Οι χαμένες (ή όχι τελικά;) προσδοκίες

Μετά από 10 και πλέον χρόνια σκληρής λιτότητας, οι Έλληνες πολίτες βλέπουν ότι οι θυσίες που τους ζητήθηκαν δεν είχαν τελικά τα αναμενόμενα αποτελέσματα. Αντίθετα, όλα τα νέα νομοσχέδια, που εμφανίζονται κατά καιρούς στο προσκήνιο, απαιτούν και νέες θυσίες. Ο δε δρόμος της πολυπόθητης ανάπτυξης μοιάζει δύσβατος και ανηφορικός. Οι επενδύσεις, που παρουσιάστηκαν στο παρελθόν ή παρουσιάζονται για το εγγύς ή το απώτερο μέλλον, είτε αργούν να έρθουν, είτε δεν είναι οι αναμενόμενες. Έτσι σιγά-σιγά η ελπίδα δίνει τη θέση της στην αδιαφορία και την απαξίωση. Συναισθήματα που αντικατοπτρίζουν στην ουσία τη βαθιά απελπισία, που νιώθει σήμερα η ελληνική κοινωνία. Η έντονη αίσθηση ματαίωσης των προσδοκιών έχει τραυματίσει κυριολεκτικά και μεταφορικά την καρδιά και το μυαλό μας.

Όλες σχεδόν οι κυβερνήσεις, ανεξάρτητα της κομματικής τους απόχρωσης και των πολιτικών ιδεολογιών, δεν κατάφεραν ουσιαστικά να προστατεύσουν τον Έλληνα πολίτη, είτε είναι εργαζόμενος, φορολογούμενος, επιχειρηματίας, άνεργος, συνταξιούχος ή οικογενειάρχης, από τις απαιτήσεις και τις δεσμεύσεις των Ευρωπαίων. Το ίδιο και η εκάστοτε αντιπολίτευση, η οποία μοιάζει αδύναμη να αναλάβει πρωτοβουλίες και να ανταπεξέλθει των υποχρεώσεων και των απαιτήσεων, που γεννά η σημερινή συγκυρία.

Γνωρίζουν δε πολύ καλά όλοι τους ότι αυτοί που υπέστησαν τα πάνδεινα όλα αυτά τα χρόνια της κρίσης είναι οι Έλληνες πολίτες, οι οποίοι συνεχίζουν να βρίσκονται σε αυτή τη δύσκολη θέση μέχρι σήμερα και, ποιος ξέρει, μέχρι πότε. Γνωρίζουν επίσης πως η εξουσία όχι μόνο φθείρει αλλά και διαφθείρει. Και φυσικά, η μακρόχρονη παραμονή σε αυτήν των ίδιων και των ίδιων προσώπων, έχει πολλαπλασιαστικές επιπτώσεις στην κοινωνία. Αυτή είναι η γενική αίσθηση του κόσμου, που συνδυάζεται με το γεγονός ότι οι διακηρύξεις, οι δεσμεύσεις και οι υποσχέσεις των διαχειριστών της εξουσίας, για την αντιμετώπιση και επίλυση των προβλημάτων της καθημερινότητας, τόσο σε τοπικό όσο και κεντρικό επίπεδο εξουσίας, δεν υλοποιήθηκαν, τουλάχιστον στο βαθμό των προσδοκιών που είχαν καλλιεργηθεί.

Αν θέλει λοιπόν κανείς να εστιάσει στη βασική αιτία όλων αυτών των δεινών που ζούμε σήμερα, θα καταλήξει στο εξής απλό συμπέρασμα : υπεύθυνη στο μέγιστο βαθμό ήταν και εξακολουθεί να είναι η αλαζονεία, η αδιαφάνεια, η διαπλοκή καθώς η ανευθυνότητα, η ανικανότητα και ο λαϊκισμός, που επιδεικνύουν επί τόσα χρόνια οι διαχειριστές της εξουσίας τόσο σε τοπικό όσο και σε κεντρικό επίπεδο εξουσίας. Η ατιμωρησία δε όλων αυτών επιτείνει το πρόβλημα.

Οι Έλληνες πολίτες, που όλα αυτά τα χρόνια απείχαν, συνειδητά ή ασυνείδητα, από τα πολιτικά δρώμενα, καταδικάζουν απερίφραστα αυτού του είδους τις πρακτικές, νοιώθοντας προδομένοι, εξαπατημένοι και αηδιασμένοι. Ζητούν λοιπόν καθαρές λύσεις, στέλνοντας ξεκάθαρα το μήνυμα ότι θέλουν πρωτίστως τη σταθερότητα και ότι επιζητούν ταυτόχρονα την πρόοδο, την ανάπτυξη και την ευημερία και όχι την περιθωριοποίηση και την οπισθοδρόμηση.

Η Ελλάδα βρίσκεται σήμερα σε μία πολύ δύσκολη θέση. Βρίσκεται σε ένα πολιτικό σταυροδρόμι, όπου απαιτείται κυρίως έμπνευση, όραμα, διάθεση για σκληρή δουλειά και τολμηρές μεταρρυθμίσεις σε μια σειρά από σημαντικούς τομείς της οικονομίας, γεγονός που θα οδηγήσει τελικά στην περιβόητη ανάπτυξη. Πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι βρισκόμαστε αντιμέτωποι με μια συγκυρία που αποτελεί τομή και μετάβαση σε νέα εποχή.

Εν κατακλείδι, η πανδημία και το βάθος της οικονομικής κρίσης παραπέμπουν ουσιαστικά σε συνολικότερους μετασχηματισμούς. Η χώρα χρειάζεται ένα νέο αναπτυξιακό σχέδιο που να δίνει ελπίδα και προοπτική και μια άλλη πιο ενεργητική αντίληψη για τον ρόλο του κράτους. Κυβέρνηση και Αντιπολίτευση οφείλουν, σήμερα, να στηρίξουν και να υποστηρίξουν έμπρακτα τους Έλληνες πολίτες, που δοκιμάζονται σκληρά. Αλλά και όλοι εμείς οφείλουμε με τη σειρά μας να μεταμορφωθούμε σε ενεργούς πολίτες και να καθορίσουμε το μέλλον μας.