Σταύρος Λυγερός

Ας εξετάσουμε, όμως, σημείο προς σημείο τα όσα μας λέει ο τέως πρωθυπουργός:
Πρώτον: Μας λέει ότι όπως η Άγκυρα εκμεταλλεύθηκε (με την κρίση στα Ίμια) την τότε αλλαγή κυβέρνησης, ίσως το επιχειρήσει και τώρα. Εγώ θα προσέθετα ότι πρόκειται για πάγια τουρκική τακτική. Όταν η Ελλάδα ήταν υπό κατοχή (1941-44) οι Τούρκοι με το βαρλίκ και τα τάγματα εργασίας προσπάθησαν να διαλύσουν την ελληνική μειονότητα της Πόλης. Το 1955, εκμεταλλεύθηκαν το κενό από την ασθένεια του πρωθυπουργού Παπάγου για να εξαπολύσουν το πογκρόμ εναντίον των Κωνσταντινοπολιτών. Το 1963, όταν άλλαζε κυβέρνηση στην Ελλάδα ολοκλήρωσαν τα μέτρα διάλυσης της ελληνικής μειονότητας.

Το 1967, μετά το πραξικόπημα, προκάλεσαν κρίση και με τη συνάντηση στον Έβρο επέτυχαν την απόσυρση της ελληνικής μεραρχίας που είχε θωρακίσει την Κύπρο. Το δε 1974, εκμεταλλεύθηκαν την απομόνωση του καθεστώτος Ιωαννίδη και το πραξικόπημα των χουντικών εναντίον του Μακαρίου για να εισβάλουν. Το 1987, που η κυβέρνηση Ανδρέα Παπανδρέου αντιμετώπιζε εσωτερική αμφισβήτηση, προσπάθησαν να δημιουργήσουν τετελεσμένο, αλλά όταν προσέκρουσαν στην αποφασιστική στάση της Αθήνας έκαναν πίσω. Επανήλθαν στις αρχές του 1996 με την κρίση στα Ίμια.

Η ειδοποιός διαφορά
Δεύτερον: Το κρίσιμο ερώτημα είναι αν ο Ερντογάν θα επιχειρήσει να εκμεταλλευθεί την επικείμενη αλλαγή κυβέρνησης για να δημιουργήσει τετελεσμένο. Ο Σημίτης θεωρεί αρκετά πιθανό, η Άγκυρα να στείλει πλοίο «σε τμήμα της υφαλοκρηπίδας, που η Ελλάδα θεωρεί ελληνική, αλλά η Τουρκία τουρκική». Κανείς θεωρητικά δεν μπορεί να το αποκλείσει και γι’ αυτό απαιτείται προετοιμασία για κάθε ενδεχόμενο.

Ο Σημίτης θεωρεί ειδοποιό διαφορά σε σύγκριση με το παρελθόν το γεγονός ότι βρέθηκε αέριο στην κυπριακή ΑΟΖ και ότι πιθανολογείται η ύπαρξη κοιτασμάτων και στην ελληνική υφαλοκρηπίδα. Προφανώς αυτό έχει τη σημασία του, αλλά η πραγματική ειδοποιός διαφορά, αυτή που αλλάζει τα γεωπολιτικά δεδομένα και δεν αναφέρεται από τον τέως πρωθυπουργό, είναι το αμερικανοτουρκικό ρήγμα.

Παρωχημένη θεώρηση
Τρίτον: Ο Σημίτης υποστηρίζει ότι ενδεχόμενη επιθετική κίνηση της Τουρκίας, «αντί να προκαλέσει την αρνητική στάση και τη διαμαρτυρία των συμμάχων της Ελλάδας, πιθανόν να τους οδηγήσει σε μια επιφυλακτική στάση. Να θεωρήσουν ότι έχουν την ευκαιρία να τελειώνουν με τις ελληνοτουρκικές διαφορές και έτσι να ισχυροποιήσουν την παρουσία τους στην Ανατολική Μεσόγειο». Για να ενισχύσει το επιχείρημά του, μάλιστα, επικαλείται δήλωση του πρέσβη των ΗΠΑ, που «μίλησε για συμφωνίες εξίσου επωφελείς για τα εμπλεκόμενα μέρη, μία απάντηση που υποδηλώνει πρωτοβουλίες που ίσως δεν θα είναι συμφέρουσες για τη χώρα μας».
Η αναφορά αυτή του Σημίτη δείχνει ότι έχει παραμείνει σε μία θεώρηση που ίσχυε στο παρελθόν και λόγω του αμερικανοτουρκικού ρήγματος βρίσκεται σήμερα σε διαδικασία αναθεώρησης. Το ότι δεν έχει ολοκληρωθεί δεν σημαίνει ότι στην Ουάσιγκτον σκέπτονται όπως σκέπτονταν τις προηγούμενες δεκαετίες για τα ελληνοτουρκικά.

Η συνέχεια στην πηγή: SLpress.gr