Ο Τραμπ, η Φον ντερ Λάιεν και εμείς...

Αυτές τις ημέρες που διανύουμε βρισκόμαστε πιθανότατα μπροστά σε σοβαρότατες εξελίξεις, με αλλαγή σκηνικού στις ΗΠΑ, απόσυρση της υποψηφιότητας Μπάιντεν, μετά και την απόπειρα κατά του Τραμπ -επισήμως πλέον υποψηφίου των Ρεπουμπλικανών-, ένα δραματικό γεγονός που τον καθιστά όμως και το μεγάλο φαβορί για τις προεδρικές εκλογές του Νοεμβρίου. Αν βέβαια αλλάξουν αρχηγό οι Δημοκρατικοί, με ισχυρή πιθανότητα να πάνε με την αντιπρόεδρο Καμάλα Χάρις στις κάλπες, η κίνηση αυτή θα δημιουργήσει νέα δεδομένα και πιθανώς και κάποιες ελπίδες για νίκη και ανατροπή. Σε κάθε περίπτωση, πάντως, οι ειδικοί προβλέπουν μια κανονική μάχη και όχι ήττα με κατεβασμένα τα χέρια όπως στην περίπτωση Μπάιντεν.

Η συγκυρία αλλαγής σκυτάλης -αν τελικά αυτό συμβεί και οι Δημοκρατικοί χάσουν την εξουσία-, σε συνδυασμό με το γεγονός ότι δεν μιλάμε για οποιονδήποτε κανονικό ηγέτη του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος αλλά για τον Τραμπ, εμπεριέχει ερωτηματικά και κινδύνους. Και για την παγκόσμια ισορροπία, αλλά και για την Ελλάδα.

Θέμα πρώτον, αν λοιπόν βγει ο Τραμπ, θα... παύσει τον πόλεμο της Ουκρανίας μέσα σε λίγες ώρες όπως ο ίδιος ισχυρίζεται προεκλογικά, με ένα άρθρο και ένα νόμο που έλεγε και ο ΣΥΡΙΖΑ; Σίγουρα όχι έτσι όπως τα περιγράφει, αλλά διόλου βέβαιο ότι θα αφήσει και τα πράγματα να παραμείνουν έτσι όπως είναι σήμερα στον ρωσοουκρανικό πόλεμο. Τι και πώς θα το κάνει ενδέχεται να συνιστά μια τεράστια αλλαγή στο Δυτικό δόγμα που χάραξε την τελευταία διετία η αμερικανική κυβέρνηση και ακολουθήσαμε εμείς στην Ευρώπη. Βασικά να τραβήξει το καλώδιο στον Ζελένσκι.

Θέμα δεύτερον, είναι γνωστές οι πεποιθήσεις του Τραμπ για τους Ευρωπαίους και ειδικά για την Ευρωπαϊκή Ενωση, οπότε όσο και να θέλει να κρυφτεί η «φυσική απέχθειά» του σε ό,τι φιλοευρωπαϊκό με τον έναν ή τον άλλον τρόπο θα εμφανιστεί.

Γι’ αυτό και με αφορμή τον ρωσοουκρανικό πόλεμο και την επανεκλογή της Φον ντερ Λάιεν γεννήθηκε η ανάγκη να μπει η Ε.Ε. στον χορό των βαρέων εξοπλιστικών προγραμμάτων αρκετών δεκάδων δισ. ευρώ, με ό,τι κι αν σημαίνει αυτό.

Θέμα τρίτον, οι σχέσεις ΗΠΑ, Ισραήλ, Αράβων και φυσικά Τουρκίας, που εμπλέκεται ως ρυθμιστής της περιοχής, είναι βέβαιο ότι θα ξαναμπούν στο τραπέζι του νέου προέδρου με αφορμή τη Λωρίδα της Γάζας. Ο Τραμπ επίσης, ας μην ξεχνάμε, έχει ειδικές προνομιακές σχέσεις με τον Ερντογάν και αυτό φυσικά επηρεάζει και την Ελλάδα.

Ολα αυτά θα εξελιχθούν τους επόμενους 6-12 μήνες, όπου μπορεί να έχουμε να αντιμετωπίσουμε μια νέα γεωπολιτική πραγματικότητα, με θετικές και αρνητικές εξελίξεις. Δύσκολο να πεις, αλλά μάλλον δεν φαίνεται καλό μια επιστροφή του Τραμπ στον ρόλο του παγκόσμιου ρυθμιστή, χωρίς να παραγνωρίζεται το γεγονός ότι αυτή την ώρα η φυσική κατάσταση του πιο σημαντικού ανθρώπου της Γης, του προέδρου των ΗΠΑ, είναι ασθενέστατη και δεν δείχνει ότι μπορεί να ανταποκριθεί.

Και σε όλα αυτά που μελλοντικά θα συμβούν, η Ελλάδα φυσικά και θα επηρεαστεί, αλλά υπάρχει το δεδομένο μιας σταθερής κυβέρνησης τουλάχιστον για μια διετία, που κινδυνεύει μόνο από λάθη του ίδιου του εαυτού της, από αβελτηρίες και παραλείψεις που απλώς θα την καταστήσουν αδύναμη, όχι πάντως από την αντιπολίτευση. Θα ήταν ασφαλώς καλό για τη χώρα να προκύψει και από τις εσωκομματικές εκλογές του ΠΑΣΟΚ μια σοβαρή αντιπολίτευση για να υπάρχει εποικοδομητική κριτική και ισορροπία στο πολιτικό σύστημα.

Θα φανούν και τα δύο το φθινόπωρο και από το restart που θα επιχειρήσει ο πρωθυπουργός στη ΔΕΘ, αλλά και από το εσωκομματικό αποτέλεσμα του ΠΑΣΟΚ.