Τάσος Καραμήτσος

Να εξηγηθώ απλά: διαβάζοντας την ομολογουμένως τετράωρη εξαντλητική συζήτηση των 158 βουλευτών της κυβερνητικής πλειοψηφίας με τον πρωθυπουργό, στην οποία πήραν τον λόγο και μίλησαν 37 βουλευτές, κατάλαβα ότι τα μείζονα ζητήματα που τους απασχολούν είναι παντελώς διαφορετικά από αυτά που νομίζω ότι ενδιαφέρουν τον μέσο Ελληνα.

Καταρχήν, πολλοί βουλευτές μίλησαν για τη νόθευση της ιδεολογικής καθαρότητας του κόμματος, καθώς και για τους αξιακούς κώδικές της. Ο παλαιός βουλευτής της Ν.Δ. (και κάποτε της Πολιτικής Ανοιξης) Νικήτας Κακλαμάνης αναφέρθηκε σε μετάλλαξη του κόμματος, ο δύο φορές διατελέσας υπουργός Γιάννης Οικονόμου για αποϊδεολογικοποίηση, ο επίσης δύο φορές υπουργός Νότης Μηταράκης ότι «γίναμε και λίγο ΠΑΣΟΚ και λίγο Ποτάμι» και άλλα παρόμοια σχόλια στο ίδιο πνεύμα.

Ο μέγας ορυμαγδός και η γενική ομοβροντία κριτικής όμως από τη συντριπτική πλειοψηφία των βουλευτών έγιναν για την απόφαση του πρωθυπουργού να ψηφίσει τους γάμους ομοφύλων και μάλιστα να πανηγυριστεί και δημοσίως η υπερψήφιση, παρουσία της Προέδρου της Δημοκρατίας. Καμιά 20αριά μάλιστα από τους ομιλούντες μόνο που δεν είπαν να την πετάξει έξω την Πρόεδρο σήμερα ο Μητσοτάκης και είκαζε ότι πολύ θα το ήθελαν, αλλά υπάρχει η... τεχνική λεπτομέρεια ότι αμέσως μετά θα πρέπει να πάμε σε εκλογές.

Φυσικά υπήρξαν και μερικά άλλα, ας υποθέσουμε, λογικά παράπονα και σχόλια, όπως ότι δεν μας σηκώνουν τα τηλέφωνα οι υπουργοί, ότι ο πρωθυπουργός κυβερνάει με λίγους συνεργάτες του, ότι ζητάνε ραντεβού από το Μέγαρο Μαξίμου και δεν τους δίνουν, και άλλα... τόσο μα τόσο φλέγοντα ζητήματα για τον κόσμο. Αλήθεια, ποιος κανονικός άνθρωπος εκτός του στενού πολιτικού και κομματικού κύκλου ενδιαφέρεται για όλα αυτά και πόσο;

Αν εξαιρέσεις λοιπόν μερικές λογικές επισημάνσεις λίγων βουλευτών για την ακρίβεια, άντε και κάποιες για τη φορολόγηση των ελεύθερων επαγγελματιών (που και αυτές φυσικά ενέχουν ψηφοθηρικό ενδιαφέρον και μόνο γιατί οι μισθωτοί που πληρώνουν δεν είναι κορόιδα), όλο το υπόλοιπο «βουητό», η γκρίνια και η κριτική μοιάζει να έγιναν κυρίως για τις καρέκλες. Γιατί αυτοί και όχι εμείς, γιατί οι επιδρομείς Πασόκοι και όχι οι «ντόπιοι» του κόμματος να κυβερνάνε.

Δεν είδα, για παράδειγμα, να γραφτεί στα ρεπορτάζ (γιατί όντως επρόκειτο για μια κλειστή συνεδρίαση) κάτι για διαμαρτυρίες βουλευτών για τα νοσοκομεία και τις αναμονές, για τα λεωφορεία-φυσαρμόνικες της δεκαετίας του ’80 που ακόμα κυκλοφορούν, για τις σχολικές αίθουσες με τις τούρκικες τουαλέτες, για άπειρα θέματα που φυσικά δεν θα μπορούσε η κυβέρνηση να λύσει σε τέσσερα χρόνια, αλλά τουλάχιστον -βρε αδελφέ- να τα θίξουν οι επίδοξοι υπουργοί και να προτείνουν κάτι.

Πιστεύω ότι η κοινή γνώμη όλη αυτή την «κακοστημένη παράσταση» την παρακολούθησε μετά προσοχής και απογοήτευσης, όπως βέβαια και τις πτωχές επιδόσεις της κυβέρνησης στα προβλήματα της καθημερινότητας. Αφού συμφωνήσουμε, πάντως, ότι είναι λογικό και ανθρώπινο να αντιδρούν οι εκλεγμένοι βουλευτές ενός κόμματος που κυβερνά από το 2019 και θα φτάσει τουλάχιστον δύο χρόνια ακόμα -δηλαδή μια επταετία- και εκείνοι δεν θα δουν καρέκλα στην εξουσία.

Και να συμφωνήσουμε επίσης ότι ίσως τις εσωτερικές κομματικές ισορροπίες θα πρέπει να τις ξαναδεί ο Μητσοτάκης καλύτερα.
Αλλά τους πολίτες τούς ενδιαφέρουν το αποτέλεσμα στη διακυβέρνηση, οι λύσεις ή έστω η βελτίωση στην καθημερινότητά τους και όχι οι γκέι γάμοι, και αυτό πρέπει να το καταλάβουν και όσοι μας έπρηξαν τρεις μήνες είτε συμφωνώντας, αλλά είτε και διαφωνώντας με αυτό το νομοθέτημα.

Να συμφωνήσουμε επίσης ότι οι ιδεολογικές διαφορές και οι αξιακοί κώδικες μεταξύ Κεντροδεξιάς και Κεντροαριστεράς πλέον διεθνώς είναι ελάχιστες, οι διαχωριστικές γραμμές μεταξύ τους είναι δυσδιάκριτες ή και ανύπαρκτες, οπότε, ναι, η Ν.Δ. μπορεί να είναι και λίγο ΠΑΣΟΚ και Ποτάμι και το αντίθετο.

Αλλωστε, έτσι, με τη σύγκλιση στις κεντρώες και φιλελεύθερες πολιτικές, ο Μητσοτάκης πήγε τη Ν.Δ. κοντά στο 40% από το 30% όπου ήταν, για να μην ξεχνιόμαστε. Και εύκολα αυτό το ποσοστό χάνεται και ξαναγυρνάει και πιο κάτω με τις λανθασμένες πολιτικές και τα μηνύματα που αυτές στέλνουν.