Στέφανος Τζανάκης

Ένα πολύ ενδιαφέρον εύρημα, στο γκάλοπ της Metron, είναι οι απαντήσεις στο – εκ πρώτης όψης αφελές – ερώτημα προς τους πολίτες, αν σχεδιάζουν να ξοδέψουν φέτος περισσότερα ή λιγότερα στις Γιορτές: με τον ρυθμό αύξησης των τιμών στα τρόφιμα να φλερτάρει με το διψήφιο, αν θέλει κάποιος να έχει στο τραπέζι του ό,τι και πέρυσι, ασφαλώς θα πρέπει να ξοδέψει περισσότερα. Κι όμως, πέρα από τους αγρότες, τους εργάτες και τους μικρομεσαίους που δηλώνουν σε πολύ μεγάλα ποσοστά ότι θα ξοδέψουν λιγότερα, το ίδιο απαντούν κατά πλειοψηφία και όσοι αυτοπροσδιορίζονται ως «μεσαία τάξη».

Αν προσθέσει κανείς σε αυτό ότι – σύμφωνα με την Pulse - η ακρίβεια απασχολεί το 88% των ερωτηθέντων, τότε απομένει ένα πολύ μικρό κομμάτι της κοινωνίας που δεν νιώθει να ζορίζεται: μπορεί ο πληθωρισμός να καταγράφεται πλέον σε ελέγξιμα επίπεδα, αλλά το επίπεδο των τιμών – και μάλιστα στα βασικά αγαθά – παραμένει πολύ υψηλό.

Εκ του αποτελέσματος των δημοσκοπήσεων, οι πολίτες δεν χρεώνουν στην κυβέρνηση την ακρίβεια: από την πρώτη φάση του κορωνοϊού και στη συνέχεια, με τις απανωτές κρίσεις που ακολούθησαν, η ελληνική κοινωνία αντιλήφθηκε ότι για πρώτη φορά μετά από την είσοδο στα Μνημόνια, η κυβέρνηση δεν είχε ευθύνη για τα όσα συνέβαιναν – και εξακολουθούν να συμβαίνουν: μέχρι και οι ξεχασμένοι από το Θεό αντάρτες Χούθι της Υεμένης κατάφεραν με μερικές ρουκέτες να περιορίσουν την θαλάσσια κυκλοφορία στο Σουέζ, εκτινάσσοντας τα ναύλα στην παγκόσμια ναυτιλιακή αγορά και επαναφέροντας το πετρέλαιο στην περιοχή των 80 δολαρίων ανά βαρέλι.

Θα έχει επίπτωση όλο αυτό που συμβαίνει με τις τιμές στην εκλογική συμπεριφορά των πολιτών; Όλη την προηγούμενη τετραετία, πίσω από κάθε μείζον γεγονός τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ έβλεπαν την αρχή του τέλους για την κυβέρνηση Μητσοτάκη – και το έλεγαν δημόσια. Διαψεύστηκαν σε όλες τις περιπτώσεις και μετά ήλθαν οι εκλογές…

Τα κόμματα που μπορούν να έχουν προσδοκίες αυτή τη στιγμή είναι εκείνα που υπηρετούν μία «καθαρόαιμη» δεξιά ατζέντα, όπως η Ελληνική Λύση, η Νίκη, ακόμα και οι Σπαρτιάτες, μιας και η Ελληνική Αστυνομία αδυνατεί να ελέγξει το κύμα εγκληματικότητας – από τις διαρρήξεις και τις ληστείες ως τους πυροβολισμούς στη μέση του δρόμου για μία παρεξήγηση της στιγμής.

Άνοδο μπορούν να προσδοκούν επίσης κόμματα όπως το ΠΑΣΟΚ, που επιχειρεί να κάνει μία διαφορετική αντιπολίτευση από τη συνηθισμένη του «όχι σε όλα» – καταθέτοντας προτάσεις και μιλώντας διαρκώς για την ανάγκη συναινέσεων στα μεγάλα θέματα, που ξεφεύγουν από τον ορίζοντα μίας κυβέρνησης: τελευταίο παράδειγμα, η στάση του Νίκου Ανδρουλάκη για τα μη κρατικά, μη κερδοσκοπικά πανεπιστήμια – είπε ότι δεν θα είναι εκείνος το εμπόδιο για να γίνουν πραγματικότητα, προσθέτοντας ότι χρειάζεται σοβαρή ενίσχυση των δημόσιων ΑΕΙ.

Στον χώρο του ενιαίου ΣΥΡΙΖΑ του 2015, υπάρχουν πλέον 4 κόμματα – και όλα υπηρετούν την γραμμή του «όχι σε όλα». Στις δημοσκοπήσεις καταγράφεται ένα ποσοστό γύρω στο 30% που δεν θέλει τα μη κρατικά ΑΕΙ – και όλοι τους θεωρούν ότι έρχεται η στιγμή να κερδίσουν αυτό το κοινό. Όμως, η τελευταία φορά που η πλειοψηφία στοιχήθηκε γύρω από ένα «όχι» ήταν τον Ιούλιο του 2015 – και η Αριστερά ακόμα προσπαθεί να κολυμπήσει στα απόνερα εκείνου του δημοψηφίσματος...