Η πεμπτουσία της οδήγησης

«…και δεν μου λες, φιλαράκι. Παίρνεις όλα τα νέα αυτοκίνητα και τα οδηγάς, ε; Και δεν μου λες, για να γίνεις δημοσιογράφος αυτοκινήτου πρέπει να είσαι γκαζιάρης και να το λιώνεις το εργαλείο, ε; Με παίρνετε κι εμένα στο “ΘΕΜΑ”; Είμαι οδηγάρα και του πίνω το αίμα του δικού μου. Να, κοίτα τώρα στο φανάρι…» και γκαζώνει ο τύπος, τραβάει χειρόφρενο κάνει ένα U-turn και φεύγει… αυτοαποθεούμενος!

Πάνω κάτω αυτή ήταν η σύντομη κουβέντα που είχα με έναν συμπαθέστατο νεαρό έξω από μια αντιπροσωπία όπου είχα πάει να παραλάβω ένα αυτοκίνητο δοκιμής. Ο περισσότερος κόσμος πιστεύει ότι οι συντάκτες αυτοκινήτου επιβάλλεται να οδηγούν σαν ραλίστες. Και όπου ραλίστες βάλτε κόντρες, σφήνες, χειρόφρενα, σπιναρίσματα και όλα τα συναφή.

Καμία σχέση. Οι περισσότεροι συντάκτες αυτοκινήτου δεν έχουν καμία όρεξη να κινούνται με την… ταυτότητα στα δόντια. Το κάνουν αυτό όταν μετράνε τις επιδόσεις ενός αυτοκινήτου, όταν μπαίνουν στην πίστα να δοκιμάσουν στα όρια, να φρενάρουν με λύσσα δοκιμάζοντας το σύστημα πέδησης, να κάνουν τις τιμονιές πανικού προσπαθώντας να δουν την αντίδραση του αυτοκινήτου όταν έρθει το δύσκολο. Αλλα όλα αυτά στον ελεγχόμενο χώρο μιας πίστας.    

Θυμάστε τι είχε πει σε συνέντευξή της πριν από περίπου πέντε χρόνια η σύζυγος του Μ. Σουμάχερ για τον τρόπο που οδηγεί ο επτάκις παγκόσμιος πρωταθλητής στον δρόμο με το ιδιωτικό του αυτοκίνητο; «Σαν κότα το πάει…», τόλμησε να ξεστομίσει η άτιμη γυνή για τον παγκόσμιο πρωταθλητή του ταχύτερου μηχανοκίνητου αθλήματος.

Και όμως η κυρά είχε δίκιο. Ο Σούμι οδηγεί στον δρόμο σαν τη θεια μου. Αλλά, πείτε μου, γιατί να τρέξει ο «πιλότος»; Για να… ξεδώσει αυτοκινητικά; Για να ξεκουλαθεί; Οχι βέβαια! Οταν ο άνθρωπος είναι ενεργός σεξουαλικά, δεν του πέφτουν λιγούρικα τα σάλια όταν βλέπει το πιπίνι με το μίνι. Ετσι και ο… αυτοκινητιστής. Οταν ξεδίνει σε ελεγχόμενο περιβάλλον, δεν του περισσεύει επιθετικότητα για τους δρόμους. Δεν έχει την ανάγκη να κάνει σφήνες, να χαζο-γκαζώνει και να συμπεριφέρεται σαν ζουλού σοφέρ. Βέβαια εδώ μπορεί να ανοίξει άνετα η κουβέντα περί πίστας αγώνων στην Αθήνα, ένα θέμα που δεν το ξεχάσαμε και θα επανέλθουμε συντομότατα. Πίστες όμως υπάρχουν μέσα στην Αττική.

Σίγουρα ο κάθε ανοιχτός δρόμος έχει τη δική του οδηγική… γλύκα. Σε προκαλεί, σε ερεθίζει. Ομως η ουσία της γρήγορης οδήγησης είναι να μπορείς να κρατήσεις έναν ρυθμό που να δένει τη χορογραφία του δρόμου με το εσωτερικό σου κέφι. Κι όλα αυτά με απόλυτη ασφάλεια και με σεβασμό στους γύρω μας που βρίσκονται στον δρόμο, όπως αυτοί κι αν πάνε.

Αυτή λοιπόν είναι η πεμπτουσία της οδηγικής ευχαρίστησης. Οσοι το καταλάβουν έγκαιρα και -ακόμα καλύτερα- το βιώσουν σωστά τόσο πιο όμορφα θα παίρνουν στο κάθισμα του οδηγού…