ που φθάσαμε τα καράβια έχουν καεί και δρόμος επιστροφής δεν υπάρχει. Η άνευ όρων παράδοδη θα είναι χειρότερη.