Κόψαν κι απ΄τους ανάπηρους πολέμου ...Αλλά οι ήρωες να πάνε στην παρέλαση!

Φωτιά και θάνατος γύρω παντού... Οι μυρωδιές της καμμένης σάρκας ανατριχιαστικές, οι εικόνες από τους νεκρούς συντρόφους τραγικές, θα συντροφεύουν για πάντα στα δώψυχά σου. Μια πικρή αίσθηση ευτυχίας για τη νίκη που ήρθε με τόσο αίμα βαμμένη. Μια απόγνωση για την ήττα που θαρρείς και φέρνει αυτόματα τα δεινά της επόμενης μέρας στον αποκαμωμένο νου.

Και ένα βασανιστικό ενθύμιο για μια ζωή, λες και δεν έφταναν οι εφιάλτες που σε κάνουν να πετάγεσαι από τον ύπνο σου τα βράδια, κάθιδρος και φωνάζοντας κραυγές που μόνο εσύ και όσοι το έχετε ζήσει καταλαβαίνεις.

Θα είσαι για πάντα σημαδεμένος από τον πόλεμο και τα παιδιά του. Ο Άρης στάθηκε γαλαντόμος με σένα γιατί δεν σε κατέβασε στον Κάτω Κόσμο, αλλά επειδή γνωρίζει την φύση των βρωτών σου άφησε σημάδι να σε συνοδεύει μέχρι το "αντίο". Για να μην ξεχνάς εσύ και οι γύρω σου τι σημαίνει άμα πιάσει τον κόσμο η τρέλα.

Θα σε τιμούν όμως! Θα σε λένε ήρωα, θα είσαι πρώτος στις παρελάσεις, θα είσαι ένα σύμβολο - ξεθωριασμένο, έστω, στο πέρασμα του χρόνου - και θα στέκονται απέναντί σου με δέος και ευγνωμοσύνη. Τουλάχιστον αυτοί που καταλαβαίνουν δυο πράγματα παραπάνω από την πατσαβουριασμένη, ισοπεδωτική καθημερινότητα της απαξίωσης των αξιών και της αποθέωσης των μικροτήτων και της κατινιάς.

Κι όμως εσύ, ο ήρωας, φέτος θα λείπεις... Δεν θα σε θυμηθούν οι παλιοί σύντροφοι, δεν θα δακρύσουν για σένα συγκινημένοι οι κατοπινοί, δεν θα σε ανακαλύψουν, ρωτώντας τους μπαμπάδες, τα παιδιά...

Δεν θα εκτεθείς φέτος. Δεν θα δείξεις το σημάδι του σώματος που σε έχει αποξενώσει μια για πάντα από αυτό που κάποτε ήσουν, τότε που έμοιαζες με μας.Δεν θα κοιτάξεις βουρκωμένος και περήφανος τη γαλανόλευκη όπως τις άλλες φορές.

"Για ποια Ελλάδα;" σκέφτεσαι, "που ακόμη και μένα από αγέρωχο σύμβολο γενεών με καταρράκωσε σε εξαθλιωμένο ερείπιο, στα όρια του οίκτου και της ελεημοσύνης".

"Δεν θα τους κάνω το χατήρι, δεν θα κατέβω την Κυριακή", το αποφάσισες. Έχεις δίκιο να είσαι πληγωμένο θεριό για την ταπείνωση που σου κάνουν στα στερνά της ζωής σου. Έχεις κάθε δίκιο να λες "μα τουλάχιστον εμάς δεν μπορούσαν να μας εξαιρέσουν από τα μαχαίρια του Μνημονίου; Για χάρη μιας πατρίδας, κόψαμε κάποτε τις χαρές μια φυσιολογικής ζωής. Και τώρα αυτή η πατρίδα έρχεται και μας το ξεπληρώνει με αυτόν τον ελεεινό τρόπο..."

Ναι, βετεράνε μιας ζωής, μέτοχε ενός μύθου που σε γήτευσε μα και σε απόκαμε, έχεις χίλια μύρια δίκιο να κλαις και να οργίζεσαι για την κατάντια. Για την ισοπέδωση. Για τον παχυδερμισμό τους.

Αλλά φούσκωσε και πάλι από περηφάνεια, ΠΗΓΑΙΝΕ την Κυριακή στο Σύνταγμα και πες μπροστά στην παρέλαση, όπως κάνεις πάντα.

Θέλει τούτο το Έθνος αυτές τις δραματικές μέρες που ζει να μπαίνει κάποιος μπροστά. Δεν θα είσαι άλλοθι για αυτούς! Θα είσαι η ταπείνωση, η γελοιοποίησή τους.

Μας το χρωστάς, όπως τότε που άφησες τα κομμάτια σου για εμάς που σε χειροκροτούσαμε χρόνια μετά!

Στο Σύνταγμα, ήρωα, βρες το κουράγιο για μια φορά ακόμη...

Follow @SotosChiotakis