Έχουμε ακόμη δρόμο να διανύσουμε για μια δίκαιη κοινωνία

Όταν ήμουν δεκατεσσάρων ετών αμέσως μετά την μεταπολίτευση έγραψα στο ημερολόγιο μου «ζήτω η ισότητα των ανθρώπων» μία φράση που νομίζω ότι με ακολούθησε στην υπόλοιπη ζωή μου μέχρι και σήμερα.

Λίγο αργότερα για να υπηρετήσω αυτήν την ιδέα εντάχθηκα στην ΚΝΕ όπου παρέμεινα αρκετά χρόνια κυνηγώντας το όραμα ενός καλύτερου κόσμου.
Το πρώτο μου ρεπορτάζ που είδα τυπωμένο ήταν στον «Οδηγητή» την εφημερίδα της νεολαίας που είχε στην προμετωπίδα της έναν στοίχο του Βάρναλη.


Δεν είμαι εγώ σπορά της Τύχης

ο πλαστουργός της νιας ζωής

Εγώ είμαι τέκνο της ανάγκης

κι ώριμο τέκνο της Οργής.

Αυτόν τον στίχο ακόμη και τώρα όταν τον απαγγέλλω δακρύζω.
Τα χρόνια πέρασαν και  βρέθηκα τυχαία στην δημοσιογραφία από κλητήρας στην Καθημερινή. Και απο εκεί στην τηλεόραση έχοντας πάντα στην καρδιά μου τα ιδανικά της νιότης μου. 
Στην τηλεόραση πέρασα απ συμπληγάδες αλλά και από σειρήνες οι οποίες λίγες με σαγήνευσαν. Αλλαξα πολλά πράγματα , έκανα πολλές καινοτομίες. 

Σε άλλους άρεσαν σε άλλους όχι. Εκανα σωστά. Εκανα και λάθη. Όλα αυτα ήταν ζωή. Μια ζωή γεμάτη πάθος η οποία είχε ένα χαρακτηριστικό την αγάπη για την Δικαιοσύνη. Με αυτη πορεύτηκα και πορεύομαι στην υπόλοιπη επαγγελματική μου ζωή. Αυτο μπορεί να το επιβεβαιώση η συντριπτική πλειοψηφία των συναδέλφων μου που δούλεψαν μαζί μου.

Αν και είμαι ο μακροβιότερος διευθυντής ειδήσεων στην Ελλάδα – έκλεισα αισίως τα εικοσιπέντε χρόνια- νιώθω ότι ελάχιστα άλλαξαν στην ίδια μου τη ζωή. 
Σκληρός και τελειομανής στη δουλειά μου, αλλά ευαίσθητος με την κοινωνία και τα προβλήματα της. Γι αυτο και παρέμεινα ενεργός πολιτικά στο χώρο του ριζοσπαστικού σοσιαλισμου και της Ανανεωτικής Αριστεράς. 

Στα τέλη του 2014 ήμουν απο εκείνους που πρωτοστάτησα και ψήφισα ως μέλος της Εκτελεστικής Επιτροπής της Δημάρ να μην εκλεγεί Πρόεδρος Δημοκρατίας και να γίνει – όπως τόνιζα δημοσίως – η πολιτική αλλαγή στον τόπο. Καιήμουν τότε διευθυντής ειδήσεων στον ΣΚΑΙ.
Πέρασα σοβαρά προβλήματα υγείας και προσπάθησα να επικοινωνήσω με τους πολίτες για να τους δώσω το κουράγιο, να δώσουν τη μάχη και να νικήσουν την κατάθλιψη.  
Γύρισα όλη την Ελλάδα χωρίς καμιά βοήθεια για να μιλήσω για την μάστιγα του αιώνα. Ενιωθα ότι άνοιγα την πορτα που θα οδηγούσε χιλιάδες ανθρώπους στους ειδικούς. Εγινε για μένα  όραμα ζωής.

Πάντα όμως και στην Δημοσιογραφία αλλά και στην πολιτική είχα ένα ελάττωμα. Είχα άποψη. Και ήθελα και να τη λέω και να τη γράφω. Είχα επίσης άλλο ένα ελάττωμα. Με ενοχλούσαν οι άδικες απόψεις για τη ζωή μου. Πέρναγα  νύχτες ολόκληρες για να  απαντήσω σε αγνώστους στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Πολλοί ,οι καλοπροαίρετοι, πρέπει να έμεναν προβληματισμένοι αφου δεν πρόβαλα την εικόνα του ισχυρού διευθυντη ειδήσεων αλλά του προβληματισμένου δημοκράτη που πέρασε τη νιότη του διαβάζοντας Μάρξ και Μαγιακόφσκι και είχε αποστηθίσει το Μανιφέστο.

Ομως είπαμε ήμουν αιρετικός. Ημουν απρόβλεπτος. Ημουν βαθιά δημοκράτης. Υπέφερα απο τον σταλινισμό και τα γκουλάκ της σκέψης. Το καφκικό « μπορείς να λές ότι θέλεις αρκεί να συμφωνέις μαζί μου» ήταν ο καρκίνος της ψυχής μου.
Αντέδρασα λοιπόν στην εξαπάτηση του πολίτη. Αντέδρασα στον τυχοδιωκτικό διχασμό. Αντέδρασα σε αυτούς που καλλιέργησαν ψευδαισθήσεις και έδωσαν φρούδες ελπίδες, στον λαό. 
Αυτό που έκανα , προσπαθούσα να το κάνω και σε όλη μου τη ζωή. 
Δεν προσκύνησα ποτέ, καμιά εξουσία. Δεν χαρίστηκα ποτέ σε πολιτικούς μου φίλους έστω και άν έχασα πολλούς απο αυτούς.

Έζησα μία ζωή απλή και ανθρώπινη, χωρίς κοσμικότητες και προκλήσεις.
Μου πρότειναν, πολλές φορές, σημαντικές κρατικές θέσεις, όλες οι κυβερνήσεις, που απέρριψα χωρίς δεύτερη σκέψη, γιατί ένας δημοσιογράφος, πρέπει να έχει ελεύθερα τα χέρια του και την συνείδησή του.

Δεν χρωστάω τίποτα  σε κανέναν καρεκλοκένταυρο.

Αντίθετα, χρωστάω πολλά, στους απλούς ανθρώπους και στους φίλους μου, στους τηλεθεατές και ακροατές μου στο ραδιόφωνο, στους αναγνώστες των βιβλίων μου και των άρθρων μου, που μου σφίγγουν το χέρι στο δρόμο και σε διάφορες εκδηλώσεις, δίνοντάς μου κουράγιο και δύναμη. 

Η πρόσφατη διαγραφή μου απο την ΕΣΗΕΑ , από τρείς εμπαθείς συνδικαλιστές δείχνει ότι έχουμε ακόμη πολύ δρόμο να διανύσουμε για  να φτάσουμε σε μια δίκαιη κοινωνία. 
Μόλις ανακοινώθηκε η απόφαση, σε ένα πράγμα ορκίστηκα. 
Θα παλέψω με όλη μου τη δύναμη τον φασισμό  όπου και άν προέρχεται.