Αντιπολίτευση

Είναι λογικό η αντιπολίτευση και ειδικά η αξιωματική να... κάνει αντιπολίτευση και μάλιστα να λέει και καμιά υπερβολή ή να τραβάει απ’ τα μαλλιά και κάνα θέμα προκειμένου να γίνεται η δουλειά της. Ας πούμε στην περίπτωση των εκπαιδευτικών vouchers υπήρχε... πεδίο δράσης, το «περπάτησε» και απέδωσε ως μοχλός πίεσης, αφού η κυβέρνηση το πήρε πίσω δρώντας έξυπνα βέβαια και αυτή από την πλευρά της, αφού το «συγγνώμη, λάθος» μετράει στον κόσμο. Κάτι που επί πέντε χρόνια δεν έκανε ποτέ ο ΣΥΡΙΖΑ, με τα γνωστά αποτελέσματα στις εκλογές.

Δεν μπορεί, όμως, ένα κόμμα με το παρελθόν του ΣΥΡΙΖΑ, που ήταν στην κυβέρνηση μόλις πριν από δέκα μήνες, να λέει ό,τι να ’ναι για να κάνει αντιπολίτευση, γιατί απλούστατα θα χάνει συνέχεια έδαφος. Και αυτό που θα πρέπει να συνειδητοποιήσει είναι ότι αν συνεχίσει τις λάθος κινήσεις, η κατρακύλα του δεν θα έχει τέλος, πιάνοντας πάτο. Οπως δεν ήταν το χαμηλότερο ποσοστό του το 32% που πήρε στις εκλογές, έτσι μπορεί να μην είναι ούτε το 22% που έχει σήμερα.

Δεν κατεβαίνεις στο κρίσιμο «ματς» για την υγεία και τη ζωή του κόσμου με τους Πολάκηδες, όταν ο απέναντί σου έχει τον Τσιόδρα. Επιλέγεις κάτι σε... λιγότερο γραφικό, γιατί πολύ απλά ο κόσμος συνειρμικά σκέφτεται ότι «με αυτούς στην κυβέρνηση θα είχαμε καθαριστεί όλοι». Και ας μη συνέβαινε.

Σε μια εποχή που βρέχει κρατικό χρήμα και όλοι συναισθάνονται ότι η κυβέρνηση συγκρατεί τους ζαλισμένους και τρομαγμένους από την κρίση εργοδότες να μην απολύσουν μαζικά (γιατί αλλιώς δεν θα πάρουν τις κρατικές ενισχύσεις), προσέχεις ως αντιπολίτευση τι λες, πώς το πας. Το επιχείρημα ότι η κυβέρνηση πρέπει να επιδοτήσει όλο τον μισθό ενός εργαζομένου σε μια ιδιωτική επιχείρηση, που ή δεν θα ανοίξει ή θα ανοίξει με τον μισό τζίρο, είναι ουτοπικό. Οπως επίσης για γέλια είναι να ζητάς από μια επιχείρηση με τα ίδια χαρακτηριστικά (κάθετη πτώση τζίρου ή κλειστή) να επαναπροσλάβει όλους τους εργαζομένους και να καλύψει όλο τον μισθό τους.

Δεν μιλάς για κρατικοποιήσεις επιχειρήσεων γενικώς, γιατί απλά γίνεσαι γραφικός, αφού ο κόσμος πια... μπαίνει στο Ιντερνετ και διαβάζει τι συμβαίνει παγκοσμίως. Ξέρουν οι πολίτες ότι στην Ευρώπη και στην Αμερική πέφτουν βροχή τα δισεκατομμύρια στις αεροπορικές εταιρείες, στους τουριστικούς οργανισμούς, ακόμα και σε μεγάλες, άσχετες με τις υποδομές, εταιρείες (1 δισ. ευρώ πήρε η Adidas), ζητούνται ανταλλάγματα, αλλά ουδείς προτείνει να γίνουν κρατικές.

Οταν δεν έχεις θέση ως κόμμα, κυριαρχεί η μπουρδολογία κάθε γραφικού μέλους του κόμματός σου στο Facebook. Βγες λοιπόν και πες κάτι λογικό ώστε να καταλάβει ο κόσμος ότι έχεις θέσεις και... δεν πετάς πέτρες, όπως έκανες παλιά όταν έπιανε το κόλπο «σκίζω το μνημόνιο και καταργώ τον ΕΝΦΙΑ».

Αλλάξανε τα πράγματα, αλλάζουν οι εποχές με μεγάλες ταχύτητες και η αντιπολίτευση -ακολουθώντας την κυβέρνηση- θα πρέπει να προσαρμοστεί. Δεν γίνεται η δουλειά χωρίς επιτελείο. Ο Τσίπρας φαίνεται να προσπάθησε αρχικώς να κάνει μια νέα αρχή με ένα καλύτερο επιτελείο γύρω του, με ανθρώπους που φαίνεται να έχουν ευρύτερο πνεύμα και καλή εξειδίκευση. Σταδιακά όμως όλοι αυτοί επισκιάστηκαν από τα γνωστά και απολύτως φθαρμένα πρόσωπα της διακυβέρνησής του. Ιδιες φάτσες, ίδια ρητορική, ίδια απολύτως βαρετή θεματολογία σε μια περίοδο «νεκρή» γι’ αυτόν μόλις δέκα μήνες μετά την αποχώρηση από τη διακυβέρνηση και απολύτως βολική για τον αντίπαλό του, που δρέπει δάφνες διεθνώς για την επιτυχία του στην αντιμετώπιση της πανδημίας.

Εποχή που τα φώτα της δημοσιότητας δεν είναι πάνω του, ο Τσίπρας θα μπορούσε να κάνει ό,τι ακριβώς θέλει στο κόμμα του, να τα αλλάξει όλα. Μα και εκλογές να κάνει (που δεν θα κάνει) ο Μητσοτάκης, πάλι κερδισμένος θα είναι αν τα αλλάξει όλα ο Τσίπρας. Με αυτές τις... φάτσες που κυκλοφορεί θα πάει πιο κάτω. Εκτός αν δεν μπορεί ή αν, ακόμα χειρότερα, δεν θέλει.