Αντίστροφη μέτρηση

Όμως, όπως και τα ίδια της τα στελέχη συμφωνούν, η καθυστέρηση στην ολοκλήρωση της αξιολόγησης, επιβαρύνει περαιτέρω την ελληνική οικονομία, εμποδίζει την δυναμική της και αναστέλλει την ανάκαμψη και ανάπτυξη.

Φυσικά το ΔΝΤ έχει πέσει έξω σε όλες του τις προβλέψεις από το 2010 και μετά. Και φυσικά στο ζήτημα της Ελλάδας έχει αποτύχει και η ΕΕ που επέτρεψε στον Σόιμπλε μέσω του Eurogroup να επιβάλλει την αποτυχημένη συνταγή στην ελληνική οικονομία -δείχνοντας ότι μόνο φιλική και συμμαχική δεν είναι. Όπως επίσης πολιτικές δυνάμεις και οικονομικοί παράγοντες που από την αρχή της κρίσης ταυτίστηκαν και συνεχίζουν να ταυτίζονται με τις εκτιμήσεις και τις απαιτήσεις των δανειστών, πρόσφεραν και προσφέρουν κακή υπηρεσία στην χώρα.

Όλα αυτά όμως ήταν γνωστά ήδη τον Ιανουάριο του 2015 για τους περισσότερους και τον Ιούλιο του 2015 θα έπρεπε να τα έχουν πλέον καταλάβει ακόμη και σε αυτή την κυβέρνηση. Ο ισχυρός δεν ασχολείται με το αν έχει δίκιο ή άδικο αλλά με το αν μπορεί να επιβάλλει την πολιτική του και να χειραγωγήσει την κοινή γνώμη, εν προκειμένω την ευρωπαϊκή. Το ΔΝΤ και ο Σόιμπλε απέδειξαν ότι μπορούν, βασιζόμενοι εν πολλοίς στο φαύλο και διεφθαρμένο ελληνικό πολιτικό σύστημα και στις εσωτερικές αντιπαλότητες όπως και στην αμετροέπεια της “πρώτης φοράς αριστερά”.

Μέσα σε αυτό το πλαίσιο τι  κάνει η “κυβέρνηση της αριστεράς”; Καθυστερεί, καταγγέλλει ξανά το ΔΝΤ -αυτή την φορά όχι τον Σόιμπλε-, αναζητά στηρίγματα στον Ολάντ, στον Πάπα, στον Ομπάμα και όποιον άλλο, για να εισπράξει συμπάθεια και να ξαναγυρίσει στο κουαρτέτο που του ζητά επιπλέον μέτρα. Αν δεν τα δεχθεί και δεν κλείσει η αξιολόγηση η οικονομία -πάντα σύμφωνα με τα δικά της στελέχη- καταστρέφεται. Αν τα δεχθεί, το πολιτικό κόστος θα είναι τέτοιο που δεν θα μπορεί να το αντέξει. Αυτό είναι και το πρόβλημα για το σύστημα εξουσίας Μαξίμου. Ότι μόλις δεχθεί το πακέτο για να αρχίσει να κινείται η οικονομία θα αρχίσει να μετρά αντίστροφα ο χρόνος παραμονής στην εξουσία. Η εφαρμογή της νεοφιλελεύθερης πρότασης στην πιο σκληρή και αντιλαϊκή της εκδοχή θα στερήσει τα  όποια προσχήματα έχει διατηρήσει ακόμη η “αριστερή διακυβέρνηση”. Το “σώζουμε την χώρα εφαρμόζοντας νεοφιλελεύθερη συνταγή”, δεν είναι αριστερό επιχείρημα. Και δίχως ιδεολογική και πολιτική αναφορά καμία κυβέρνηση δεν στέκεται. Αποδεικνύεται έτσι ότι κάποια προβλήματα δεν έχουν λύση, και η βιασύνη της “αριστεράς” να καταλάβει την εξουσία και να την διατηρήσει με κάθε κόστος, τελικά κατέστρεψαν την αριστερά και είχαν τεράστιο κόστος για το κοινωνικό σύνολο.

Μπορεί να ξεφύγει από το αδιέξοδο το σύστημα Μαξίμου καταφεύγοντας ξανά στον ταλαιπωρημένο λαό, με εκλογές ή με δημοψήφισμα. Μόνο που αυτή την φορά το δίλημμα θα είναι καθαρό, μέσα ή έξω από το ευρώ. Αν το αποφασίσει μπορεί και να κερδίσει. Όμως δεν θα μπορέσει να διαχειριστεί την επόμενη ημέρα. Δεν έχει σχέδιο και δυνάμεις και δεν θα το αντέξει η διαλυμένη κοινωνία. Eίναι η λεπταισθησία της κρίσης, ίδιον των ηγετών που αντιλαμβάνεται την στιγμή για τις μεγάλες ενέργειες. Και η στιγμή αυτή παρήλθε πέρυσι τον Ιούλιο.