Η μπάλα στο ΠΑΣΟΚ

Οχι ότι η κυβέρνηση... έσκισε, για να εξηγούμαστε, αλλά όταν έχεις διπλάσιο ποσοστό από τον δεύτερο και θεωρητικά τρία χρόνια μπροστά να κυβερνήσεις, όπως και να το κάνουμε, είναι διαφορετικό. Τα προβλήματα της διακυβέρνησης είναι μπροστά, πάντως, δύσκολος χειμώνας ακρίβειας έρχεται, οπότε έχει δρόμο δύσβατο.

Πάμε όμως στην αντιπολίτευση, στο ΠΑΣΟΚ, πρώτα, ο Νίκος Ανδρουλάκης δεν έπιασε το ποσοστό που θα μπορούσε να τον καταστήσει αξιωματική αντιπολίτευση και, είτε πιεζόμενος από το κόμμα του εσωτερικά, είτε εν πάση περιπτώσει από την περιρρέουσα αρνητική ατμόσφαιρα γύρω από το πρόσωπό του, επέλεξε την έντιμη και ορθή οδό τού να πάει σε εκλογές το φθινόπωρο και να τις κερδίσει ή να χάσει και να φύγει.

Για την ώρα, αν και είναι νωρίς, στο ΠΑΣΟΚ έχει αρχίσει μια προεκλογική εκστρατεία σε κόσμιους και πολιτισμένους τόνους με τέσσερις βασικούς υποψηφίους. Ποιος θα βγει, ειδικά στον δεύτερο γύρο που κατά πάσα πιθανότητα θα πάνε οι εκλογές είναι άγνωστο, αλλά πάντως εγώ δεν θεωρώ διόλου ευτελιστικό το γεγονός ότι σοβαρά στελέχη του ΠΑΣΟΚ, όπως η Διαμαντοπούλου και ο Γερουλάνος, αλλά και νεότεροι άνθρωποι όπως ο Δούκας και η Γιαννακοπούλου τρέφουν ταυτοχρόνως αρχηγικές φιλοδοξίες. Και στη Ν.Δ., άλλωστε, που κατέληξε να κυριαρχήσει τα τελευταία χρόνια, όταν είχαν εκλογές υπήρχαν τέσσερις ισχυροί υποψήφιοι αρχικώς.

Στον ΣΥΡΙΖΑ, βέβαια, η εικόνα είναι τελείως διαφορετική, ο νέος αρχηγός του είναι... από άλλο ανέκδοτο, που λέει ο λαός, αλλά δυστυχώς είναι και πραγματικό ανέκδοτο.

Τελευταίως, επιδίδεται, μεταξύ άλλων, και στο ευγενές σπορ στοχοποίησης θεμάτων «επιχειρηματικού ενδιαφέροντος», αλλά και Μέσων Ενημέρωσης (μεταξύ των οποίων και το «Πρώτο Θέμα»), κάτι το οποίο βέβαια δεν είναι ο πρώτος που το κάνει, αλλά ούτε και θα είναι ο τελευταίος. Κόμματα και «νονοί» της δημόσιας ζωής από το 2007 μέχρι σήμερα μας έχουν επιτεθεί αρκετές φορές με τα γνωστά αποτελέσματα (για εμάς και γι’ αυτούς), αλλά ας μην επεκταθώ στα δικά μας, γιατί θεωρώ ότι δεν αφορούν την κοινή γνώμη. Απλώς επ’ αυτού μια τελευταία παρατήρηση: τουλάχιστον ο Τσίπρας το έκανε για πάρτη του.

Με ρυθμούς πιο γοργούς από τους αναμενόμενους, πάντως, ο Κασσελάκης βαίνει προς αυτανάφλεξη και, όπως πάει, εντός ολίγου θα μείνει μόνο με τον συμπαθή βουλευτή του Πέτρο Παππά και τη Θεοδώρα Τζάκρη. Αν καταλαβαίνω καλά, ακόμα και ο Πολάκης με τρόπο τού είπε ότι μάλλον αυτός θα φύγει πριν από τον ίδιο (τον Παύλο) από τον ΣΥΡΙΖΑ.
Επομένως, εκεί θα υπάρξουν εξελίξεις, διεργασίες, ζυμώσεις, αλλά θεωρώ ότι είναι πολύ δυσδιάκριτο πότε όλα αυτά θα καταλήξουν -και αν καταλήξουν- σε κάποιο νέο σχηματισμό ή σε μετασχηματισμό του ΣΥΡΙΖΑ και πάντως όχι με τον παρόντα αρχηγό. Αν πάρει χρόνο αρκετό, δεν μπορεί να αποκλειστεί η επανάκαμψη του Τσίπρα - ειδικά αν ο χώρος μείνει έτσι, σε κατάσταση χάους, όπως είναι σήμερα.

Πιστεύω πάντως ότι ο καταλύτης των εξελίξεων στην Κεντροαριστερά, εν γένει σε ό,τι πολιτικά υπάρχει «πιο αριστερά» από τη Ν.Δ., η οποία έχει πάρει έναν αρκετά ευρύ χώρο προς το Κέντρο υπό τον Μητσοτάκη, θα είναι το αποτέλεσμα στο ΠΑΣΟΚ. Δεν ξέρω ποιος θα είναι ο αρχηγός του, γιατί μέχρι το φθινόπωρο είναι πολύ μακρύς ο πολιτικός χρόνος, αλλά σίγουρα μια νέα αρχή θα έχει εξαιρετικό ενδιαφέρον για το ιστορικό κόμμα και τον μελλοντικό του ρόλο στα πολιτικά δρώμενα. Αν μείνει έτσι στάσιμο θα σβήσει, αν αλλάξει, ίσως σε συνδυασμό με τη διάλυση που έφερε ο Κασσελάκης στον ΣΥΡΙΖΑ μπορέσει να αναγεννηθεί και να συλλέξει αξιόλογες φωνές και παρουσίες από όλη την Κεντροαριστερά. Γιατί μια χώρα δεν μπορεί να μην έχει επί μακρόν μια σοβαρή αντιπολίτευση με προοπτική.